Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Τον κοιτάζω στα μάτια και προσπαθώ να καταλάβω. Εκτός από αγάπη, φόβο όταν ακούγονται ρόδες από κάποιο καρότσι, χαρά όταν παίζει με την παλιά του αγέλη, δεν διαβάζω κάτι άλλο. Από τα τρία χρόνια που ο Μπλάκι ήταν αδεσποτάκι, τον ξέρω μόνο ένα. ∆εν γνωρίζω τίποτα για το παρελθόν του. Γιατί τον τρομάζουν τα καρότσια; Γιατί είναι τόσο ευαίσθητος; Λίγα πράγματα κατάφερα να μάθω, που ήταν αρκετά όμως για να μου δώσουν απαντήσεις. Τον έφερε μια ηλικιωμένη -τον πέταξε, για την ακρίβεια- στο λόφο όταν ήταν κουτάβι, μαζί με την αδερφή του σε ένα καρότσι λαϊκής. Να λοιπόν γιατί τον τρομάζει ακόμα ο ήχος από τις ρόδες. Όταν τούς ανακάλυψαν οι άνθρωποι της ένωσης προστασίας αδέσποτων Ακρόπολης, τους ενέταξαν στην ομάδα που απολάμβανε φαγάκι, φροντίδα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Λίγες μέρες μετά, η αδελφή του, που ήταν σοβαρά άρρωστη, «βάρυνε». Ο Μπλάκι δεν κουνήθηκε από το πλάι της. Όταν «έφυγε» εκείνη, εξαφανίστηκε για λίγες μέρες και σύντομα επέστρεψε. Έτσι εξηγείται, ή έτσι μου αρέσει να εξηγώ, γιατί μια μέρα που έμεινα στο κρεβάτι λόγω ίωσης, δεν κουνήθηκε από τα πόδια μου – χωρίς να φάει μπουκιά. Έμαθα, επίσης, πως όταν ξαναεντάχθηκε στην αγέλη, ήταν ο «κρυφός» αρχηγός. Πάντα ξεχωριστός. Παιχνιδιάρης μόνο όταν το έκανε κέφι. Μοναχικός, ξαπλωμένος συχνά κάτω από ένα σκίνο. Είναι και κάτι άλλο: συχνά πλαταγίζει τα χείλη του, σαν να ξεροκαταπίνει. Ανησύχησα. «Πάντα έτσι έκανε όταν χαιρόταν», μου είπαν τα παιδιά που τον γνώρισαν πριν από εμένα.

Κάθε μέρα ανακαλύπτω κάτι καινούργιο για τον μικρό μου. Και αυτή είναι μια μαγική διαδικασία. Τον πρώτο μήνα της συμβίωσής μας του φόρεσα ένα κολάρο και άρχισε να βήχει. Λίγο πριν καταφύγω στον γιατρό, μου άνοιξαν τα μάτια οι ειδήμονες. Για πρώτη φορά στη ζωή του ήταν «δεσμευμένος» με λουρί και αυτό τον ενόχλησε στο λαιμό. Τώρα, με το κόκκινο (Θρύλος γαρ και αυτός) σαμαράκι, είναι μια χαρά.

Η μεγάλη αποκάλυψη ήρθε όταν τον πλύναμε για πρώτη φορά. Τζίφος το όνομα. ΄Η ο Μπλάκι… δεν είναι μαύρος ή «ξέβαψε»! Το πρώτο μπάνιο της ζωής του αποκάλυψε, κάτω από τη μουντζούρα, ένα τρίχωμα πάτσγουορκ: λίγο μαύρο, αλλά κυρίως βαθύ σοκολατί. Μαύρος ή σοκολατί, είναι ένας γλυκός τετράποδος, που παίζει σαν κουτάβι όταν του πετάς ένα πλαστικό κοκαλάκι και καλπάζει σαν αφηνιασμένο άλογο ψάχνοντάς με όταν αφαιρείται και ακολουθεί τις μυρωδιές του λόφου. Γιατί, πάνω απ’ όλα, είναι ένας αφηρημένος ονειροπαρμένος.

Υ.Γ. Πολλοί με ρωτούν αν η στήλη θα λέγεται πλέον «Ο Μπλάκι και οι άλλοι». Η Γιέκη ήταν το πλάσμα που με έβαλε στον τετράποδο κόσμο και με έκανε να τον αγαπήσω. Και αυτό δεν αλλάζει. «Η Γιέκη και οι άλλοι» ήταν και θα παραμείνει.

Διαβάστε επίσης

Ο νέος μου συγκάτοικος

διαφήμιση

Πακετάροντας τη Γιέκη

Όταν η Γιέκη έκανε την πάπια

Ο γείτονας

Φρουρός κατά λάθος

Οι τέλειες δικαιολογίες μιας… Σκρουτζ

Κάντε τη Λούλα να σωπάσει