Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

H ώρα είναι 1.38, Τετάρτη προς ξημέρωμα Πέμπτης. Πριν από μία ώρα ακριβώς βρισκόμουν στη δουλειά μου, κλείναμε τεύχος στο «Κ» της «Καθημερινής». Μέσα σε 60 λεπτά, με συνοπτικές διαδικασίες, «πέταξα» προς το σπίτι μου, πέρασα από τη φίλη μου τη Μαρία, την ξύπνησα, πήρα τον Μπλάκι, πήγαμε μια σύντομη βόλτα, έφαγα και, ενώ ο συγκάτοικός μου απολαμβάνει στην κουζίνα (ακούω το ροκάνισμα) τις συμπληρωματικές βραδινές του κροκέτες, σκέφτομαι πως τελικά το dog sharing είναι καλή ιδέα.

Πριν αποφασίσω να συγκατοικήσω με τον αδεσποτάκο μου, μέτρησα τα πράγματα: πώς θα μπορούσε ένα πρώην ελεύθερο σκυλί να ζήσει με κάποιον/-α που λείπει πολλές ώρες στη δουλειά; Και από την άλλη, πώς θα μπορούσα, στο όνομα του ότι πρέπει να βγει βόλτα ο νεαρός μου, να στερηθώ την πολύτιμη ελευθερία του να πάω μετά τη δουλειά για ένα ποτό; Συζήτησα τους προβληματισμούς μου με τη φίλη μου τη Μαρία. Κι εκείνη ζει μόνη, κι εκείνη έχασε πριν από λίγα χρόνια την Αννυ της, ένα γλυκό Ροτβάιλερ. «Θέλεις να μοιραστούμε την αγάπη και τις ευθύνες του Μπλάκι;» τη ρώτησα. «Αν το αποφασίσεις εσύ, είμαι μέσα». Κι έτσι ο μικρός απέκτησε δύο φίλες, συγκατοίκους, μαμάδες, όπως θέλετε πείτε το.

Ο φίλος μας ο Μάνος κοροϊδεύει λέγοντας ότι κάναμε τον Μπλάκι ταξί. Εγώ, πάντως, έχω αναλάβει την πρωινή βάρδια: ξυπνάμε παρέα το πρωί, ανεβαίνουμε στο λόφο όπου ζούσε πριν, παίζει με τους παλιούς του φίλους, περπατάμε πέντε χιλιόμετρα (ευεργετικά για την υγεία μας) και γυρίζοντας συναντάμε την παρέα στο καφενείο. Όταν γύρω στο μεσημέρι φεύγω για τη δουλειά, παραδίδεται στην απογευματινή βάρδια. Δεν είναι δα και τόσο μακριά – η Μαρία μένει στην ίδια πολυκατοικία. Απολαμβάνει ο ένας την παρέα του άλλου, κάνουν την απογευματινή τους βόλτα και το βράδυ, όταν επιστρέφω, παραλαμβάνω το «πακέτο». Και αυτή η ρουτίνα συνεχίζεται τις καθημερινές. Τα Σαββατοκύριακα αναλαμβάνω εγώ αποκλειστικά το… ταξί.

Στην αρχή φοβόμουν ότι ο Μπλάκι θα μπερδευόταν. Έπειτα από μερικές άσκοπες περιπλανήσεις του στους ορόφους της πολυκατοικίας σε αναζήτηση των σπιτικών του, έμαθε πια. Συνήθισε και τα ωράρια. Όταν παραδίδεται στην απογευματινή βάρδια, μου γυρίζει την πλάτη και στρώνεται στο χαλάκι του στο σπίτι της Μαρίας. Σαν να μου λέει: «Άντε γεια! Τα λέμε το βράδυ».

Διαβάστε επίσης

Ο Μπλάκι ξέβαψε

Ο νέος μου συγκάτοικος

διαφήμιση

Πακετάροντας τη Γιέκη

Όταν η Γιέκη έκανε την πάπια

Ο γείτονας

Φρουρός κατά λάθος

Οι τέλειες δικαιολογίες μιας… Σκρουτζ

Κάντε τη Λούλα να σωπάσει

Για dog sharing

Συνεταιρικός σκύλος