Η αγέλη μεγάλωσε! Ήρθε ένα μωρό στην οικογένεια. Κουτάβι δηλαδή… ανθρώπινο. Με αυτιά, μύτη και 4 πόδια. Μου το έφεραν πριν 3-4 μήνες στο σπίτι, μέσα σ’ ένα καλάθι. Η μαμά ξαφνικά αδυνάτισε -είχε μια κοιλιά σαν το μπόι μου- και ο μπαμπάς έκλαιγε όταν το κοίταζε. Μέχρι που το είδα κι εγώ. Εκεί να δεις κλάμα. Αούούού. Πάει η σκυλίσια ζωή μου είπα, τέλειωσε. Έτσι απλά. Χωρίς να με ρωτήσουν. Με πήγαν λοιπόν μια βόλτα και μέχρι να γυρίσω ήταν εκεί. Κολπάκι για να μην στραβώσω. Στράβωσα! Πήγα και το μύρισα, του έγλειψα τα μπροστινά πόδια, τίποτα, μισή γλυψούλα, και αμέσως μου πήραν τη μουσούδα μου από κοντά του. Για να μην παίρνω και πολύ θάρρος. Άκου πράγματα. Κι όμως, πήρα θάρρος. Αποφάσισα να γίνω ο προστάτης του. Ο bodyguard, ο φύλακας. Έτσι, για να έχω κι εγώ ένα ρόλο, ένα νόημα στη ζωή. . Ό,τι και να κάνει από πίσω εγώ, σαν το σκυλάκι. Αγκαλιά αυτό, από δίπλα κι εγώ. Στην τουαλέτα για πάνα -μα δεν του βάζαν λίγο χώμα να τα κάνει; Δέκα πάνες τη μέρα του αλλάζουν- από κοντά κι εγώ. Στον κτηνίατρο το μωρό; Στο σπίτι εγώ να φυλάω την κούνια του. Το θέμα ήταν να παραμείνω ψύχραιμος. Του κάκου όμως… Έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος από το ποτέ. Ξυπνάει τα βράδια, ξυπνάω κι εγώ. Κοιμάται, ξυπνάω εγώ. Μου ’χει μείνει. Η ευθύνη είναι τεράστια αλλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω. Νιώθω πτώμα, κουφάρι αδέσποτο. Εν τω μεταξύ δεν ακούω ούτε ένα μπράβο. Όλοι όσοι έρχονται στο σπίτι, φίλοι και λοιποί συγγενείς, και είναι πολλοί, λες και δεν με βλέπουν… αόρατος! Πάνε όλοι ντουγρού στο κουτάβι. Τα πήρα κρανίο λοιπόν κι άρχισα να ξύνω το κρανίο μου: το κεφάλι πάνω, μπροστά στη μύτη, τα αυτιά, μέσα στα αυτιά, τα φρύδια, το σαγόνι… έχω γεμίσει πληγές απ’ το ξύσιμο, τρίχα δεν έχει μείνει… Άγχος λένε τα αφεντικά μου (έτσι θα τους λέω πια, ούτε μαμά, ούτε μπαμπάς). Άγχος μην με διώξουν ή ό,τι δεν με θέλουν ή ό,τι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου τους, δεν ξέρω. Όλα μαζί. Εγώ, ο πρωτότοκος να ξεπέσω έτσι;
Εγώ, ο αμάσητος, να μασήσω, να ψαρώσω, να σκυλιάσω;
Κι όταν μεγαλώσει ο μικρός Αντρέας τι θα γίνει; Θα μου πάρει τη θέση στην αγέλη; Θα μου τραβάει την ουρά για παιχνίδι; Θα ζήσω να τον δω άντρα; Μπα. Δεν είμαι καλά. Κάποιος να μου κάνει ένα εμβόλιο να συνέλθω. Θέλω 1.000 χάδια τη μέρα για το ξεπεράσω και βόλτα-βόλτα-βόλτα κάθε 1 ώρα για να με χτυπήσει καλά ο αέρας να ξυπνήσω από τη ζήλεια μου. Αχ! Βαχ! Και Γαβ! Αού. Άουτς. Και Γκρρρ! Χάθηκε να μου φέρουν μιa θηλυκιά με μπόλικο τρίχωμα και νύχια μακριά;
διαφήμιση
Συνεχίζεται…
Μετάφραση από τα σκυλίσια: Ευαγγελία Πυλαρινού
ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΒΑΝΗΣ?
