Εννοείται ότι δεν κάνουμε σήμερα αυτό που μπορούμε να κάνουμε αύριο, αλλά να ξέρετε ότι αυτό που δεν θα κάνουμε σήμερα (και μάλλον δεν θα κάνουμε ούτε αύριο, ας μη γελιόμαστε) θα έρθει μεθαύριο να μας βγάλει τη γλώσσα. Στην αρχή βαριόμουν, μετά το γύρισα σε ιδεολογία και τώρα, προφανώς, δεν έχω λεφτά. Ο λόγος για την εκπαίδευση του Τσίνου, που καλός, γλυκός, καταπληκτικός, είναι όμως πολύ δύστροπος. Συνοπτικά, αναφέρω ότι γαβγίζει σαν τρελός τα άλλα σκυλιά από το μπαλκόνι, ενοχλώντας τους γείτονες, ότι κάθεται σαν ζήτουλας δίπλα στο τραπέζι όταν τρώω (και μου παίρνει τη χαρτοπετσέτα), ότι στη βόλτα τραβάει σαν τρελός και αδιαφορεί για τα αυτοκίνητα και ότι, φυσικά, κοιμάται στο κρεβάτι. Μου.
Κάποια στιγμή, στα σκούρα, έψαξα για εκπαιδευτή – της «θετικής», φυσικά, προσέγγισης. Βρήκα ίσως τον πιο κακό εκπαιδευτή του λεκανοπεδίου. Έπειτα από δύο «μαθήματα» (ο Θεός να τα κάνει), μου σύστησε να βάλω στον Τσίνο λουρί με ηλεκτροσόκ – ή κάτι εξίσου φρικιαστικό. Τον σχόλασα, αποχαιρετώντας και την προκαταβολή που είχα δώσει. «Θα τα καταφέρω μόνη μου», είχα σκεφτεί, φωνάζοντας παράλληλα στον Τσίνο να σταματήσει επιτέλους να γαβγίζει στη γάτα από κάτω. «Σκάσε!» να φωνάζει ο αποπάνω. Εφιάλτης.
Έκτοτε έχω πορευτεί παλαντζάροντας μεταξύ λατρείας και τρέλας. Το γάβγισμα παραμένει το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα στη σχέση μου με το σκύλο (και τους γείτονες, φυσικά), με ό,τι κι αν έχω δοκιμάσει να έχει αποτύχει παταγωδώς. Όσο κι αν το περίεργο λουρί που μου είχε προτείνει ο «ειδικός» παραμένει εξαιρετικά κακή ιδέα, το γεγονός ότι εγκατέλειψα την εκπαίδευση του Τσίνου ήταν μάλλον χειρότερη. Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μου σήμερα εάν ο σκύλος μου σταματούσε το σαματά, αν όχι με το πρώτο ή το δεύτερο, έστω με το τρίτο «σταμάτα»; Πόσους πονοκεφάλους μείον; Πόσο καλύτερα θα ήταν το ίδιο το σκυλί, που δεν ξέρει γιατί η ιδιοκτήτριά του βγαίνει από τα ρούχα της με το πρώτο «γαβ»; (Μη νομίζετε ότι δεν βλέπω την απορία-αποδοκιμασία στο βλέμμα του!)
Όμως, ό,τι έγινε έγινε. Έστω και αργά, είπα να πάρω επιτέλους τα ηνία – στην κυριολεξία. Εδώ και λίγους μήνες, αρχίζω να επιβάλλομαι στη βόλτα, απαιτώντας από τον Τσίνο να σταματά δίπλα μου στο πεζοδρόμιο πριν διασχίσει το δρόμο. Άρχισα να του λέω «περίμενε» ήρεμα και να στέκομαι στη θέση μου έως ότου σταματήσει να τραβάει το λουρί. Μία, δύο, πέντε, δέκα, το κόλπο άρχισε να λειτουργεί. Δεν το κάνει πάντα, όμως τις περισσότερες φορές ακούει στο «περίμενε» και ξεχύνεται στο δρόμο μόνο μετά το δικό μου «πάμε». Πανηγύρισα τη νίκη μου περίπου όπως το κύπελλο του Πανιωνίου το 1998. Μπροστά μου άνοιξε λεωφόρος προοπτικών, ποιος ξέρει μέχρι πού μπορώ να φτάσω; Φυσικά, ξέρω ότι απλώς συνθηκολόγησα. Κέρδισα τη βόλτα και «χάρισα» το γάβγισμα. Για το φαγητό, ποιος νοιάζεται για μια χαρτοπετσέτα; Και για τον ύπνο, με ακούσατε να παραπονιέμαι;
Περισσότερος Τσίνο…
διαφήμιση
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