Ξέρετε, φυσικά, το «too old for this shit». Μεταξύ μας, υπάρχει και το «too alone for this shit». Και το εννοώ σχεδόν κυριολεκτικά. Το σκεφτόμουν τις προάλλες, όταν ο Τσίνος με ξύπνησε αχάραγα κλαψουρίζοντας. Ήταν εμφανές ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ας μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες – κωδικός «εμετοί και διάρροιες». Παρόλο που ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες που μου είχε δώσει ο γιατρός την προηγούμενη φορά, η κατάσταση δεν έδειχνε να βελτιώνεται. Αντίθετα, το ζωντανό κινδύνευε να έρθει το μέσα έξω. «Σήκω, πάμε στον γιατρό», είπα απευθυνόμενη περισσότερο στον εαυτό μου.

Λουρί με τεράστιο σκύλο στο ένα χέρι, τσάντα στον ώμο, βιβλιάριο υγείας στο στόμα, κλειδιά αυτοκινήτου και σπιτιού στο άλλο χέρι και φύγαμε. Ο Τσίνος ποτέ δεν συνήθισε το αυτοκίνητο κι έτσι σε όλη τη διαδρομή μέχρι το ιατρείο μικρών ζώων πηδούσε ανήσυχα από το μπροστινό κάθισμα στο πίσω και τούμπαλιν, κάνοντας καμιά φορά στάση… πάνω μου. Ακόμα και ο άνθρωπος στο φανάρι που ζητούσε ψιλά μού χαμογέλασε από το παράθυρο συγκαταβατικά.

Ναι, κάποια πράγματα δεν είναι φτιαγμένα για έναν άνθρωπο και το να μεταφέρεις ένα μεγαλόσωμο σκύλο στον γιατρό είναι ένα από αυτά. «Ανέβασέ τον πάνω», μου λέει μετά ο γιατρός, εννοώντας να ανεβάσω τον Τσίνο στο ειδικό αλουμινένιο κρεβάτι εξέτασης. «Μια κουβέντα είναι», του απαντώ, χωρίς να αποσπάσω όχι χείρα βοηθείας, ούτε χαμόγελο. «Κράτα τον, μη φύγει», μου λέει μετά, προφανώς χαριτολογώντας. Αντε να κρατήσεις εσύ τριάντα κιλά σκυλί όταν του κάνουν ένεση ή του βάζουν θερμόμετρο. «∆εν μπορώ, άνθρωπέ μου, δεν το βλέπεις;» Ομως, δεν θέλεις να τσαντίζεις κτηνίατρο, οπότε ξύπνησα όλες τις ξεχασμένες μου δυνάμεις και κράτησα τον Τσίνο σταθερό. «Τελειώσαμε, κατεβάστε τον». Αντε πάλι με τα αστειάκια…

διαφήμιση

Στο φώτο φίνις φυσικά έγιναν τα καλύτερα, με εμένα να προσπαθώ με το ένα χέρι να κουμαντάρω το τρομαγμένο σκυλί μου, το οποίο μετά το σοκ έψαχνε αφηνιασμένα οποιαδήποτε προεξοχή για να «ανακουφιστεί», με το άλλο να ψάχνω το πορτοφόλι στην τσάντα και ταυτόχρονα να προσπαθώ να συγκρατήσω τις λεπτομέρειες της αγωγής. «Πότε θα βγουν τα αποτελέσματα είπατε;» «Μα τώρα σας το είπα, σε τρεις ημέρες». Ομολογουμένως, όχι η καλύτερη στιγμή μου (αν και θα παραδεχτείτε ότι έχω πέσει σε στρυφνό κτηνίατρο). Στη διαδρομή της επιστροφής, χάιδευα συνεχώς τον Τσίνο για να ηρεμήσει. Ο κακομοίρης πονούσε και είχε και πυρετό. Και μέσα σε όλα έχανε και την ισορροπία του σε αυτό το χαζοαυτοκίνητο. «Το ξέρεις ότι πρέπει να σου βρούμε μπαμπά, ε;» είπα φωναχτά βγαίνοντας στην Κηφισίας. «Και επειγόντως», πρόσθεσα, κοκκινίζοντας από μέσα μου με το γελοίον της σκέψης μου.

Διαβάστε επίσης

Τις υπόλοιπες περιπέτειες του Τσίνο

Επίσης τις ιστορίες…

• του Μίμη, του γάτου που η Λουίζα δεν ήθελε
• του σκυλοδημοσιογράφου Μπελά
• της μαύρης Γιέκης & του μαύρου Μπλάκι