Όταν «έφυγε» η κ. Γιέκη -σε προχωρημένη ηλικία, 16,5 ετών-, είπα στον εαυτό μου πως αυτό ήταν το τέλος της σχέσης μου με τα σκυλιά. Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη που μου είχε δώσει -ίσως και περισσότερη από αυτήν που της έδωσα-, που δεν υπήρχε περίπτωση να το ξαναζήσω. Η καθημερινή επίσκεψη και τα παιχνίδια με τους αδέσποτους φίλους της, στο λόφο όπου κάναμε τις βόλτες μας, ήταν αυτό που, όπως πίστευα, θα κάλυπτε το κενό. Ένιωθα πως, με κάποιον τρόπο, ένα νέο σκυλί θα ήταν προδοσία προς τον μεγάλο μου έρωτα. Αλλά μάλλον λογάριαζα χωρίς… τον Μπλάκι.

Τον συνάντησα πρώτη φορά στην πρωινή βόλτα στο λόφο. Ξεχώριζε από τους υπόλοιπους: μοναχικός, τρομαγμένος, όσες φορές άπλωνα το χέρι για να τον χαϊδέψω, απομακρυνόταν με την ουρά κάτω από τα σκέλια. Όταν έβαζα φαγάκι, πλησίαζε, αλλά, μόλις κάποιος άλλος αδέσποτος ερχόταν κοντά, ο Μπλάκι έφευγε χωρίς να διεκδικεί την τροφή του. Σιγά-σιγά, μόλις με έβλεπε από μακριά, ερχόταν χαρούμενος χοροπηδώντας να με συναντήσει. Αλλά μόλις άπλωνα το χέρι… έφευγε τρέχοντας. Του μιλούσα γλυκά. Γονάτιζα για να φτάνω στο ύψος του και να μη με αισθάνεται απειλητική και συνέχιζα να του μιλάω. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου. Κι έτσι, έπειτα από ένα μήνα, κατάφερα να του χαϊδέψω το κεφάλι. Πέρασε ένας χρόνος καθημερινών συναντήσεων. Με διάφορα τρικ απομάκρυνα τους υπόλοιπους, κι έτσι ο Μπλάκι άρχισε να τρώει.

Ώσπου την άνοιξη, ένα πρωί, δεν ήταν στην ώρα του στο ραντεβού. Ρώτησα γνωστούς και φίλους από το Σύλλογο Προστασίας Αδέσποτων Ακρόπολης. Ο νεαρός ήταν άφαντος. Κατέφυγα στο Facebook. Έβαλα τη φωτογραφία του, το τηλέφωνό μου και περίμενα. Το μεσημέρι έλαβα ένα τηλεφώνημα. Ένας σκύλος που του έμοιαζε είχε εμφανιστεί στο γήπεδο της Καλλιθέας. «Έριξα σύρμα» στους υπόλοιπους και σπεύσαμε. Μετά από πέντε ώρες ψάξιμο, ο «δραπέτης» εντοπίστηκε και επέστρεψε. Για να μην τα πολυλογώ, χάθηκε άλλες δύο φορές. Πάλι βρέθηκε μέσω Facebook – σε άλλο σημείο της Καλλιθέας και στον Αρδηττό. Την τελευταία φορά που τον έφερα στη γειτονιά αργά το βράδυ, τον φιλοξένησα στο σπίτι μου για να τον μεταφέρω το πρωί στη βάση του. Βλέποντάς τον να κοιμάται ήρεμος και ευτυχισμένος, συνειδητοποίησα πως ίσως με τις αποδράσεις του κάτι ήθελε να μου πει. ∆εν ξέρω αν το κατάλαβα σωστά. Αλλά εδώ και μία εβδομάδα συγκατοικούμε. Και τώρα, καθώς γράφω, τον χαζεύω πού και πού να κοιμάται χαλαρά κοντά στα πόδια μου. Οι επιφυλάξεις μου για το πώς ένα τρίχρονο αδεσποτάκι μπορεί να «φυλακιστεί» σε διαμέρισμα μέρα με τη μέρα υποχωρούν. Ελπίζω να εξαφανιστούν σύντομα.

Μπόλικη Γιέκη…

Πακετάροντας τη Γιέκη

διαφήμιση

Όταν η Γιέκη έκανε την πάπια

Ο γείτονας

Φρουρός κατά λάθος

Οι τέλειες δικαιολογίες μιας… Σκρουτζ

Κάντε τη Λούλα να σωπάσει