Κείμενο από το ραδιοφωνικό «Παρατρίχα σε 2’»
Αγαπητή Κατερίνα,
Είμαι ο Νίκος και είμαι καλά. Πλάκα κάνω… Είμαι ο Νίκος και είμαι πρωτοετής φοιτητής στη Πάτρα. Ο λόγος που σου γράφω είναι επειδή αποφάσισα να αποκτήσω έναν σκύλο. Όχι όποιο και όποιο σκύλο, να ξηγιόμαστε… Αλλά τον απόλυτο σκύλο: ένα Γερμανικό Ποιμενικό.
Ααχ, επιτέλους τώρα μπορώ να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Γιατί από παιδί το ήθελα αλλά η μάνα μου ούτε που να το ακούσει. Σιχαίνεται τα σκυλιά, είναι υστερική με τη καθαριότητα, υποχόνδρια με τα μικρόβια και τις αρρώστιες. Ο δε πατέρας μου θεωρεί ότι η θέση του σκύλου είναι στο κτήμα δεμένος με μία αλυσίδα να φυλάει τις κότες. Οπότε καταλαβαίνεις ότι όσο ζούσα μαζί τους πιο εύκολα θα μου αγόραζαν διαστημόπλοιο, αν το ζήταγα, παρά σκύλο.
Τώρα όμως μπορώ να κάνω ότι γουστάρω. Το οικονομικό με ζορίζει λίγο γιατί όπως καταλαβαίνεις με συντηρεί ο πατέρας μου, αλλά δε βαριέσαι… Θα τα καταφέρω.
Τι λες λοιπόν; Δεν ήρθε η ώρα να πάρω σκύλο;
Νίκος
Αγαπητέ Νίκο,
Δεν ξέρω αν ήρθε η ώρα να πάρεις σκύλο, αλλά σίγουρα ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα. Κι εσύ είσαι by far νυχτωμένος, απλούστατα γιατί φοιτητής & σκύλος απλά δεν πάνε μαζί. Τέλος.
Θέλεις να σου πω πόσα σκυλιά μείνανε στους 5 δρόμους επειδή φοιτητές, καλή ώρα σαν κι εσένα, ανακάλυψαν ότι ένας σκύλος χρειάζεται χρόνο, χρήμα, υπομονή και καθημερινή δέσμευση, πράγματα που οι ίδιοι δεν διέθεταν καθόλου;
διαφήμιση
Δηλαδή, τώρα τι προσπαθείς να μου πεις; Ότι μόλις τελειώνεις τα μαθήματά σου θα τρέχεις σφαίρα σπίτι για να βγάζεις τον σκύλο βόλτα ενώ τα φιλαράκια σου θα πηγαίνουν για καφέ στη καφετέρια;
Ή, ότι μετά από το τρελό ξεφάντωμα στο σπίτι του κολλητού σου (και ενώ έχεις γυρίσει ξημερώματα τύφλα από τις μπύρες), θα καταφέρνεις να σηκώνεσαι στις 8 το πρωί για να ταΐζεις και να περπατάς το σκύλο σου;
Ότι το υπόλοιπο παρεάκι θα φεύγει για τρελά weekends με το λεωφορείο -και όπου μας βγάλει- κι εσύ θα τους κουνάς το μαντίλι με το σκύλο παραμάσχαλα;
Για σκέψου το λίγο… Και πες, ότι με σένα πέσαμε στη περίπτωση, λέμε τώρα… Και ότι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις την ανέμελη φοιτητική ζωή σου για ένα σκυλί… ΟΚ.
