Πώς ο Μίμης απέκτησε μάτια χάρη στους Ιάπωνες

Ο γάτος που δεν ήθελα με είχε προβληματίσει σοβαρά σε μεταφυσικό επίπεδο όταν αρχίσαμε να συγκατοικούμε. Πώς στο καλό ήξερε ακριβώς πού βρισκόμουν; Πώς καταλάβαινε ότι κοιτάζω αυτόν κι όχι κάτι από πίσω του; Πώς ήταν δυνατόν να με καρφώνει με τα μάτια χωρίς να έχει μάτια! Αυτή η φάση κράτησε για κάνα δίμηνο. Τελικά αποφάσισα ότι ο Μίμης μου είναι ένα θαύμα της φύσης και ξεπέρασα τους προβληματισμούς μου.

Από τότε ασχολούμαι με πιο τετριμμένα ζητήματα. Η κύρια απορία που έχω είναι πόσο (ακόμα) πιο όμορφος θα ήταν ο γάτος μου εάν είχε μάτια. Πονηρά, μεγάλα και πράσινα. Οπωσδήποτε πράσινα! Για να είμαι ειλικρινής βέβαια τον έχω συνηθίσει τόσο πολύ χωρίς μάτια που: 1^ον) δεν μπορώ να τον φανταστώ διαφορετικά και 2^ον) οι υπόλοιπες –με μάτια- γάτες μου φαίνονται μερικές φορές περίεργες.

Για το δεύτερο δεν μπορώ να κάνω και πολλά, εκτός ίσως από ψυχοθεραπεία, για το πρώτο φρόντισε το διαδίκτυο. Σερφάροντας μια μέρα έπεσα πάνω στο νέο τρεντ των γατόπληκτων Ιαπώνων. Σε μακρόστενα χαρτάκια ζωγραφίζουν μάτια –κάποια μάλιστα πολύ καλλιτεχνικά-, τα κρατάνε μπροστά από τη φάτσα της γάτας τους και τη βγάζουν φωτογραφία. Αυτοί, βέβαια, το κάνουν για διασκέδαση, γιατί οι γάτες τους μια χαρά μάτια έχουν. Εγώ, όμως, μόλις είχα βρει τη λύση στο πρόβλημά μου.

Ζωγράφισα όπως-όπως 4 διαφορετικά ζευγάρια μάτια και άρχισα να κυνηγάω τον Μίμη σε όλο τον σπίτι για να τον φωτογραφίσω. Η αποστολή ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, γιατί ακόμα κι όταν τον πετύχαινα σε ηρεμία, με το που έβαζα το χαρτάκι μπροστά από το πρόσωπό του κουνιόταν συνέχεια και προσπαθούσε να το μυρίσει, να το δαγκώσει, να το αποφύγει. Κάποια στιγμή το γατί απηύδησε και με άφησε να κάνω τη δουλειά μου.

Στο μέλλον σκοπεύω να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στο ζωγράφισμα των ματιών για καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα. Αργότερα όταν πλέον θα το έχω κάψει τελείως θα μπορούσα να φτιάξω ακόμα και ειδικά γατο-γυαλιά με ζωγραφισμένα μάτια ή όπως μου είπε η καλή συνάδελφος Γιώτα Γκοβόστη να κόβω μάτια από τα περιοδικά ή… οκ! Σοβαρά τώρα, έχω αρχίσει να ανησυχώ λίγο για μένα…

Το όλο θέμα πάντως με έκανε να σκεφτώ: Αν και χωρίς μάτια, ο Μίμης δεν χάνει καθόλου σε εκφραστικότητα. Υποθέτω μάλιστα πως ακριβώς επειδή δεν έχει μάτια, έχω εκπαιδευτεί να επικεντρώνομαι στα υπόλοιπα σημεία της εξωγλωσσικής επικοινωνίας. Στα αυτιά για παράδειγμα, στην ουρά, στη στάση του σώματος, στο ρουθούνισμα, στο τρίχωμα… Ποτέ δεν πέφτω έξω όσον αφορά στις διαθέσεις του. Ακόμα και το χαρακτηριστικό αργό ανοιγοκλείσιμο των ματιών ο Μίμης το κάνει. Μπορεί να τα έχουμε ράψει για να αποφύγουμε τις δύο αντιαισθητικές τρύπες, όμως, αυτό δεν τον εμποδίζει να κάθεται αρχοντικός απέναντί μου και να μου «κάνει ματάκια». Επίσης, πότε δεν δυσκολεύομαι να καταλάβω εάν κοιμάται ή εάν απλώς ρεμβάζει με τα μάτια κλειστά.

Τώρα τελευταία μάλιστα ο Μίμης έχει αρχίσει να αποκτά ικανότητες υπερήρωα. Μόλις χθες το βράδυ του ζήτησα εκνευρισμένη να κατέβει από τον καναπέ δείχνοντας χαρακτηριστικά με το χέρι στο πάτωμα, και πριν προλάβω να μετανιώσω για την ηλιθιότητά μου, ο Μίμης κατέβηκε! Προφανώς, το γατί έχει αντίστοιχα μάθει να αποκωδικοποιεί τον τόνο της φωνής μου, τα λόγια και τις κινήσεις μου, όμως και πάλι η ανταπόκρισή του στην εντολή μου ήταν φανταστική! Μπορώ μετά να του κρατήσω κακία που ξύνει τον καναπέ;

Συνεχίζεται…

διαφήμιση

Περισσότερος Μίμης…

Ο εισβολέας της µιας σπιθαμής (Επεισ. 1)

Πιο ψηλά από όσο φαντάζεσαι (Επεισ. 2)

υτυχώς που δεν γαβγίζει! (Επεισ. 3)

Ευτυχώς που δεν γαβγίζει! – Μέρος 2ο (Επεισ. 4)

Ευτυχώς που δεν γαβγίζει! – Μέρος 3ο (Επεισ. 5)

Η μεγάλη απόδραση (Επεισ. 6)

Μεγαλώνει, μεγαλώνει γερά γατιά! (Επεισ. 7)

Pee-llow™ (Επεισ. 8)