Λυπηρό – γιατί έτσι συμβαίνει. Και ξεχνάνε το κουταβάκι και το πετάνε στο δρόμο. Λυπάμαι για τα ηλίθια δίποδα.
Όχι πάντα Ράνια.
Έχω απο τα πιό ωραία παραδείγματα στην γειτονιά μου, με μία νεαρή κοπέλα.
Την έβλεπα κάθε μέρα τις ίδιες ώρες στην βόλτα της με το σκύλο της. Τα ίδια παιχνίδια μαζί του στο πάρκο.
Την έβλεπα κάθε μέρα τις ίδιες ώρες στην βόλτα της με το σκύλο της. Τα ίδια παιχνίδια μαζί του στο πάρκο, Ακόμη και όταν η κοιλιά μεγάλωνε…
Την βλέπω κάθε μέρα τις ίδιες ώρες στην βόλτα της με το σκύλο της. Τα ίδια παιχνίδια μαζί του στο πάρκο, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ με το μωρό στο καροτσάκι…
Τίποτα δεν άλλαξε… Τους βλέπω και πραγματικά τους χαίρομαι! Ο δε, ντάνυ, πάντα χαρούμενος και ζωηρός!
Πολλοί αδιαφορούν για το σκυλάκι τους όταν έρθει μωρό στο σπίτι και δυστυχώς, πολλοί τα χαρίζουν, ή τα βγάζουν στο δρόμο.
Εδώ, πιστεύω ότι είναι ένα χαριτωμένο κείμενο που θελει να δείξει πως αισθάνεται ο σκύλος μας όταν έρχεται νέο μέλος στο σπίτι, για να μας παραδειγματίσει και να ταρακουνήσει εκείνους που φέρονται έτσι.
Έχεις δίκιο Ευγενία για την περίπτωση του Βάνη. Άλλωστε έπεται η συνέχεια καθώς είναι το πρώτο επεισόδιο από τη στήλη του… 😉
Είναι πάμπολες οι περιπτώσεις σαν αυτή που περιγράφει ο Βασίλης. Και υπάρχουν και κάποιοι που παίρνουν σκύλο στο πρωτότοκο παιδί τους όταν περιμένουν το νέο μωρό! Όμως δυστυχώς είναι συχνό και το φαινόμενο που περιγράφει η Ράνια. Μου έχει τύχει να μου επιστρέφουν σκύλο 4 χρόνια αφού τον υιοθέτησαν κουτάβι… επειδή απέκτησαν μωρό. Κλέα
Περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια, και εύχομαι να έχει happy end , γιατί δεν αντέχω άλλες πονεμένες ιστορίες κατοικίδιων που εγκαταλείφθηκαν από ανίκανους και αδιάφορους κηδεμόνες.
είμαι σε φιλοζωϊκό σωματείο και βλέπω καθημερινά αυτό που περιγράφεις, τις επιστροφές μετά από υιοθεσία ημερών, εβδομάδων, μηνών και χρόνων !!!!
για διάφορους λόγους…. απόλυση, μετανάστευση, λόγοι υγείας, ακόμα και γιατί το σκυλάκι παίζει πολύ, δεν παίζει καθόλου, γαυγίζει, τραβάει στη βόλτα, λερώνει μέσα…
έχω υιοθετήσει δύο σκυλάκια, το ένα το παράτησαν δεμένο σε μια μάντρα, το άλλο το βρήκα σε μια παραλία , ένα γκριφονάκι μέσα στην τζίβα και τα αγκάθια. 7 κιλά κοριτσάκι !
Μπράβο Ευγενία! Και φυσικά καλή δύναμη για να συνεχίσεις το έργο σου. Οι τετράποδοι μας χρειάζονται!