Στις διακοπές του Πάσχα και των Χριστουγέννων, που θα πρέπει σαν καλός μοναχογιός να γυρίζεις στη μαμάκα και στον μπαμπάκα, το σκύλο τι θα τον κάνεις; Θα τον αφήνεις σπίτι και θα του δίνεις και 200 ευρώ για να παραγγέλνει delivery, όσο θα λείπεις;
Και με το οικονομικό; Πώς θα τα βγάλεις πέρα; Τα σκυλιά έχουν έξοδα και πέρα από τα στάνταρ μηνιαία. Υπάρχουν και τα απρόβλεπτα. Αλήθεια, έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις αν ξαφνικά αρρωστήσει ο μικρός και εσύ έχεις μείνει με 20 ευρώ για να βγάλεις το μήνα; Θα βγεις στα φανάρια πουλώντας χαρτομάντιλα;
Έχεις σκεφτεί ότι ένας σκύλος ζει 12 χρόνια; Όταν τελειώσεις τις σπουδές σου και σε καλέσει η μαμά πατρίδα, τι θα κάνεις; Θα τον πας πεσκέσι στη μάνα σου, η οποία εκτός του εγκεφαλικού που θα πάθει μόλις δει φάντη-μπαστούνι μπροστά της ένα λυκόσκυλο 50 κιλών θα πάθει και εξάρθρωση ώμου στη καλύτερη των περιπτώσεων για να τον βγάζει βόλτα;
Αν θες λοιπόν τη γνώμη μου, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να χαρείς την υπέροχη φοιτητική ζωή και ο σκύλος μπορεί να περιμένει.
Κατερίνα
παιδιά είμαστε με τα σωστά μας?μια χαρά τα καταφέρνεις και γω είχα αδέσποτο ετοιμοθάνατο απο το πρωτο έτος με μηνιαια έξοδα γύρω στα 80 ευρώ για φάρμακα ασχετες οι τροφές και τα λοιπά. μη λέμε ότι θέλουμε και όταν κάποιος σε ρωτάει κάτι γιατί πραγματικά θέλει δεν απαντάς με ειρωνία και εκφοβισμό. Η “φιλόζωη” αυτή εκφωνήτρια γιατί δεν προέτρεψε το παλικάρι να υιοθετήσει?γιατί δεν του εξήγησε πως θα το χαρεί πιο πολύ, ή γιατί δεν του εξήγησε τι γίνεται με τις εκτροφές των ζώων? ΌΟΟΟΟΟχι να ειρωνευτεί ξέρει μόνο… γεμίσαμε με ντεμέκ φιλόζωους!Και δεν υπάρχει καμία κατάληλη ώρα να πάρεις σκύλο ή οτι άλλο απλά το ξέρεις ότι μπορείς… Αντί να μεταδίδουμε παιδεία διαιωνίζουμε ειρωνία. πολλά μπράβο τι να πω…
Χαχαχαχαχα!!! Με 2 Doberman ημουν φοιτητρια στην Κρητη. Δεν πηγα ποτε ποτε μα ποτε εκδρομη γιατι ειμαι τοσο υστερικη που δεν τα εχω αφησει στην μανα μου ουτε ωρα!!! Και Ναι, γυρναγα 6 το πρωι λιωμα και τα πηγαινα βολτα στην παραλια!! Περιτο να σας πω οτι εξερευνησαμε παρα πολλα φαραγγια παρεα και ειμαι σιγουρη οτι τους αρεσε πολυ περισσοτερο η φοιτητηκη μου ζωη και η φυση, σε σχεση με τα παρκα της Αθηνας. Νομιζω οτι το θεμα ειναι στον ανθρωπο και οχι στην κατασταση που βρισκεται. Εκτος απο τις εκδρομες, δεν στερηθηκα τιποτα αλλο με τα σκυλια μαζι μου. Προγραμμα αν βαλεις ολα γινονται. Το θεμα ειναι οτι τα σκυλια μου για εμενα ειναι το μεγαλυτερο πανεπιστημιο, διοτι με εκαναν καλυτερο ανθρωπο με την ανιδιοτελη αγαπη τους. Και αυτο ειναι το σημαντικο.. Οι εκδρομες ηταν λεπτομεριες. Τους χρωσταω ΑΙΩΝΙΑ ΑΦΩΣΙΩΣΗ και ειναι το λιγοτερο που μπορω να κανω για αυτα.. Ειδα και τους Κρητικους που ειχαν 5 στρεμ. χωριαφια, ηταν οικονομικα ανεξαρτητοι και τα σκυλια τους ηταν 24 ωρες το 24ωρο δεμενα κατω απο το δεντρο. Εμεις οι φοιτητες λοιπον τα σωζαμε και τους ανοιξαμε τα σπιτια μας. Το 40% των φοιτητων επεστρεψε στην βαση του με ενα νεο μελος στην οικογενεια (και το ποσοστο δεν ειναι καθολου υπερβολη), το οποιο ειναι δεδομενο οτι ζει πολυ καλυτερα. Ας μην ειμαστε απολυτοι λοιπον. Οι νεοι αγαπανε τα ζωα, σε σχεση με την εποχη της γιαγιας μου. Και αυτο ειναι ελπιδοφορο.
