Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Συνεχώς συλλαμβάνω τον εαυτό μου να τον χαζεύει. Τον παρακολουθώ να κινείται στο χώρο, να τρώει από το μπολάκι του, να μπαινοβγαίνει στην αμμολεκάνη, να ξετρυπώνει τα παιχνίδια του κάτω από τα έπιπλα, να κοιμάται αμέριμνος πάνω στην πολυθρόνα, να κυριεύεται από μανία σκανταλιάς, να με παρακολουθεί και αυτός.

Πόσες φορές δεν συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς είναι γι’ αυτόν να ζει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Γιατί ο Μίμης δεν είναι απλώς ένα γατί με μειωμένη όραση, είναι ένα γατί χωρίς μάτια. Σχεδόν από τότε που γεννήθηκε. Πώς αντιλαμβάνεται λοιπόν τον κόσμο; Πώς είναι δυνατόν να μη φοβάται τίποτα; Να μην πτοείται από τις πτώσεις και τις προσκρούσεις; Να προσπαθεί ξανά και ξανά μέχρι να πετύχει αυτό που θέλει; Και το κυριότερο: Πώς είναι δυνατόν να κάνει τους πάντες να πιστεύουν ότι: «Δεν μπορεί! Είσαι σίγουρη ότι δεν βλέπει;».

Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να καυχηθώ ότι η συμπεριφορά του Μίμη είναι αποτέλεσμα της δικής μου λαμπρής… δια-γατα-γώγησης, αλλά θα ήταν ψέμα. Το μόνο πραγματικά πρωτοποριακό που θέλησα να μάθει ήταν να ζει σε δύο σπίτια. Στο δικό μου και στο πατρικό μου. Χωρίς να αγωνιά και χωρίς να στρεσάρεται. Χωρίς να υπομένει καρτερικά το μαρτύριο της αλλαγής στέγης, κρυμμένος για ώρες κάτω από καναπέδες ή ανεβασμένος σε ντουλάπες για μέρες.

Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή όσο ήταν ακόμα λίγων μηνών. Αρχικά, τον έπαιρνα μαζί μου όταν πήγαινα επίσκεψη στους γονείς μου. Η πρώτη μεγάλη πρόκληση ήταν να τον δεχτούν ο Τσίκο και ο Σιμπιζάκης. Τα πράγματα με τον μπεζ (εξ ου και το όνομα) γάτο ήταν εύκολα. Ο Τσίκο, πάλι, δυσκολεύτηκε να τον αποδεχτεί στην επικράτειά του. Μετά τις αρχικές φραστικές απειλές όμως και τις απαραίτητες φάπες, επήλθε μια κάποια ειρήνη μεταξύ τους. Τώρα εφαρμόζουν το δόγμα «από μακριά κι αγαπημένοι». Φανταστείτε την έκπληξη της μαμάς μου όταν τους βρήκε μια μέρα να κοιμούνται σχεδόν αγκαλιά. Οταν πια ήμασταν βέβαιοι ότι οι αψιμαχίες μεταξύ του Μίμη και του Τσίκο θα περιορίζονταν σε μερικά άκακα «γαλλικά», άρχισα να τον αφήνω εκεί. Σταδιακά για όλο και μεγαλύτερα
διαστήματα.

διαφήμιση

Οι διαφορές μεταξύ των δύο σπιτιών τεράστιες. Το δικό μου μικρό, ήσυχο και άδειο. Των γονιών μου μεγάλο, πολύβουο, γεμάτο δίποδους και τετράποδους. Ο Μίμης προσαρμόστηκε στο δεύτερο σπίτι του με ανέλπιστη ευκολία. Μέσα σε ελάχιστες μέρες το έμαθε σπιθαμή προς σπιθαμή. Σήμερα είναι ο πρώτος που τρέχει να βγει το πρωί στη βεράντα. Λατρεύει να κάθεται με τις ώρες ανάμεσα στα φυτά και να κυνηγάει πετούμενα. Ανεβοκατεβαίνει τρέχοντας τη σκάλα που ενώνει τους δύο ορόφους. Παίζει κυνηγητό με τον Σιμπιζάκη. Εξερευνά τα πάντα. Και καραδοκεί πότε θα ελευθερωθεί η καρέκλα στο γραφείο του μπαμπά μου για να την καπαρώσει.

Τον παρακολουθώ. Οταν πια γίνεται κανονικός αντάρτης μέσα στο σπίτι, ξέρω πως είναι ώρα να εκτονώσει την ενέργειά του στο γεμάτο ερεθίσματα σπίτι των γονιών μου.

(συνεχίζεται…)

Διαβάστε περισσότερο Μίμη εδώ.
Ο εισβολέας της μιας σπιθαμής (Επεισ. 1)
Πιο ψηλά από όσο φαντάζεσαι (Επεισ. 2)
Ευτυχώς που δεν γαβγίζει! (Επεισ. 3)
Ευτυχώς που δεν γαβγίζει! – Μέρος 3ο (Επεισ. 5)
Μας ψεκάζουν! – Eποχική παρένθεση στις περιπέτειες του Μίμη

Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com