Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com
Είναι καιρός που παιδεύω στο μυαλό μου αυτό το κείμενο, αλλά ακόμη και τώρα που γράφω τις πρώτες αράδες, δεν ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω. Αρκετές σκοτούρες έχουν οι αναγνώστες, σκέφτομαι. Γιατί πρέπει να τους φορτώσω με περισσότερες ζοφερές σκέψεις από εκείνες που, πιθανότατα, ήδη τους ταλανίζουν; Το θέμα μου αυτήν τη φορά είναι, βλέπετε, «σκοτεινό» και δυσάρεστο. Όμως, με τον επιπλέον κίνδυνο να χαρακτηριστώ γραφική από όσους θεωρούν ότι η φιλοζωία είναι ένα ακατανόητο είδος χόμπι -αν όχι πολυτέλεια-, θα το αποκαλύψω: έχω το άγχος του αποχωρισμού από τα γατιά μου.
Ο μεγάλος μας γάτος είναι ήδη δεκαπέντε ετών. Το βλέμμα του έχει θαμπώσει, οι κινήσεις του είναι αργές, η διάθεσή του για παιχνίδια έχει σχεδόν εξανεμιστεί, περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στο καλάθι του. Τον ακούω που γραπώνεται από το ύφασμα προσπαθώντας να ανεβεί στον καναπέ και δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι πώς θα είναι το σπιτικό μας χωρίς τον Τάκο και πώς εμείς.
Ο Σέβος σε λίγους μήνες μπαίνει στα δεκατρία. Και η Ρίνα, χωρίς να μπορούμε να υπολογίσουμε ακριβώς την «προϋπηρεσία» της ως αδέσποτης στους δρόμους της Νέας Σμύρνης, πρέπει να έχει κλείσει τα δέκα. μεγαλώνουν κι αυτά. Ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Θα είμαι ποτέ έτοιμη να τα αποχωριστώ;
Χαϊδεύω τον Σέβο και προσπαθώ να απομνημονεύσω την υπέροχη αφή του σχεδόν μεταξένιου τριχώματός του. Η Ρίνα ξαπλώνει στο στέρνο μου γουργουρίζοντας μ’ εκείνον τον δυνατό, σχεδόν μεταλλικό, ήχο, που με κάνει να ξεχνάω οτιδήποτε με βασανίζει. Πώς γίνεται να κρατήσω αυτή την αίσθηση για πάντα;
«Οταν έρθει η ώρα να κλείσουν τον κύκλο τους, θα πάνε εκεί όπου ανήκουν», επιμένει να μου λέει ο Κώστας. «Στον δικό τους παράδεισο. Γιατί ακόμη κι εγώ, που δεν καταδέχομαι να “ζητήσω” θεό για τον εαυτό μου, είμαι σίγουρος πως για τα ζώα παράδεισος υπάρχει…» Θέλω να τον πιστέψω, αλλά, ακόμη και τότε, πώς θα αντέξω τον πόνο της απουσίας τους;
διαφήμιση
«…Κι εγώ λάτρεψα πόδια κι έφαγα κλωτσιές. Χάιδεψα χέρια κι έφαγα ξύλο. μα τη σοφία της γάτας δεν μπόρεσα ακόμη να την καταλάβω», γράφει σε ένα ποίημά του ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Και όσοι έχουν ζήσει με γάτες ξέρουν πως δεν είναι υπερβολή. Όσα χρόνια κι αν περάσεις μαζί τους, ποτέ δεν τις αποκωδικοποιείς πλήρως, ποτέ δεν σταματούν να σε εκπλήσσουν. Ποτέ δεν γίνεσαι αρκετά σοφός ώστε να μάθεις τι ακριβώς σημαίνει να ζεις με μια γάτα. Και, δυστυχώς, ποτέ δεν αποκτάς τη σοφία που θα χρειαστείς για να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς εκείνη…
Επόμενο μάθημα
Μάθημα 6°: Στα όνειρά τους βλέπουν την παλιά ζωή τους
Χάσατε τα προηγούμενα Μαθήματα Γάτας;
Μάθημα 4°: Ζημιάρες γάτες, ευτυχισμένοι άνθρωποι
Μάθημα 3°: Ποιος επιμένει ότι είναι μοναχικά ζώα;
Μάθημα 2°: Το «Ψι-Ψι-Ψι» βλάπτει την επικοινωνία
Μάθημα 1°: Η εμπιστοσύνη µιας γάτας «κοστίζει» ακριβά…
Όλα «όσα μου έμαθαν οι γάτες»…
Την Μαρουλα την ειχα 18 χρονια.Την ειχα βρει μωρο παραμονη της Παναγιας και γι αυτο πηρε το ονομα Μαρια(χαιδευτικα Μαρουλα).Την εχασα πριν 6 μηνες.Ξερω πως 18 χρονια ειναι πολλα για μια γατα αλλα παντα ηλπιζα πως θα ηταν περισσοτερα.Αν και δεν ηταν πολυ εκδηλωτικη ηταν η καλυτερη μου φιλη και δεν θα ξεχαστει ποτε.