Πράγματι Χριστίνα, ειδικά από Κρήτη και από Βόρειο Ελλάδα είναι πολλοί οι φοιτητές που έχουν σκύλο. Και πολλοί από αυτούς έχουν και έντονο φιλοζωικό έργο. Εννοείται ότι η Κατερίνα με το κείμενό της δεν εννοεί εσάς! Άλλωστε και αυτή όταν ήταν φοιτήτρια είχε ζώα, από όσο γνωρίζω. Όμως οι δυσκολίες, έστω και ειπωμένες στην υπερβολή τους, κάνουν κάθε φοιτητή επίδοξο ιδιοκτήτη να το ξανασκεφτεί. Και αυτό είναι κέρδος και για εσάς που έχετε την ωριμότητα και την υπευθυνότητα να έχετε σκύλο και για τους άλλους που καλύτερα να μην πάρουν σκύλο!
Εγώ πάντως φοιτήτρια ειμαι και υιοθέτησα σκυλάκι.Και ναι ξυπνάω πρωί να τον πάω βόλτα και να ξενυχτίσω πάντα βγαίνει 4 φορές την μέρα 2 εκ των οποίων είναι μονόωρα στο άλσος και εγώ του μαγειρεύω, εγώ τον προσέχω, αν δεν είναι καλά δεν βγαίνω έξω για να είμαι μαζί του και έχει τον εκπαιδευτή του για να μπορέσει να ισορροπήσει ψυχολογικά καθώς περνάει από διάφορες ηλικιακές φάσεις αλλά και να είναι συνεργάσιμος. Είναι από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί.Δεν θα άλλαζα αυτή την επιλογή παρ’όλο που κάποιες φορές κουράζομαι μιας και έτυχε να έχει και διάφορες φοβίες,ευαισθησιες από την φύση του (οπότε προσπαθούμε πολύ για να ξεπεραστούν) και πιθανώς ήταν κακοποιημένος. Η αγάπη που σου δίνουν δε συγκρίνεται με τίποτα.Αν είναι κάποιος διατεθιμένος να αναλάβει την τεράστια αυτή ευθύνη και δέσμευση τότε αξίζει να υιοθετήσει σκύλο.
Η αλήθεια είναι πως ο σκύλος είναι ένα μωρό που δεν μεγαλώνει ποτέ. Όταν αποφάσισα να πάρω τον Φρεντάκο μου, ένα καθαρόαιμο beagle από το καταφύγιο πριν ένα χρόνο η ζωή μου άλλαξε καθοριστικά. Βρήκα σπίτι με αυλή και έμαθα να ζω με μια ουρά κολλημένη επάνω μου που με ακολουθεί από το μπάνιο στο καθιστικό και τούμπαλιν. Έγινα μαμά πριν καν γεννήσω και αποκτήσω το δικό μου μωρό. Το beagle που άφησε κάποιος ασυνείδητος κυνηγός έγινε μια τριχωτή παρέα και το κινητό μου γέμισε φωτογραφίες του. Είναι πολλές οι στιγμές που στην δουλειά σκέφτομαι τον φρεντίνο μου και μου λείπει. Οπότε συμφωνώ τόσο πολύ με την Κατερίνα!
