Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com
Στη γειτονιά μου έχουμε δύο μπακάλικα. Σούπερ μάρκετ είναι το σωστό, αφού δεν έχουν μόνο φαγητό, αλλά και σκεύη και άλλα χρηστικά αντικείμενα, καθώς και είδη ένδυσης. Αλλά προτιμώ τη λέξη «μπακάλικο», μου είναι πιο οικεία.
Το ένα βρίσκεται στην οδό Χ. και το άλλο στην οδό Ξ. Το μπακάλικο της οδού Χ. το έχει ένας κύριος, καλός και γλυκός άνθρωπος, αλλά νομίζω ότι είναι πιο πολύ φίλος με την Κ. παρά μ’ εμένα, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται. Κι εγώ ένα από τα πράγματα που προσέχω στο μπακάλικο είναι ο άνθρωπος εκεί να καταλαβαίνει ότι ο πελάτης του είμαι Εγώ και να μου δίνει την πρέπουσα σημασία. Άσε που, από τότε που δουλεύω εδώ, πληρώνω εγώ ο ίδιος το φαγητό μου. (Η Κ. πληρώνει τα υπόλοιπα, μεζεδάκια, φάρμακα, γιατρό, λουράκια, πιατάκια. Αλλιώς, τι μάνα θα ’τανε;)
Το δικό μου αγαπημένο, ίσως επειδή ήταν και το πρώτο μπακάλικο που επισκέφτηκα, βρίσκεται στην οδό Ξ. Δέκα λεπτά από το σπίτι μας, χρόνος βόλτας (δηλαδή με σταματήματα, με παιχνίδια, με…). Είναι ο πιο συχνός μας προορισμός (αν εξαιρέσουμε το σκέτο πάρκο και το δασάκι).
Στην αρχή πήγαινα μόνο για τις λιχουδιές και τη βόλτα. Σιγά-σιγά όμως άρχισα να πηγαίνω και για κάτι άλλο. Για τον «μπακαλόγατο» που δούλευε εκεί. Προφανώς, το δεύτερο συνθετικό της λέξης με νευριάζει, αλλά τι να κάνω που το καθιέρωσε κοτζάμ Χατζηχρήστος; Γίνεται να του πάω εγώ κόντρα και να το γυρίσω σε «μπακαλόσκυλος»; Δεν γίνεται. Προσπερνώ το σκόπελο και συνεχίζω: Τον μπακάλη μου τον θέλω ευγενικό, τρυφερό όσο πρέπει (δηλαδή από απόσταση), να θυμάται το όνομά μου, να μην ξεχνάει ποια λουκάνικα μου αρέσουν. Ο δικός μου ο μπακαλόγατος πάντα με φίλευε ένα λουκανικάκι επιτόπου και έδινε και στην Κ. μία από τις αγαπημένες μου λιχουδιές δώρο, για το σπίτι. Όποτε περνούσα από το μπακάλικο, είτε έμπαινα μέσα είτε όχι, είχα δικαίωμα να πιω από το πιατάκι με φρέσκο νερό που είχε πάντα στην είσοδο του μαγαζιού για τα περαστικά σκυλιά και τις γάτες (δυστυχώς). Πάνω απ’ όλα είχε πάντα μια καλή κουβέντα και ένα χάδι για όλα τα ζώα που σύχναζαν εκεί. Δεν τον είδα ποτέ να βαριέται και να κάνει τη δουλειά του μηχανικά. Ακόμη και όταν η παράξενη η Κ. του ζητούσε λαγούς με πετραχήλια: πιατάκια που σφυρίζουν, λουράκια που μιλάνε και σκυλοκαλύμματα αυτοκινήτου ροζ ιντιέν με πουά. (Δεν είναι ρεαλιστική η απαρίθμηση, αλλά εκφράζει την παραξενιά της.) Από τον καιρό που του πήγαμε δώρο το πρώτο «Σκύλος και γάτα», πάντα, όταν πηγαίναμε, βρίσκαμε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού σε περίοπτη θέση δίπλα στην ταμειακή μηχανή. (Όχι τίποτε άλλο, αλλά εδώ μιλάμε για το μεροκάματό μου, είναι σοβαρά τα πράγματα.)
Έχω ελάχιστους φίλους και δεν μου αρέσουν τα πολλά-πολλά, μου πήρε χρόνο να τον συνηθίσω, αλλά είχε την υπομονή να με περιμένει. Δεν μου ορμούσε με το χέρι απλωμένο κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Αυτά για τους μπακάληδες.
Από το μπακάλικό μου έχω μία και μόνη απαίτηση. Ή μάλλον όχι απαίτηση, όρο απαράβατο για να με έχουν πελάτη: να μην πουλάνε ζώα. Πρώτον, γιατί δεν είμαστε εμπόρευμα, είμαστε ζωντανά με αισθήματα, με ψυχή και με μυαλό. Όπως δεν θα ήθελαν να βλέπουν τα μωρά τους στη βιτρίνα, έτσι δεν θα έπρεπε να έχουν τα δικά μας μωρά και να τα επιδεικνύουν. Δεύτερον, γιατί τα ζώα, πριν φτάσουν στις κλουβοβιτρίνες τους, συνήθως υποφέρουν φριχτά και τρίτον, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, γιατί αποτελούν τον πρώτο κρίκο στην αλυσίδα της εγκατάλειψης των ζώων. Το «εμπόρευμα» και να το γυρίσεις πίσω μπορείς, και να το πετάξεις. Νομίζω ότι τα μπακάλικα αυτά πρέπει απλώς να κλείσουν, χωρίς πολλές-πολλές διατυπώσεις. Και εμείς, ως καταναλωτές, να επιδείξουμε την πρέπουσα καταναλωτική συνείδηση: Βoycott.
Περισσότεροι… Μπελάδες
Στα Κύθηρα με τον Χανς και τον Χ.
Το πρώτον της ζωής μου ταξείδιον (Μέρος 2ον)
Το πρώτον της ζωής μου ταξείδιον
διαφήμιση
Διαβάστε ακόμα για… «μπακάλικα»
Aπό πού είναι καλύτερα να πάρει κανείς σκυλάκι; Από φιλοζωική ή από pet shop;
«Αποφάσισα. Πλύση εγκεφάλου, για να μην αγοράζετε ζώα από Pet Shops.»
Οι κληρονομικές ασθένειες των Κόκερ Σπάνιελ και όχι μόνο…
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