Ο Τάκος στην αγαπημένη του πολυθρόνα, με βλέμμα που δε σηκώνει αμφισβήτηση. (Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com)

Είχα μια θεία -μακαρίτισσα πια- πολύ ιδιότροπη. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος της γειτονιάς και του σογιού. Νερό δεν έβαζε στο κρασί της. Καλή κουβέντα δεν έπαιρνες από το στόμα της. Ούτε ο άντρας της, ούτε ο γιος, ούτε τα εγγόνια της κατάφερναν να την κουλαντρίσουν. Κι έμελλε στα γεράματά της ένας τετράποδος μάγκας να κάνει τη σκύλα (Θεέ μου, σχώρα με) αρνάκι. Ολίγων εβδομάδων τον άφησε η μαμά του στην πόρτα της, πεινασμένο και ταλαιπωρημένο, κι εκείνη τον πήρε στην αγκαλιά της, τον καθάρισε, τον τάισε, τον έβαλε στα ζεστά και του αφοσιώθηκε.

Ο γκρίζος Τσάρος -έτσι τον βάφτισε- μεγάλωσε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν της. Έγινε ένας όμορφος, αριστοκρατικός, αλλά sui generis γάτος, απαιτητικός, κακότροπος με τους ανθρώπους και με τα άλλα ζώα. Ακόμα και τη γραία κυρά του παίδευε. Κάθε απόγευμα, λίγο πριν εκείνη καθίσει στην κουνιστή πολυθρόνα της για να παρακολουθήσει τις αγαπημένες της σαπουνόπερες, έσπευδε να καταλάβει τη θέση της. Κι εκείνη, που σε άνθρωπο σίγουρα θα χυμούσε έξαλλη από θυμό, έκανε πίσω, μην τολμώντας να ξεβολέψει τον κανακάρη της.

Πολλές τέτοιες αδυναμίες είχα δει σε φίλους και γνωστούς, γονείς παιδιών και… τετράποδων. Ολόκληρες διαλέξεις έκανα στη φίλη μου την Τ., την οποία ο δίχρονος γιος της ανάγκαζε να κοιμάται στο πάτωμα, μαζί του, αρνούμενος επί μακρόν να κοιμηθεί στο ζεστό κρεβατάκι του. Ή τον Α., που το κακομαθημένο γκριφόν του, κάθε φορά που μας καλούσε για φαγητό στο σπίτι του, έμπαινε κάτω από το τραπέζι και γάβγιζε ασταμάτητα, πασχίζοντας να τραβήξει την προσοχή μας και να εξασφαλίσει κάποιο μεζεδάκι. Όλα αυτά καυτηρίαζα, εξηγώντας τους πως το παιδί σου και το σκυλί σου όπως τα μάθεις.

Μέχρι που έγινα κι εγώ γατομάνα. Και λούστηκα όσα κορόιδευα, συνειδητοποιώντας ότι, τελικά, το αντίστροφο ισχύει: το παιδί σου και το γατί σου, εν προκειμένω, όπως σε μάθουν! Όλο λέω πως θα τηρήσω πρόγραμμα με το φαγητό τους. Όμως η Ρίνα στήνεται μπροστά στο ντουλάπι με τις τροφές τους, ακίνητη και χωρίς να βγάλει «κιχ», αλλά με βλέμμα τόσο σπαραξικάρδιο, που τρέχω να την ταΐσω χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο Τάκος θέλει στο κρεβάτι μια συγκεκριμένη θέση. Και αν δεν του κάνω χώρο για να βολευτεί δίπλα μου, είναι διατεθειμένος να περάσει ακόμα και μισή ώρα πάνω στο κομοδίνο, με τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. Κι εγώ προτιμώ να κοιμηθώ σαν αγγλικό ερωτηματικό παρά να του χαλάσω το χατίρι. Ο Σέβος έχει μάθει πώς να με χειραγωγεί: όποτε θέλει αγκαλιά, σηκώνει το μπροστινό του ποδαράκι, σαν να είναι πληγωμένο, και νιαουρίζει ξέπνοα. Περιττό να σας πω, φαντάζομαι, ότι πάντα πιάνει το κόλπο του.

Με έχουν εκπαιδεύσει καλά οι γάτες μου. Με μανιπουλάρουν με θαυμαστή ευστροφία και εφευρετικότητα. Και καθόλου δεν το μετανιώνω, γιατί η ζωή μαζί τους μου έχει δώσει χαρές που μόνο όποιος ζει με ζώα μπορεί να ξέρει…

διαφήμιση

«Εεεεε, ψιτ! Πού είναι το πρωινό μου;»

Χάσατε τα προηγούμενα Μαθήματα Γάτας;

Μάθημα 8°: Όταν σε υιοθετήσει μια γάτα, της ανήκεις για πάντα
Μάθημα 7°: Η ζήλια τους είναι… μεταδοτική
Μάθημα 6°: Στα όνειρά τους βλέπουν την παλιά ζωή τους
Μάθημα 5°: Δύσκολοι αποχαιρετισμοί
Μάθημα 4°: Ζημιάρες γάτες, ευτυχισμένοι άνθρωποι
Μάθημα 3°: Ποιος επιμένει ότι είναι μοναχικά ζώα;
Μάθημα 2°: Το «Ψι-Ψι-Ψι» βλάπτει την επικοινωνία
Μάθημα 1°: Η εμπιστοσύνη µιας γάτας «κοστίζει» ακριβά…