Δεν είναι ρε παιδιά τόσο τραγικά τα πράγματα. Είμαι στο τέταρτο έτος και έχω τη σκυλίτσα μου μαζί μου απο την αρχή του δεύτερου. Πραγματικά εγώ τη μεγάλωσα.. Λόγω του ότι δεν μπορούσε να τη φροντίσει η μαμά της (την οποία βρήκαμε ετοιμόγεννη και αδέσποτη και φυσικά την κρατήσαμε),την ανέλαβα εγώ. Έπρεπε να ξυπνάω μέσα στη νύχτα να της φτιάχνω το γαλατάκι της και να την ταΐζω….. και το έκανα! Και μεγάλωσε και είναι μιά χαρα σκυλάκι. Η κτηνίατρος της με συγχαίρει κάθε φορά. Η μητέρα της έχει μείνει με τους γονείς μου, οι οποιοί λατρεύουν και τη μικρή μου κι ευτυχώς έτσι δεν είχα πρόβλημα με τα οικονομικά της μεταφοράς της. Ωστόσο, τα έξοδα φαγητού, κτηνιάτρου, παιχνιδιών κλπ βαραίνουν αποκλειστικά εμένα και προκύπτουν από τα χρήματα με τα οποία περνάω το μήνα μου (τα οποία δεν αυξήθηκαν όταν την πήρα μαζί μου). Οι εκδρομές, είναι όντως ένα πρόβλημα. Όταν γίνεται να την πάρω μαζί μου, έχει καλώς. Όταν δε γίνεται ”μένω με το σκύλο παραμάσχαλα και τους κουνάω το μαντήλι”. Άλλωστε και να πήγαινα και να την άφηνα σε κάποιο φίλο μου ή κάποια πανσιόν, είναι σίγουρο ότι απ την ανησυχία μου δε θα περνούσα καλά. Και τέλος όταν αγαπάς πραγματικά αυτά τα πλάσματα, είναι χαρά σου και ευχαρίστησή σου και να τα κάνεις μπάνιο, και να τα χτενίζεις, και να τους δίνεις λιχουδιές, και να τα μαθαίνεις πράγματα, και να τα ταΐζεις, και να τα πηγαίνεις βόλτες. Ναι, έχω αρνηθεί καφέ επειδή έπρεπε να την πάω βόλτα. Και πολλές φορές προτιμώ να μείνω στο σπίτι μαζί της απο το να βγώ έξω. Μπορώ να μη δω τους φίλους μου και δύο και τρεις ημέρες, ο σκυλάκος μου όμως στις 4-5 ώρες έχει αρχίσει και μου λείπει επικίνδυνα.
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Θα συμφωνήσω απόλυτα με την Κατερίνα. Εχω περασει απο φοιτητρια και απο την θεση οπου ηθελα να παρω σκυλο σε εκεινη την εποχή και πλεον μπορω να πω ευτυχως που δεν το εκανα τοτε. Αυτο που θελω να εχουν υποψην τους όσοι θα διαβάσουν αυτο το άρθρο και θα δουν αυτο το comment ειναι οτι ο σκυλος ειδικά οταν εισαι φοιτητής ή μαθητής ή γενικα οταν δεν βγαζεις μονοσ σου τα λεφτα σου ειναι ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ υπόθεση! Οσο χρηματοδοτεί μαμα και μπαμπας το πάνω χέρι θα το εοχυν αυτοι και η μοίρα του ζωου που θα παρεις ειναι στο χέρι τον γονιών σου! Η κατερινα τα ειπε παρα πολύ ωραια. Οχι οτι δεν υπαρχουν εξαιρέσεις.. αλλα πριν παρεις ενα ζωο συζητησε το με την οικογενεια σου.. Ειναι διατεθειμένοι να φροντισουν αυτο το ζωο αν χρειαστεί? γιατι τα φοιτητικα χρονια καποια στιγμη θα τελειωσουν θα χρειαστέι να γυρίσεις πισω ή να φυγεις για αλλες σπουδές… μπορούν και θέλουν με την ιδια ορεξη να σε βοηθήσουν?? Επίσης εχει υποψη σου οτι για να βγαλεις εναν σκυλο στο εξωτερικό με το αεροπλανο αν μιλαμε πολλα κιλά αυτο κοστιζει.. και δεν κοστιζει 30 -40 ευρω.. Φιλος μου που μεταφερει μεγαλωσομο σκυλο περα δωθε 2 φορες το χρονο Γερμανια-Ελλαδα πληρώνει 400 ευρω εισιτήριο για τον τετράποδο του φίλο. Επισης η κατοχή σκύλου σημαινει ευθυνες..