Η δικιά μου, η Κ., δεν έχει αδέλφια και συνεπώς κι εγώ δεν έχω θείους και θείες. Έχει όμως δύο-τρεις φίλες «σαν αδελφές», κι έτσι και εγώ δικαιούμαι να έχω ξαδέλφια. Η πιο όμορφη εξαδέλφη ήταν η Φλο.

Άσπρη, λεπτή, ψηλοπόδαρη, ζωηρή και κεφάτη. Θυμάμαι ακόμη τη μέρα που την πρωτοσυνάντησα.

«Αχ, σίγουρα βρίσκομαι στην Κοπακαμπάνα.»

Με την Κ. πηγαίνουμε βόλτα στον Λ., το λόφο δίπλα από το σπίτι μας. Ενα βραδάκι μού λέει η δικιά μου τη μαγική ατάκα: «Πάμε βόλτα». Χάρηκα και εγώ, έβαλα το λουράκι μου και κατεβήκαμε. Αντί όμως για το λόφο, τη βλέπω να κατευθύνεται προς ένα αυτοκίνητο. Αμάν, πανικοβλήθηκα. Έχω πικρή πείρα. Από κει μέσα δεν με πέταξαν και εξαφανίστηκαν; Αντιστάθηκα, δεν ήθελα να μπω, αλλά αυτή εκεί. Τέλος, με τα πολλά, με έχωσε με το ζόρι. Όταν φτάσαμε, δεν ξέρω και εγώ πού, σταμάτησε. «Τώρα θα με πετάξει!» σκέφτηκα, αντίο καλοπέραση, φαγάκι και χαδάκια. Αλλά κατέβηκε και με πήρε μαζί της. Ουφ! Πάει και αυτό!

Πηγαίναμε τελικά στο σπίτι της κολλητής της, της θείας Ε.

Τα πήρα στο κρανίο. Αντί να τρέχω ελεύθερος στο πάρκο, θ’ αρχίσουμε τις επισκέψεις σε θείες; Σε λίγο θα μου βάλει και παπιγιόν! Μπήκα κι εγώ έξαλλος και μουτρωμένος. Αλλά, ω του θαύματος, εκτός από δίποδα -είναι αλήθεια πολύ συμπαθητικά-, βρισκόταν εκεί και μία τετράποδη καλλονή, η Φλο. «Φλο απ’ το τυφλό;» ρωτούσε τον πρώτο καιρό η δικιά μου τη θεία Ε., γιατί η Φλο είχε αφέλειες που σκέπαζαν τα ματάκια της. «Όχι», διαμαρτυρόταν η Ε., «από το φλοκάτη». Μετά την αγάπησε και σταμάτησε τις κρυάδες. Ήταν το πρώτο τετράποδο της παρέας και είχε κερδίσει με το σπαθί της τις καρδιές τους.

διαφήμιση

Μου άρεσε από την πρώτη ματιά, αλλά στην αρχή έκανα τον αδιάφορο, μη μας περάσουν και για λιγούρια! Ζήλευα κιόλας, γιατί η Κ. φαινόταν να της έχει αδυναμία. Η Φλο όμως από κοντά, να με μυρίζει, να με τριγυρίζει, να θέλει να παίξει μαζί μου. Ε, σκύλος είμαι και εγώ, ενέδωσα. Παίξαμε, τρέξαμε, με ξεθέωσε. Χώθηκα κάτω από το τραπέζι να πάρω μια ανάσα. Τίποτα η Φλο, ασταμάτητη, έπεσε πάνω μου με πονηρές διαθέσεις…

Άκουσα τότε τη θεία Ε. να λέει: «Είναι στην κυριολεξία αυτό που λέμε γ..ώ τον μπελά μου!»προκαλώντας ομοβροντία γέλιων από την ομήγυρη. Πολλές φορές από τότε συνάντησα τη Φλο, και πάντα με χαρά.

Απρόβλεπτη και πρωτότυπη, η Φλο μάς την «έκανε» φέτος το καλοκαίρι. «Έφυγε για ταξίδι», μου είπε η Κ., αλλά την είδα πώς μου το ’λεγε και στενοχωρήθηκα και εγώ πάρα πολύ. Θα μου λείψει.