Mια μικρή κάρτα µε ένα λευκό σκυλάκι, καρδούλες και τη φράση «κι εμείς αγαπάµε τα σκυλάκια», κάτω από την πόρτα του διαμερίσματός µου, ήταν το πρώτο σημάδι. Ήταν από τη Λούλα, την καινούργια γειτόνισσα του δεύτερου ορόφου, την οποία είχαµε γνωρίσει στην είσοδο εκείνο το πρωί η Γιέκη -η µαύρη κοκερίνα µου- κι εγώ. Μου φάνηκε λίγο σαχλό, αλλά… εντάξει.

Μία εβδομάδα µετά, χτύπησε το κουδούνι στο διαμέρισμά µου, στον τέταρτο όροφο. Ήταν η Λούλα σε έξαλλη κατάσταση: «Κάνε τη να σταματήσει! ∆εν μπορώ άλλο!». Την κοίταξα απορημένη. «∆εν µε αφήνει να κοιμηθώ το παλιόσκυλό σου!» Η κ. Γιέκη ήρθε κουνιστή -ως προς την ουρά- και λυγιστή στην πόρτα. «Αυτή! Αυτή! Όλο γαβγίζει». Την ξανακοίταξα. Ούτε κιχ δεν είχε κάνει το σκυλί. Το συζητήσαμε για λίγο το θέμα, αλλά καταλήξαμε να βριζόμαστε και της έκλεισα την πόρτα κατάμουτρα. Μπλέξαµε µε τρελή, σκέφτηκα. ∆εν φανταζόμουν όµως μέχρι πού μπορούσε να φτάσει η κόντρα. Κάθε τόσο ερχόταν, χτυπούσε το κουδούνι και την πόρτα ουρλιάζοντας. Βέβαια, η Γιέκη δεν ήταν µουγκή. Όπως κάθε φυσιολογικό σκυλί, γάβγιζε όταν κάποιος χτυπούσε το κουδούνι -για να µε προειδοποιήσει-, όταν τα περιστέρια έκαναν βόλτες στο μπαλκόνι -για να τα διώξει- κι όταν έφευγα από το σπίτι (κάτι που λύναμε µε ένα… αντιπαιδαγωγικό µπισκοτάκι). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όµως, ήταν εντελώς αθώα.

Δυστυχώς, η Λούλα δεν ήταν η μόνη. Στον δεύτερο έμενε επίσης ο τότε διαχειριστής, ο κ. Λάμπρος, συνταξιούχος αστυνομικός. Στρυφνός άνθρωπος, δεν είχαµε πολλά-πολλά. Ένα πρωί χτύπησε το κουδούνι. «Έφραξε πάλι η αποχέτευση και πρέπει να την αλλάξουμε», είπε κουνώντας το µπαστουνάκι του. «Και ξέρεις τι φταίει; Ο Γιώργος ο υδραυλικός µού είπε πως τα κακά των σκύλων είναι τοξικά και καταστρέφουν τις αποχετεύσεις». Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι η κ. Γιέκη δεν είναι τόσο εκπαιδευμένη ώστε να κάνει ακροβατικά στη λεκάνη της τουαλέτας και ότι, τέλος πάντων, δεν είμαστε ελέφαντες. «Ξέρω κι εγώ!» µου απάντησε έντονα και έφυγε κούτσα-κούτσα στο διάδρομο.

Σας φαίνεται αστείο; Έτσι σκέφτηκα κι εγώ στην αρχή. Οµως, όταν έμαθα ότι οι δυο τους άρχισαν να μαζεύουν υπογραφές για να µε διώξουν, οργάνωσα την άµυνά µου. Έψαξα τον κανονισμό της πολυκατοικίας και μίλησα µε τους υπόλοιπους (φυσιολογικούς) συγκατοίκους µου. «Μην της δίνεις σημασία, είναι τρελή», µε συμβούλευσε ο Τάκης, ο μανάβης από τον πέμπτο. «Εγώ αισθάνομαι ασφάλεια. Προχτές το βράδυ κάποιος άγνωστος µου χτύπησε το κουδούνι, η Γιέκη γάβγισε και αυτός έφυγε», µου είπε η κυρία Ελένη από το διπλανό διαμέρισμα. «Αν χρειαστεί, έρχομαι και στο δικαστήριο». ∆εν χρειάστηκε όµως. Γιατί ένα βράδυ, στις 2, κατά τα ειωθότα, η Λούλα όρμησε στο σπίτι µου, βρίζοντας «το παλιόσκυλο που δεν την άφηνε να κλείσει µάτι». Η κ. Γιέκη, όµως, βρισκόταν από το μεσημέρι στην «κατασκήνωση» (στο κένελ), γιατί θα έφευγα το επόμενο πρωί για επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό. Χαιρέκακα, την άφησα να µπει, να ψάξει (της άνοιξα και τις ντουλάπες και τα συρτάρια), για να διαπιστώσει ιδίοις όµµασιν την απουσία του εχθρού της. «Καληνύχτα», µου είπε και έφυγε… Από την πολυκατοικία.
ΥΓ. Η κ. Γιέκη, στα 16 της, και ο κ. Λάμπρος, στα 87 του, «έφυγαν» εδώ και ενάµιση χρόνο περίπου. Η κ. Λούλα μένει ακόμα στη γειτονιά, όταν µε βλέπει αλλάζει πεζοδρόμιο και, από ό,τι έμαθα, έχει µετακοµίσει έκτοτε τρεις φορές. Προφανώς επειδή ακούει παντού γαβγίσματα.

Συνεχίζεται…

διαφήμιση

Περισσότερη Γιέκη…

Πακετάροντας τη Γιέκη

Όταν η Γιέκη έκανε την πάπια

Ο γείτονας

Φρουρός κατά λάθος

Οι τέλειες δικαιολογίες μιας… Σκρουτζ