Χθες το πρωί, ο Τάκος αποφάσισε να διασκεδάσει την πλήξη του σκάβοντας το χώμα στις φρεσκοποτισμένες γλάστρες μας. Έπειτα, περπάτησε από τη μία άκρη του σπιτιού στην άλλη, αφήνοντας τα αποτυπώματα από τις λασπωμένες πατούσες του σε πάτωμα και χαλιά, μέχρι που έφτασε στην κρεβατοκάμαρα, ανέβηκε με περισσή χάρη στο κρεβάτι μας -πάνω στην καλοσιδερωμένη παπλωματοθήκη- και άρχισε την ιεροτελεστία του πλυσίματός του. Αν και στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, δεν του έβαλα τις φωνές – συγκάτοικοι είμαστε, έχει κι εκείνος δικαιώματα, έστω και αν αντιλαμβάνεται διαφορετικά την… οικιακή τάξη. Καθώς έτρεχα, όμως, αλλόφρων, με τη σφουγγαρίστρα στο χέρι, έφερα στο μυαλό μου μερικές από τις «ατυχείς» στιγμές της συμβίωσής μας μαζί του – δεκαπέντε χρόνια τώρα.

Τον θυμήθηκα να κρεμιέται από τις καινούργιες κουρτίνες, να ρίχνει το χριστουγεννιάτικο δέντρο και να σπάει όλα τα στολίδια, να μπαίνει στο τζάκι και να βγαίνει κατάμαυρος, να μασουλάει εν μια νυκτί τα φύλλα ενός μπαμπού και μιας ποϊνσέτιας, να κρύβει κάτω από το μαξιλάρι μου μια τεράστια ακρίδα. Αλλά και οι άλλοι δύο τετράποδοι συγκάτοικοί μας έχουν επίσης αρκετά βεβαρημένο «ποινικό μητρώο». Ο Σέβος δεν χάνει ευκαιρία να ξύνει τα νύχια του στα έπιπλα και τα χαλιά -αγνοώντας επιδεικτικά τα ονυχοδρόμια που έχω τοποθετήσει σε διάφορες γωνιές- και να χώνεται στα ράφια με τις μπλούζες και τα πουλόβερ μου, τσαλακώνοντας τα πάντα στο διάβα του και γεμίζοντάς τα τρίχες.

Όσο για τη Ρίνα; Την πρώτη κιόλας ημέρα που ήρθε στο σπίτι μας, αποπειράθηκε να κλέψει μια ολόφρεσκια τσιπούρα από τον πάγκο της κουζίνας. Την έπιασα επ’ αυτοφώρω, την ώρα που προσπαθούσε να την τραβήξει κάτω από τον καναπέ για να την απολαύσει με την ησυχία της. Για να μην αναφέρω το χόμπι της: όταν βαριέται τα βράδια, οπότε οι υπόλοιποι κοιμόμαστε, ανεβαίνει στο γείσο του τζακιού και ρίχνει κάτω τα χειροποίητα ξύλινα καραβάκια μου!

Αυτά σκεφτόμουν ακολουθώντας τα… χνάρια του Τάκου και φούντωνα. μέχρι που άφησα κάτω τα σύνεργα του καθαρίσματος και ξέσπασα σε γέλια. Τελικά, με τρεις γάτες στο σπίτι, δεν πλήττουμε ποτέ! Πέρα από την τρυφερότητα και την αγάπη που μας δίνουν, κάνουν το σπίτι μας πιο οικείο, το περιβάλλουν με μια παρηγορητική αύρα, όπως έλεγε συχνά η συγγραφέας Πατρίσια Χάισμιθ (Patricia Highsmith – φανατική γατόφιλη). Και πάνω απ’ όλα, μας χαρίζουν αφορμές να χαμογελάμε, μας «μπολιάζουν» με μικρές καθημερινές δόσεις ανεμελιάς και ευτυχίας. Χαλάλι, λοιπόν, οι σκισμένες κουρτίνες, τα σπασμένα μπιμπελό, τα γρατσουνισμένα έπιπλα και οι μαγαρισμένες γλάστρες. Οι γάτες -τα ζώα που ζουν μαζί μας, γενικότερα- μας κάνουν πιο χαρούμενους και ίσως καλύτερους ανθρώπους. Κάθε μέρα μαζί τους, λοιπόν, είναι μέρα κερδισμένη – σκέφτηκα, κι έπιασα πάλι τη σφουγγαρίστρα!

διαφήμιση

Επόμενο μάθημα
Μάθημα 5°: Δύσκολοι αποχαιρετισμοί

Χάσατε τα προηγούμενα Μαθήματα Γάτας;
Μάθημα 3°: Ποιος επιμένει ότι είναι μοναχικά ζώα;
Μάθημα 2°: Το «Ψι-Ψι-Ψι» βλάπτει την επικοινωνία
Μάθημα 1°: Η εμπιστοσύνη µιας γάτας «κοστίζει» ακριβά…

Όλα «όσα μου έμαθαν οι γάτες»…