Την Μαρουλα την ειχα 18 χρονια.Την ειχα βρει μωρο παραμονη της Παναγιας και γι αυτο πηρε το ονομα Μαρια(χαιδευτικα Μαρουλα).Την εχασα πριν 6 μηνες.Ξερω πως 18 χρονια ειναι πολλα για μια γατα αλλα παντα ηλπιζα πως θα ηταν περισσοτερα.Αν και δεν ηταν πολυ εκδηλωτικη ηταν η καλυτερη μου φιλη και δεν θα ξεχαστει ποτε.
Αγαπητή κυρία Επτακοίλη,
Όλα τα άρθρα σας είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα και με εκφράζουν απόλυτα καθώς τυγχάνω κι εγώ γατόφιλη. Φέτος το Δεκέμβριο συμπληρώνονται 6 χρόνια από τη μέρα που έχασα τον πρώτο μου γάτο, τον Ηρακλή. Τον έχασα μέσα σε 20 ημέρες σε ηλικία 11 ετών. Παρότι έκτοτε απέκτησα δύο υπέροχες και τρυφερές γατούλες, τις οποίες υπεραγαπώ, τον Ηρακλή δεν μπόρεσα να τον ξεχάσω και να ξεπεράσω τον χαμό του. Ακόμα και τώρα που γράφω γι’ αυτόν, τα μάτια μου βουρκώνουν. Ελπίζω πραγματικά να υπάρχει παράδεισος για τα ζώα, όπως πολύ εύστοχα αναφέρετε στο άρθρο σας. Ελπίζω επίσης, αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, να συναντάμε τα ζωάκια που χάσαμε. Σας ευχαριστώ πολύ. Καλή συνέχεια στην υπέροχη στήλη σας.
Κυρία Επτακοίλη,
Διάβασα το άρθρο σας με μεγάλο ενδιαφέρον και σας γράφω το σχόλιο μου λίγες εβδομάδες πριν κλείσει ένας χρόνος απο τότε που έχασα τον πολυαγαπημένο μου γάτο. Περάσαμε μαζί 13 όλοκληρα χρόνια και τον είχαμε απο 40 ημερών. Απο σχετικά νωρίς είχα στο μυαλό μου πως κάποια μέρα θα “φύγει”, δεν ξέρω γιατί έκανα κακές σκέψεις και θα μπορούσε εύλογα να πει κανείς πως ήμουν προετοιμασμένη…
Κι όμως, η σκέψη απέχει απο την πραγματικότητα έτη φωτός. Μας έφυγε πολύ ξαφνικά, απο ανακοπή στο ιατρείο του κτηνιάτρου….
Ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι για έναν θάνατο, είτε πρόκειται για αγαπημένο πρόσωπο είτε για αγαπημένο κατοικίδιο (νομίζω πως είναι ακριβώς το ίδιο πράμα, δεν συμφωνείτε;)
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να χαιρόμαστε τις στιγμές που είμαστε μαζί τους και να εύχομαστε να μην υποφέρουν πολύ, ακομά καλύτερα να μην υποφέρουν καθόλου όταν θα έρθει η ώρα τους.
Να είστε καλά