Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Ο γάτος που δεν ήθελα καταλάμβανε πια τα 2/5 των 45 τετραγωνικών του σπιτιού µου. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσω τα νύχια του μακριά από τον καινούργιο µου καναπέ/πολυθρόνα/κουρτίνα, είχα στήσει ένα ολόκληρο ψηλό τείχος από χαρτόνια, που χώριζε το διαμέρισμα στα δύο. Η επικράτεια του Μίµη ξεκινούσε από το χολ, περνούσε από το διάδρομο και κατέληγε στο μπάνιο. Η λύση µού είχε φανεί εξαιρετική – άλλωστε ήταν προσωρινή: είπαµε, ο Μίμης σύντομα θα µετακόµιζε στο νέο του σπίτι, µε τους νέους του γονείς, ελεύθερος να καταστρέφει ό,τι θέλει.

Τα βράδια που επέστρεφα από τη δουλειά τον άφηνα να περιφέρεται σε όλο το σπίτι, αλλά ήμουν σε επιφυλακή για να προλάβω κάθε ατασθαλία. Οι πρώτες ρωγμές στο κατά τα άλλα καλοµελετηµένο σχέδιό µου εμφανίστηκαν µε τη μορφή γρατζουνιών στο φούξια πολυθρονάκι. Πώς στο καλό είχαν δημιουργηθεί;

Η απάντηση ήρθε ένα απόγευμα που σφουγγάριζα, έχοντας περιορίσει τον Μίµη στο γατοβασίλειό του. Στην αρχή τον άκουσα να κλαψουρίζει και να ξύνει το αυτοσχέδιο φράγμα, μετά τον είδα να σκαρφαλώνει σε ένα κουτί που χρησιμοποιούσα ως αντιστήριγμα, να σπρώχνει µε το κεφάλι του, να στριμώχνεται ανάμεσα σε δύο φύλλα χαρτονιού και να προσγειώνεται µε χάρη στο φρεσκοσφουγγαρισµένο παρκέ. Έπρεπε να το πάρω απόφαση. Ο Μίμης και το πείσμα του είχαν έρθει για να καταρρίψουν κάθε προκατάληψη σχετικά µε τις (αν)ικανότητες των τυφλών γατιών. Τα τείχη, λοιπόν, απομακρύνθηκαν, τα νύχια του άρχισαν να κόβονται τακτικά, οι ευαίσθητες επιφάνειες προστατεύτηκαν µε καλύμματα και η εκπαίδευση ξεκίνησε.

Αφού στο γατί µου άρεσε να αναρριχάται, να πηδάει και γενικά να συµπεριφέρεται όπως όλα τα γατιά της ηλικίας του, το µόνο που είχα να κάνω ήταν να του μάθω να υπολογίζει τις αποστάσεις και τα ύψη. Όταν ήθελε να ανέβει ή να κατέβει από κάπου, χτυπούσα απλώς µε το χέρι µου τις επιφάνειες για να του δείξω πόσο μακριά βρίσκονται. Κατ’ εξαίρεση, όταν δίσταζε πολύ, τον έπαιρνα στα χέρια και διαγράφαµε μαζί την τροχιά που έπρεπε να ακολουθήσει. Γενικά, όµως, τον άφηνα να προχωράει µε τους δικούς του ρυθμούς.

Μέσα σε μόλις μία εβδομάδα ο Μίμης είχε μάθει να ανεβοκατεβαίνει µε αξιοσημείωτη άνεση, πηδώντας από όλα τα σημεία που διατηρούσαν σταθερό ύψος και δεν άλλαζαν θέση. Είχε κατακτήσει όσες επιφάνειες μπορούσε να φτάσει στεκόµενος στα δύο πόδια. Σε πιο ψηλά σημεία, όπως στο τραπέζι της κουζίνας, έμαθε να ανεβαίνει χρησιμοποιώντας «σκαλοπάτια» (π.χ. την καρέκλα). Από τότε μέχρι σήμερα µόνο ένα πράγμα δεν έχει καταφέρει, να πηδάει οριζόντια, για παράδειγμα από το τραπεζάκι του σαλονιού στον καναπέ, έστω κι αν η απόσταση που τα χωρίζει είναι σε μήκος µόνο όσο ένας Μίμης. Αλλά γι’ αυτό έχουμε ακόμα μέλλον…

διαφήμιση

Συνεχίζεται…

Τα άλλα επεισόδια της ζωής του Μίμη
Ο εισβολέας της µιάς σπιθαμής (Επεισ. 1)
Ευτυχώς που δεν γαβγίζει! (Επεισ. 3)
Ευτυχώς που δεν γαβγίζει! – Μέρος 2 (Επεισ. 4)
Μας ψεκάζουν! – Eποχική παρένθεση στις περιπέτειες του Μίμη