Photo courtesy of hin255 | FreeDigitalPhotos.net
Ένα από τα καλά του να ζεις στα βόρεια προάστια είναι η εκπληκτική -στα όρια του σκανδάλου- εγγύτητα σπιτιού και πάρκου. Είναι προφανές ότι αυτό διευκολύνει απεριόριστα την απόφαση για υιοθεσία σκύλου. Το να μπορείς να βγάζεις βόλτα το ζώο σου ανά πάσα ώρα και στιγμή, χωρίς να απαιτείται η χρήση αυτοκινήτου, ούτε εξαντλητικό περπάτημα (όσο κι αν με τον αρχικό σου ενθουσιασμό είχες θεωρήσει πως έτσι θα κάλυπτες και την καθημερινή σου γυμναστική) αποτελεί όνειρο πολλών φιλόζωων. Αυτό εξηγεί τον αυξημένο αριθμό κατοικίδιων σκύλων σε αυτές τις περιοχές – όπως άλλωστε και στη δική μας. Απορίας άξιον, ως εκ τούτου, είναι γιατί τόσο πολλοί μετακυλίουν την ευθύνη της βόλτας του σκύλου τους στο «προσωπικό» ή, όπως αλλιώς αποκαλούνται στις μέρες μας οι πιο σκληρά εργαζόμενοι Έλληνες, στους… αλλοδαπούς οικιακούς βοηθούς.
Όταν πρωτοεγκαταστάθηκα στην περιοχή και άρχισα την εντατική χρήση του πάρκου για βόλτες με τον Τσίνο, δεν μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω την περίεργη εικόνα. Κάθε φορά που μπαίναμε στο οπτικό πεδίο της γυναίκας -πρέπει να είναι γύρω στα 50-, εκείνη έκανε σήμα στον μεγαλόσωμο, φανερά ηλικιωμένο, σκύλο της να την ακολουθήσει, έκανε μεταβολή και έφευγε από το πάρκο. ∆εν μπορούσα να αντιληφθώ το πρόβλημα και, για να είμαι ειλικρινής, είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Μόνο πολύ αργότερα, όταν της απευθύνθηκα από μακριά ζητώντας της να μη φοβάται να μας πλησιάσει, κατάλαβα ότι ήταν εργαζόμενη στην περιοχή, μετανάστρια από τη Ρουμανία, η οποία είχε επιφορτιστεί με το επιπλέον καθήκον της βόλτας του σκύλου των αφεντικών.
Ήταν μάλλον εξαίρεση. Στη συγκεκριμένη περιοχή, οι περισσότερες οικιακές βοηθοί είναι από τις Φιλιππίνες. Η εικόνα των μικροσκοπικών γυναικών να σέρνονται από ατίθασα μεγαλόσωμα σκυλιά είναι μάλλον κωμική, όταν δεν είναι απλώς στενόχωρη. Κατά κανόνα, τις βλέπεις να κάθονται στα παγκάκια μιλώντας στο κινητό, κρατώντας χαλαρά το λουρί του σκύλου, ο οποίος παρατηρεί αμέτοχος τα τεκταινόμενα στο πάρκο. Από κάποια στιγμή και μετά, έγινε σαφές: η βόλτα δεν ήταν δική του, αλλά της οικιακής βοηθού – η μόνη στιγμή της ημέρας (προφανώς) που μπορεί να ξεσκάσει, να μιλήσει ανενόχλητη στο τηλέφωνο. ∆εν ξέρω αν οι εργοδότες γνωρίζουν ότι ο σκύλος τους βγαίνει μια τόσο υποτυπώδη βόλτα, αλλά υποψιάζομαι πως τους ενδιαφέρει όσο και το αν η οικιακή βοηθός τους είναι ικανοποιημένη από τις συνθήκες εργασίας της.
Με τον καιρό, βέβαια, γνωριστήκαμε όλοι, και οι σκύλοι μας το ίδιο. Όταν βλέπω ότι οι γυναίκες είναι απασχολημένες στο τηλέφωνο, πλησιάζω με τον Τσίνο ώστε να παίξει λίγο με τον Μπρούνο, τη Λαίδη ή τον Ότο, που περιμένουν στωικά δίπλα στο παγκάκι. Και φυσικά, όταν βλέπω από μακριά τη Μαρία από τη Ρουμανία, αλλάζω πρώτη πεζοδρόμιο. Αντιλαμβάνομαι ότι το μόνο που της έλειπε ήταν οι σκύλοι μας να εμπλακούν σε κανέναν καβγά. Με ευχαριστεί πάντα με ένα ανεπαίσθητο νεύμα.
Περισσότερος Τσίνο
διαφήμιση
Photo courtesy of hin255 | FreeDigitalPhotos.net
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