Πολλές περισσότερες απο οτι φανταζεσε.. Μεγαλες φοιτιτικές πολεις εχουν γεμίζει με αδεσποτα μονο και μονο απο φοιτητες που τα εγκατελειψαν επειδη οι γονεις δεν θελησαν ζωο σπιτι οταν αυτοι επεστρεφαν.. Αλλα τοσα κλείστηκαν σε μπαλκόνια άλλα δόθηκαν “σε εναν φιλο που έχει κτήμα” και φυσικά αφέθηκαν στην τύχη τους.. Ολα αυτα ευτυχως με σταματησαν να παρω σκυλο! Και πλεον αφου τελειωσα την φοιτητικη μου ζωή, αφού εβγαλα τα δικά μου λεφτά και αφού καθησα και μέτρησα και ειπα οτι δεν μπορω να απρω εναν σκυλο που μονο για τροφη θέλει 50 ευρω το μήνα (οπως ο φιλος μας με τον Γερμανικό Ποιμενικο) υιοθέτησα ενα μικροσωμο σκυλακι . Και παρολο που ειμαι οικονομικά ανεξάρτητη ακομα δυσκολευομαι ωρες ωρες ειδικά οταν προκειται για διακοπες ( βρες ξενοδοχειο να δεχεται σκυλους, βρες σπιτι να δεχεται σκυλους, κοψε εισητηριο για αεροπλανο εξτρα για τον σκύλο, ξεχνα διακοπες σε φιλικά σπιτια αν δεν θελουν σκύλο, ταξιδεψε με σκυλο πολλες ωρες με ολα τα επακόλουθα κτλ).. Γι αυτο πριν παρετε ενα ζωακι βαλτε κατω το πορτοφολι σας και κυριως δειτε αν μπορειται να τα καταφερετε σε ολα τα παραπανω.. Ο σκυλος δεν ειναι ουτε μοδα, ουτε τσαντακι για τις δεσποινιδες ουτε αψυχο..
H Κατερίνα έχει απόλυτο δίκιο! Εγώ είμαι φοιτήτρια , την περίοδο εξεταστικής τρέχω σαν τρελή να προλάβω και διάβασμα κ το σπίτι , και έχω και ένα σκύλο που θέλει βόλτα καθημερινά , αν δεν ήταν ο άντρας μου να με βοηθαει εκεινες τις μερες κ να την πηγαίνει βόλτες θα είχε σκάσει το κακόμοιρο εδώ μέσα 2 βδομάδες εξεταστική! Ο σκύλος είναι ευθύνη και μάλιστα μεγάλη , πρέπει να έχεις το νου σου να κοιτας το νερό του , να του φτιάχνεις το φαι του , να κοιτάς την συμπεριφορά του , να τον πηγαίνεις κτηνίατρο τακτικά , να τον προσέχεις , δεν είναι παιχνιδάκι να λες τωρα που θελω θα παιξω κ μολις βαρεθω θα είναι οκ! χωρια τα εξοδα που για φοιτητη δεν είναι γιατι θες πανω απο ενα 50ρικο τομηνα γι αυτον! στην περιπτωση του παλικαριου ουτε οι γονεις του δεν τα θελουν ! τα ζωα ειναι ψυχες και καταλαβαινουν τα παντα οταν θα το παρατησεις γιατι δεν θα μπορεις γιατι θα θες να κανεις την ζωουλα σου θα το καταλαβει οτι τον παρατας και δν τον αγαπας! Απο κάτι τετοια γεμισαμε αδεσποτα που καποιοι χειρότεροι τα φωλιάζουν! Οταν τελειωσεις με την ανεμελη ζωη κκαι θες ξανασκεψου το!
Συμφωνώ με την Κατερίνα…συμφωνώ,,,συμφωνώ,,και πάλι συμφωνώ,,,,!!!!γιατί με αυτά τα σχέδια ξεκίνησε και η αγαπημένη μου κορούλα και πήρε ένα υπέροχο λαμπραντοράκο για να της κάνει παρέα στην Αθήνα……….αλλά τα σχέδια άλλαξαν στον δρόμο………….και έτσι βρέθηκα εγω με τον Βικτωράκο 34 κιλά παρακαλώ τον οποίο δεν τον παίρνει τώρα ….λέει…για να μην πάθω κατάθλιψη,,,γιατί δεν μπορώ διχως αυτόν…όμως απ’ότι μας ενημερώνει ο αγαπητός Νίκος η μαμά του δεν είναι Μαριάννα….να γυρνάει πτώμα απο την δουλειά και η πρώτη κίνηση είναι η βόλτα με τον Βίκτωρ……………να θέλει να πάει για καφέ και οι επιλογές να είναι περιορισμένες γιατί θέλει και τον Βίκτωρ μαζί…..να ξαναθυμηθεί τα νιατα της κανοντας καλοκαιρινα weekend σε σκηνή γιατι….στα ξενοδοχεία δυσκολο….όσο για τις τρίχες μέσα στο σπίτι και στα ρουχα μας….αστο…!!!όμως δεν τον αλλάζω για τίποτα…..εμένα προσωπικά με ξανάνιωσε και με άλλαξε σαν άνθρωπο………….Νίκο άστο παιδί μου καλύτερα και απόλαυσε την φοιτητική σου ζωή όπως προέτρεψα και την κόρη μου να κάνει…ένας σκύλος δεν είναι παιγνίδι……………..είναι μεγάλη ευθύνη…..Και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή και είσαι έτοιμος θα το νιώσεις…πίστεψέ με…!!!!Κατερίνα μου τα έγραψες ακριβώς όπως έχουν…..εύχομαι να μην φερθεί εγωιστικά και να το τολμήσει….
