Ο ΓΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ

Ευτυχώς που δεν γαβγίζει! – Μέρος 3ο (Επεισ. 5)

Posted by trihes × 27/06/2014 at 11:52

Όχι, δεν ήθελε να με δολοφονήσει. Απλώς ήθελε βόλτα.

Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Ο γάτος που δεν ήθελα εγκαταλείφθηκε από τη μαμά και τα αδέρφια του όταν ήταν μόλις 7 εβδομάδων. Αυτό σημαίνει ότι, εκτός από την όρασή του, ο Μίμης μου έχει χάσει και ένα σημαντικό κομμάτι της καίριας περιόδου κοινωνικοποίησης. Σε αυτή την ηλικία το γατάκι μαθαίνει τους κανόνες του παιχνιδιού. Πόσο δυνατά επιτρέπεται να δαγκώνει; Πόση επιθετικότητα είναι ανεκτή από τους άλλους; Ε, αυτά έπρεπε να τα μάθει μαζί μου, και μάλιστα με τον δύσκολο τρόπο. Oταν ήταν μικρός, το παιχνίδι μαζί του έμοιαζε με κανονική σύρραξη (με μονόπλευρες, όμως, απώλειες). Πάνω μου δεν είχε μείνει σπιθαμή αγρατσούνιστου δέρματος. Σημαδεμένη από γατίσιες δαγκωματιές, έψαχνα τρόπους να λύσω το πρόβλημα.

Δοκίμασα να κάνω αυτό που θα έκανε και η μαμά του: κάθε φορά που δάγκωνε ή γρατσούνιζε περισσότερο από το αποδεκτό, έβγαζα μια οξεία κραυγή και τον άφηνα στα κρύα του λουτρού. Εάν φυσικά μπορούσα να ξεφύγω από το θανατερό του γράπωμα. Το αποτέλεσμα ήταν μόνο προσωρινό. Μετά δοκίμασα τη “θεόσταλτη” τιμωρία με το ψέκασμα νερού. Τζίφος. Το ίδιο αναποτελεσματικές αποδείχθηκαν οι φωνές και οι δυνατοί κρότοι. Στην αρχή μαζευόταν. Μόλις, όμως, αντιλαμβανόταν ότι τίποτα από αυτά δεν τον απειλεί πραγματικά, ξανάπιανε δουλειά.

Κατέληξα να ντύνομαι σαν κρεμμύδι με μακρυμάνικα, παντελόνια και κάλτσες ή να αποφεύγω την επαφή μαζί του ώσπου να ηρεμήσει. Μέχρι που συζήτησα το πρόβλημα με την Jean Glover. Μπορεί να ειδικεύεται στη συμπεριφορά σκύλων, η διάγνωσή της για την επιθετικότητα του Μίμη, όμως, αποδείχθηκε ιδιαίτερα εύστοχη. Το πρόβλημα ήταν απλό: βαριέται! «Έχει μεγάλη ενέργεια και δεν μπορεί να την εκτονώσει», μου είπε η Τζιν. «Γιατί δεν δοκιμάζεις να τον βγάζεις βόλτα με λουρί;»

Αμ’ έπος αμ’ έργον. Δανείστηκα το στηθόλουρο του Τσίκο και αρχίσαμε τις εξορμήσεις. Μη φανταστείτε ότι πηγαίναμε μακριά. Μια μικρή βόλτα στον πεζόδρομο μπροστά από το σπίτι ήταν αρκετή για να μυρίσει, να εξερευνήσει, να έρθει σε επαφή με νέα ερεθίσματα, με γάτες και σκύλους, και να επιστρέψει στην πολυθρόνα του βρωμερός, εξουθενωμένος και πολύ ευτυχισμένος.

Όντας τυφλός, χρειάζεται να καταβάλει διπλή προσπάθεια και συγκέντρωση όταν βρίσκεται έξω. Παρ’ όλα αυτά, λαχταράει την επαφή με τη φύση. Σταδιακά αραιώσαμε τις βόλτες με λουρί και αρχίσαμε την ελεύθερη περιπλάνηση στο μπαλκόνι. Υπό στενή παρακολούθηση, ο Μίμης περιδιαβαίνει τις μεγάλες ζαρντινιέρες, κυνηγάει μύγες, πιάνει φιλίες με τις αδέσποτες γάτες που μας επισκέπτονται, μασουλάει την αμπέλοψη, πίνει νερό από το ποτιστικό, ό,τι κάνει κάθε γάτος δηλαδή.

Η καλύτερη ώρα, όμως, είναι όταν βγαίνουμε να απλώσουμε τα ρούχα στον μεγάλο ακάλυπτο. Κήπος με δέντρα, χώμα και φυτά, κλειστός από παντού, είναι η ιδανική παιδική χαρά για τυφλούς γάτους. Σαν τίγρης κρύβεται πίσω από τα ψηλά χορτάρια, ξύνει τα νύχια του στους κορμούς, τρώει την πρασινάδα, σκάβει, μυρίζει, κυνηγάει. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω πολύ καιρό να βάλω μπουγάδα…

Συνεχίζεται…