Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Εμφανίστηκε από το πουθενά, ένα βράδυ του περασμένου Αυγούστου. Επέστρεφα φορτωμένη με ψώνια από το σούπερ μάρκετ. Μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας, άφησα κάτω τις σακούλες, για να ανοίξω την πόρτα. Πίσω μου, αίφνης, άκουσα ένα θρόισμα στους θάμνους. Γύρισα και τον είδα. Νεαρός, ασπρόμαυρος, ευειδής και με βλέμμα διαπεραστικό. Στάθηκε απέναντί μου, θαρρετά και αποφασιστικά. Κι έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα που «ζυγίσαμε» ο ένας τον άλλο, άφησε να βγει από το στόμα του ένα αχνό «νιάου». Όχι της ζητιανιάς, μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Μάλλον σαν μια δήλωση του τύπου: «Γεια σου, σκέφτομαι να εγκατασταθώ στην πιλοτή σας. Τι λες;».

Έσκυψα στις σακούλες κι έβγαλα μια κονσέρβα με θαλασσινές λιχουδιές – ναι, αυτήν που λατρεύει ο Σέβος μας. Πήγα στην άκρη του κήπου, την άνοιξα και τον φώναξα. Ήρθε χωρίς να διστάσει, λες και γνωριζόμασταν καιρό. Έφαγε με βουλιμία. Τον περίμενα να τελειώσει κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας (για να μην τον τρομάξω) κι έπειτα εκείνος, γνήσιος τζέντλεμαν, με συνόδευσε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Πριν μπω στο ασανσέρ, γύρισα και τον είδα να με παρακολουθεί, με τη μουσούδα του κολλημένη στο τζαμάκι της εξώπορτας.

Το επόμενο πρωί, τον βρήκα να λιάζεται σε ένα παρτέρι. Μόλις με αντίκρισε, έτρεξε προς το μέρος μου. Το μεθεπόμενο, η ίδια σκηνή. Μόνο που πλέον είχα μαζί μου και μια κονσέρβα – για κάθε ενδεχόμενο. Στις εβδομάδες που έχουν μεσολαβήσει από τότε, η ρουτίνα μας μένει απαράλλαχτη. Έχει μάθει, φαίνεται, τα ωράριά μου και τρέχει για το ραντεβού μας. Περιμένει υπομονετικά να ανοίξω την κονσέρβα του και την απολαμβάνει μέχρι την τελευταία μπουκιά. Δεν με έχει αφήσει ακόμα να τον αγγίξω. Αλλά είναι ζήτημα χρόνου.

Εκείνος έλυσε το μεγαλύτερο, ίσως, πρόβλημα που αντιμετωπίζει ένας αδέσποτος γάτος, αυτό της εύρεσης τροφής, κι εγώ απέκτησα ένα απερίγραπτο άγχος. Μια μέρα να μην τον δω, αρχίζει η αγωνία. Είναι καλά; Μήπως τον χτύπησε αυτοκίνητο; Λες να τον κυνήγησε κάποιο σκυλί; Ή τον έδιωξε κάποιος από την πολυκατοικία; Κι αν έχει αρρωστήσει; Έβηχε τις προάλλες… Με τέτοιες σκέψεις «σκοτεινιάζω». Τα βράδια ακούω γατοκαβγάδες και βγαίνω έντρομη στο μπαλκόνι, προσπαθώντας να τον διακρίνω μέσα στο σκοτάδι. Θα αντέξει ο μικρούλης μου την αναμέτρηση με τους μεγάλους και έμπειρους γάτους της γειτονιάς;

Να τον ανεβάσω στο σπίτι μας -με τρεις, ήδη, γάτες, στην οικογένεια- δεν είναι εύκολο. Να τον αφήσω στο δρόμο; Δύσκολο κι αυτό, ειδικά τώρα που χειμωνιάζει. Τι να κάνω, λοιπόν; Είναι κι αυτά τα διλήμματα του τύπου «γιατί να στερήσεις από ένα ζώο την ελευθερία του και να το κλείσεις σε ένα διαμέρισμα;». Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, αυτή την ερώτηση την έχει απαντήσει -με τον καλύτερο τρόπο- η Ρίνα, την οποία υιοθετήσαμε έπειτα από θητεία περίπου δύο ετών στους δρόμους. Δεν φαίνεται να της λείπει και τόσο εκείνη η «ελευθερία» όταν τα βράδια σκαρφαλώνει στο μαξιλάρι μου και κοιμάται γουργουρίζοντας πάνω στα μαλλιά μου…

διαφήμιση

Μάθημα 9°: Το παιδί σου και το γατί σου, όπως… σε μάθουν

Χάσατε τα προηγούμενα Μαθήματα Γάτας;

Μάθημα 7°: Η ζήλια τους είναι… μεταδοτική
Μάθημα 6°: Στα όνειρά τους βλέπουν την παλιά ζωή τους
Μάθημα 5°: Δύσκολοι αποχαιρετισμοί
Μάθημα 4°: Ζημιάρες γάτες, ευτυχισμένοι άνθρωποι
Μάθημα 3°: Ποιος επιμένει ότι είναι μοναχικά ζώα;
Μάθημα 2°: Το «Ψι-Ψι-Ψι» βλάπτει την επικοινωνία
Μάθημα 1°: Η εμπιστοσύνη µιας γάτας «κοστίζει» ακριβά…