«Γεια σου, κορίτσι μου». «Γεια σας, κυρία Μαρίνα· κρύο σήμερα, ε;» Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο αταίριαστο ζευγάρι. Εγώ στα 35 και με ένα σκύλο θηρίο ανήμερο, εκείνη γύρω στα 70 με ένα τόσο δα Κανισάκι. Ενα εσωτερικό ρολόι, όμως, μοιάζει να έχει συντονιστεί και τυχαίνει να μοιραζόμαστε ακόμα και τις μη προγραμματισμένες βόλτες των σκυλιών μας.
Περίπου ένα χρόνο τη συναναστρέφομαι στα όρια του πάρκου μας, μα η κυρία Μαρίνα μοιάζει να έχει μεγαλώσει δύο. «Τουλάχιστον, ο δικός σου θα ρίξει και καμιά δαγκωνιά», μου είπε την τελευταία φορά, γυρίζοντας άλλη μια φορά το σάλι της γύρω από το λαιμό. «Πες ότι μπαίνουν κλέφτες σ’ εμένα, τούτο εδώ τι να κάνει το έρμο;» συνέχισε, ρίχνοντας μια ματιά δήθεν απόρριψης στο σκυλάκι της. Δεν κοροϊδεύει κανέναν. Αυτό το ζωντανό, που μπήκε αναπάντεχα στη ζωή της, το ’χει αγαπήσει βαθιά. «Είναι συντροφιά όπως και να το κάνεις», συνηθίζει να λέει, υποβαθμίζοντας εσκεμμένα τη σχέση τους.
Της το «φόρτωσε», όπως λέει, η εγγονή της. Στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου το κορίτσι, ήταν βέβαιο ότι η όρεξή του για κατοικίδιο και η επιθυμία για ατέλειωτες βόλτες και τηλεφωνήματα με τις φιλενάδες του θα συγκρούονταν μετωπικά: στην περίπτωσή μας, έχασε ο σκύλος. Ή, για την ακρίβεια, κέρδισε. «Τι να την κάνω. Τα παιδιά σήμερα έχουν το μυαλό πάνω από το κεφάλι τους», μου είπε την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε κι εμείς και τα σκυλιά μας (το Κανίς επέδειξε μεγάλο θάρρος γαβγίζοντας δαιμονισμένα στον Τσίνο, που έμεινε να το κοιτάζει με γνήσια απορία: πολύ αστείο θέαμα). «Γι’ αυτό βρέθηκα να προσέχω ένα σκυλί στα γεράματα». Είχε σχεδόν δικαιολογηθεί, σαν να έκανε κάτι ανάρμοστο.
Παραδόξως, όσο η κυρία Μαρίνα αποκτούσε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ως ιδιοκτήτρια, τόσο έμοιαζε να μαραζώνει. Δεν το ’κρυβε. Είχε φωλιάσει στο μυαλό της ο φόβος. Μια απροσδιόριστη ανησυχία για τα πάντα, που τροφοδοτούνταν από τις δυσάρεστες ειδήσεις στην τηλεόραση και τη γειτονιά. «Μπήκαν στους απέναντι, ευτυχώς έλειπαν», μου είπε εκείνη τη φορά. «Πού φτάσαμε…» Τον τελευταίο καιρό, το μόνο που κάνω είναι να την καθησυχάζω. «Σιγά που και ο δικός μου θα υψώσει ανάστημα, ένας “χαλβάς” είναι», είπα κοροϊδευτικά. Ο Τσίνος πράγματι δεν μπορεί να πειράξει ούτε κουνούπι, αλλά δεν την πολυπείθω.
Περπατάμε στο λασπωμένο μονοπάτι για λίγο σιωπηλές. Παρατηρώ τον τρόπο που κρατάει το λουράκι, ανάλαφρα, σχεδόν με ευγένεια. Τότε μου μπαίνει στο μυαλό μια σκέψη. Η κυρία Μαρίνα φοβάται πια για δύο. Στην παράλογη εποχή που ζούμε, δεν έχει να προσέχει μόνο τον εαυτό της, αλλά ξάφνου βρέθηκε με μια ψυχή δίπλα της. Να ’ναι άραγε αλήθεια; Με βγάζει η ίδια από τις σκέψεις μου: «Δεν μου λες, το τρώει το αυτάκι του·εγώ δεν ξέρω από σκυλιά, σ’ το ’χω πει. Τι λες να κάνω;».
διαφήμιση
Κι άλλες περιπέτειες του Τσίνο
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