Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com
Πριν από αρκετά χρόνια, όλοι στη γειτονιά σχολιάζαμε την εξυπνάδα να το πω, διαίσθηση να το πω, την αντίληψη, τέλος πάντων, της Λολίτας. Η Λολίτα ανήκε στην Αλίκη (που είχε άλλα δύο σκυλιά και τρία γατιά). Κάθε Σαββατοκύριακο, μια άλλη φίλη, η Γεωργία (κάτοχος 5 σκύλων), έπαιρνε την τετράπαχη σκυλίτσα στο σπίτι της. Κανείς μας δεν μπορούσε να καταλάβει πώς η Λολίτα καταλάβαινε πότε είναι Σάββατο και, χωρίς πολλά-πολλά, εκείνη τη μέρα, μετά την πρωινή βόλτα, γύριζε την πλάτη στην Αλίκη και ακολουθούσε τη Γεωργία. Χωρίς να τη φωνάξει, χωρίς να της μιλήσει καν.
Μου ξανάρθε στο μυαλό η ιστορία πριν από λίγες μέρες, όταν χρειάστηκε να δουλέψω κάποιο Σάββατο. Μια παρένθεση: ο Μπλάκι έχει πια συνηθίσει την καθημερινότητά του. Πέντε μέρες την εβδομάδα πάμε μαζί την πρωινή βόλτα, με συνοδεύει στο καφενείο, γυρίζουμε σπίτι, τρώει ενώ εγώ ετοιμάζομαι για τη δουλειά, κάνει μία ακόμη -μικρή αυτήν τη φορά- βόλτα και καταλήγουμε στη φίλη μου τη Μαρία, η οποία αναλαμβάνει την απογευματινή «βάρδια» μέχρι το βράδυ που θα γυρίσω. Τα Σαββατοκύριακα ο Μπλάκι είναι δικός μου, περνάμε μαζί όλη τη μέρα. Εκείνο το Σάββατο, λοιπόν, ακολούθησα το καθημερινό πρόγραμμα, σαν να ήταν μια οποιαδήποτε εργάσιμη μέρα. Τον άφησα στο σπίτι της φίλης μου και έφυγα ήσυχη για τη δουλειά. Κατά τις 5 το απόγευμα μου τηλεφώνησε η Μαρία, για να με ενημερώσει πως ο συγκάτοικος, από τις 12 που τον άφησα, ήταν όρθιος πίσω από την πόρτα και με περίμενε. «Κατάλαβε πως του την κοπάνησες σαββατιάτικα», μου είπε γελώντας.
Περήφανη για την εξυπνάδα του νεαρού μου, καταρρακώθηκα όταν την επομένη το πρωί διάβασα το ποστάρισμα της φίλης μου της Λίλης στο Facebook. «Πηγαίνω καθημερινά να αγοράσω εφημερίδα μαζί με τον Μπάντι. Κάθε Κυριακή ο περιπτεράς τού δίνει μπισκοτάκι. Πώς καταλαβαίνει και κάθε Κυριακή δεν ησυχάζει και με περιμένει πίσω από την πόρτα μέχρι να πάμε στο περίπτερο;» Ώστε ο Μπλάκι -άντε και η Λολίτα- δεν αποτελεί εξαίρεση! Μου το επιβεβαίωσαν και τα σχόλια στον «τοίχο» της Λίλης. Ολοι είχαν να θυμηθούν κάποια αντίστοιχη ιστορία.
Προσπάθησα να βρω μια επιστημονική εξήγηση. Έψαξα στο Ίντερνετ, ρώτησα ειδικούς και σκυλάδες. Κανείς δεν μου έλυσε τις απορίες. Ο μόνος που μου έδωσε μια απάντηση είναι ο φίλος και συνάδελφος Γιώργος Φραντζεσκάκης (εξαιρετικός γνώστης των «σκυλίσιων» θεμάτων). «Μην τρελαίνεσαι», μου είπε. «Τα σκυλιά δεν έχουν αίσθηση του χρόνου. Αυτό που περιγράφεις έχει εξήγηση: καταλαβαίνουν κάποιες -ασυνείδητες- αλλαγές στη συμπεριφορά μας τα Σαββατοκύριακα σε σχέση με τις καθημερινές. Από το ότι ίσως να σηκωνόμαστε πιο χαλαροί, να παίρνουμε πρωινό, οτιδήποτε».
Σήμερα το πρωί -Σάββατο- χρειάστηκε να ξαναπάω στη δουλειά. Προσπάθησα να προσποιηθώ ότι είναι Παρασκευή. Έφυγα με έναν καφέ και αγχωμένη -όσο και τις καθημερινές-, και όταν γύρισα, βρήκα πάλι τον Μπλάκι πίσω από την πόρτα. Έκανε σαν τρελός, σκαρφάλωσε πάνω μου και άρχισε να «κλαίει» σαν να μου έλεγε: «Μην ψάχνεις το πώς και το γιατί. Το ξέρω ότι είναι Σάββατο, και μου έχεις υποσχεθεί ότι τα Σάββατα θα τα περνάμε μαζί!».
Κι άλλες περιπέτειες του Μπλάκι & της Γιέκης…
O άντρας πρέπει να έχει παρελθόν
διαφήμιση
Οι τέλειες δικαιολογίες μιας… Σκρουτζ
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