Η αληθεια ειναι οτι ζωντας με 3 παιδια (οι 2 φοιτητριες) κ μ´ ενα σκυλο (οχι Γερμανικο Ποιμενικο αλλα ουτε κ πομερανιαν, ενα μπασε αρκετα “βαρυ” κ απαιτητικο) θα συμφωνησω με την Κατερινα κ τα οσα, εστω χιουμοριστικα, ανεφερε… Κι επειδη ειναι κριμα να βρεθει ενα ακομα αδεσποτο στο δρομο, αφηστε τα σκυλια για μια πιο ωριμη κ λιγοτερο ανεμελη φαση της ζωης σας…
Δεν συμφωνώ απόλυτα οτι φοιτητής και σκύλος δεν πάνε παρέα!! Αν θες πολύ εναν σκύλο τοτε αυτόματα εισαι και διατεθειμένος να προσαρμοστείς στα δεδομένα της κοινής ζωής σας. Εγω πριν 1 μήνα τελείωσα σαν φοιτήτρια και έχω απο τον πρώτο χρόνο της φοιτητικής μου ζωής ενα ημίαιμο πομεράνιαν μαζί μου, μπορεί να ειναι μικρόσωμο ομως οι ευθύνες (βόλτα, φροντίδα κτλ) ειναι σχεδόν ίδιο! Εγω τον έπαιρνα σχεδόν παντου μαζί μου, πολλές φορές δεν ήθελα να πηγαίνω βολτες με τους φίλους μου γιατι προτιμούσα να γυρίσω σπιτι με τον σκυλάκο μου. Αν κάτι θες πολύ, τα καταφέρνεις!! Θέλει θυσίες αλλά οι χαρές του σκύλου σου μολις σε δει σε κάνουν να ξεχνάς οτι οι φίλοι σου ειναι για καφέ και εσύ σπίτι!! Πριν αποκτήσει ο καθένας σκύλο πρέπει να τα βάλει κάτω και να δει τι ειναι διατεθειμένος να κάνει και τι όχι!! Ομως κατα τι γνώμη μου σκύλος και φοιτητής πάνε μαζί με προϋποθέσεις…
Έχεις απόλυτο δίκιο Γωγώ, ότι υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Αλλά… η Κατερίνα, με το γνωστό της στιλ, απευθύνεται στο Νίκο!
Το κείμενο είναι από το ραδιοφωνικό Παρά Τρίχα σε 2 λεπτά, γνωστό για το χιούμορ, την ειρωνεία, τον αυτοσαρκασμό.
Προσωπικά, έχω δώσει τρεις φορές σκύλο σε φοιτήτρια και οι δυο ήταν από τις καλύτερές μου υιοθεσίες. Η τρίτη από τις χειρότερες (άφησε ελεύθερο το σκύλο στο πάρκο από την πρώτη εβδομάδα επειδή την είχε… κουράσει, τον έχασε και το έμαθα από σπόντα. Το ζωάκι δεν βρέθηκε ποτέ).
Από την άλλη, για να είμαι ειλικρινής, δεν έτυχε να δώσω ποτέ σκύλο σε φοιτητή. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι ο Νίκος δεν ήθελε σκύλο ότι να’ναι… Ήθελε Γερμανικό Ποιμενικό, μεγαλόσωμο, κυριαρχικό, φύλακα, με μπόλικες απαιτήσεις σε φροντίδα, πειθαρχία, κανόνες, εκτόνωση, εκπαίδευση!
Φιλικά, Κλέα.