Η ΓΙΕΚΗ & ΟΙ ΑΛΛΟΙ

O Μπλάκι και οι μέλισσες

Posted by trihes × 08/07/2015 at 12:43

Όπου μια βόλτα μας στο λόφο ξεκινάει ειδυλλιακά, εξελίσσεται σε θρίλερ και καταλήγει σε ιατρικό δράμα.

Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Όταν περιέγραφα την εμπειρία μου από εκείνη την αποφράδα ημέρα στους συναδέλφους μου, έβαλαν τα γέλια. Δεν τους αδικώ. Γιατί η εικόνα μιας τρελαμένης (εγώ) και επτά σκύλων να τρέχουν πανικόβλητοι, ενώ πίσω τους ακολουθούσαν δύο ολόκληρα μελίσσια, ε, όπως και να το κάνουμε, θυμίζει καρτούν.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Εκείνο το πρωί ξεκινήσαμε με τον Μπλάκι -όπως άλλωστε κάθε μέρα- τη βόλτα μας στο λόφο. Ήταν νωρίς και είχε σχετική δροσούλα, γι’ αυτό και ήρθαν στην παρέα μας ο Προκόπης, η Λίζα, ο Καίσαρας, ο Σωτηράκης, ο Γκούφη και ο Τάκης. Για να μην περάσουμε από μια μεριά του λόφου όπου συχνάζουν γάτες -και έχουμε κανένα επεισόδιο-, κάναμε μια παράκαμψη. Όλα καλά, η παρέα διασκέδαζε με τις καινούργιες μυρωδιές, ώσπου είδα μπροστά μου δύο κίτρινα κουτιά. Καθώς δεν μπόρεσα να φανταστώ ότι σε δημόσιο χώρο, στο κέντρο της πόλης, θα μπορούσε κάποιος να έχει τοποθετήσει μελίσσια, συνέχισα. Σε λίγα δεύτερα όμως κατάλαβα το λάθος μου… στο δεξί μου μπράτσο. Και μετά στο αριστερό, και μετά στο λαιμό, και στο στήθος, και στην κοιλιά… Οι μέλισσες με τσιμπούσαν παντού. Γυρίζω προς την παρέα. Κι εκείνοι χοροπηδούσαν και προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Ο δε Μπλάκι, θέλοντας να με προστατεύσει, έμενε κοντά μου, ενώ ένα «τσαμπί» από μέλισσες έκανε επίθεση στο ένα του πλευρό. «Φεύγουμε», τους φώναξα και αρχίσαμε να τρέχουμε. (Λάθος, όπως έμαθα αργότερα, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή.) Γεμάτη καρούμπαλα και τρομαγμένη (είμαι αλλεργική και φοβήθηκα για τα χειρότερα), κατέφυγα στο φαρμακείο της γειτονιάς, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να βρω στο τηλέφωνο τον κτηνίατρό μας. Ευτυχώς, με μία ένεση κορτιζόνης για τον καθένα μας -μια φίλη προσφέρθηκε να κάνει τις ενέσεις και στα επτά σκυλιά- θεώρησα ότι τελείωσε το συμβάν. Λάθος.

Στο σώμα μου μέτρησα 15 κεντριά, στον Μπλάκι πάνω από 40. Ο φιλαράκος μου υπέφερε πολύ επί μία εβδομάδα. Κοιμόταν συνέχεια και δεν μπορούσε να περπατήσει από τον πόνο. Αναγκάστηκα να του δώσω ισχυρά παυσίπονα – αφού είχα ταράξει στα τηλεφωνήματα τον γιατρό μας, που έκανε, ο άνθρωπος, τις καλοκαιρινές του διακοπές. Και μία βδομάδα μετά, μόλις άρχισε να βελτιώνεται ο συγκάτοικος, πήρε εμένα η κάτω βόλτα. Υποτροπή. Φαγούρα απίστευτη, τα τσιμπήματα πρήστηκαν, το ίδιο και το στόμα μου, και άντε πάλι κι άλλη κορτιζόνη.

Ακόμη και τώρα, τρεις εβδομάδες μετά, όταν χαϊδεύω τον Μπλάκι βρίσκω καρούμπαλα και κεντριά στο κορμί του.

Σε όσους διηγούμαι την περιπέτεια, με ρωτούν αν τα –παράνομα– μελίσσια είναι ακόμα εκεί. Δεν ξέρω, ούτε προτίθεμαι να πάω να δω. Ενημέρωσα αρμοδίους και φίλους (για να μην την πατήσουν και αυτοί) και υπέγραψα την καμπάνια της Greenpeace για τη σωτηρία των μελισσών που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν παγκοσμίως. Γιατί, εκτός από τα φυτοφάρμακα και τα μεταλλαγμένα, υπήρξαμε και εμείς, άθελά μας, απειλή για το είδος: καθώς μια μέλισσα μόλις σε τσιμπήσει πεθαίνει, μόνο ο Μπλάκι κι εγώ σκοτώσαμε πάνω από πενήντα.