Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com
Ο κύριος φόβος όσων ζουν μόνοι και θέλουν να αποκτήσουν σκύλο είναι ότι δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του χωρίς βοήθεια. Όπως και να το κάνεις, το μοίρασμα των ευθυνών, και κυρίως του άγχους που συνεπάγεται η φροντίδα ενός κατοικιδίου, είναι σπουδαία υπόθεση. Αρκεί η παρέα να μην… ανοίξει περαιτέρω.
Ο Τσίνος είναι αξιαγάπητος, και αυτό είναι κάτι που και οι δύο φέρουμε με υπερηφάνεια. Όλα ωστόσο έχουν και την αρνητική τους πλευρά. Εάν, για παράδειγμα, δεν επρόκειτο γι’ αυτό το χαδιάρικο σκυλάκι με τον συναρπαστικό χαρακτήρα, ουδείς θα ενδιαφερόταν να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη φροντίδα του και, πιο συγκεκριμένα, να με αντικαταστήσει στη βόλτα. Τώρα, οι προσφορές πέφτουν βροχή.
Δεν είναι μόνο οι γονείς μου, που η «τύχη» τα ’φερε να μένουν ακριβώς από πάνω. Είναι και το ζευγάρι στο ρετιρέ. Είναι και ο κύριος του πρώτου! «μη σε ανησυχεί, θα τον βγάλω εγώ το βράδυ», λέει στο τηλέφωνο ο πατέρας μου. «Κάνε τη ζωή σου», υπονοεί. «μην τον βγάλεις, δεν χρειάζεται, τον έβγαλε ο κύριος Γιάννης», θα πει την επόμενη φορά. «Ο κύριος Γιάννης;» «Ε, αφού κάθεται όλη μέρα, μωρέ, χαρά του είναι, ξεσκάει κι αυτός». Άφωνη…
Η αλήθεια είναι ότι δεν δικαιούμαι να ομιλώ. Η δουλειά μου με κρατάει πολλές ώρες μακριά από το σπίτι, με αποτέλεσμα συχνά-πυκνά να ζητώ τη βοήθεια της πολυκατοικίας. Η -πολύ- πρωινή βόλτα είναι ολοδική μου. μετά όλα παίζονται. με λίγες εξαιρέσεις, η ώρα της απογευματινής βόλτας με βρίσκει στο γραφείο, ενώ και η ώρα της επιστροφής το βράδυ είναι ανοιχτή. μπορεί να γυρίσω νωρίς, μπορεί να τρέχω σε κανένα ρεπορτάζ, μπορεί (η αλήθεια είναι) να βγω με τους συναδέλφους μετά τη δουλειά. Όμως, ο έλεγχος έχει χαθεί. Παρά τις ρητές εντολές μου προς όλες τις πλευρές ο Τσίνος να μη βολτάρει πάνω από τρεις φορές την ημέρα («Τι γιατί, γιατί κακομαθαίνει! Γιατί έτσι θέλω!»), συνεχώς τσακώνω την πολυκατοικία να κάνει του κεφαλιού της. «Ε, εντάξει, μωρέ, τον πήγε μια βόλτα η κυρία Έλενα το μεσημέρι. Αφού φώναζε το ζωντανό». «μα…».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το γεγονός ότι ο Τσίνος δεν έχει μετατραπεί σε έναν κακομαθημένο σκύλο-πρίγκιπα οφείλεται αποκλειστικά στον σπάνιο χαρακτήρα του, που ανέφερα παραπάνω. Σκορπάει, όπως και στην αρχή, απλόχερα τη χαρά στο σπίτι και στη βόλτα, διεκδικεί αυτά που του αξίζουν, πονάει και «ζει» μαζί μου το καθετί. μαζί μου; Συγγνώμη, μαζί μας εννοούσα.
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