Η Ρίνα -το δικό μας… Μπισκότο- ποζάρει με άνεση στο φακό του Κάρλο. (Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com)

 
Το φθινόπωρο του 2008 ήταν δύσκολο για τον Αμερικανό συγγραφέα Πίτερ Τράχτενμπεργκ. Η σχέση του με τη γυναίκα του πήγαινε από το κακό στο χειρότερο (εκείνη, μάλιστα, είχε φύγει για ένα πολλών εβδομάδων επαγγελματικό ταξίδι στην Ιταλία) και, επιπλέον, αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Για την ακρίβεια, ήταν σχεδόν άφραγκος. Η πρόταση να διδάξει σε ένα κολέγιο στη Βόρεια Καρολίνα ήρθε ως μάννα εξ ουρανού.

Έφυγε, λοιπόν, και εκείνος από το σπίτι τους στη Νέα Υόρκη, πληρώνοντας μια νεαρή κοπέλα για να φροντίζει τις τέσσερις γάτες τους κατά τη διάρκεια της απουσίας τους. Όμως, λίγες ημέρες μετά την αναχώρησή του, εκείνη του τηλεφώνησε για να του ανακοινώσει ότι η Biscuit, μία από αυτές, είχε εξαφανιστεί. Ο Τράχτενμπεργκ δεν δίστασε καθόλου. Άφησε… σύξυλους τους εργοδότες του, χρέωσε την πιστωτική του με 365 δολάρια για το εισιτήριο, μπήκε στο πρώτο αεροπλάνο και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη για να τη βρει.

Από την επίπονη και αγωνιώδη αναζήτηση της ξανθοκόκκινης (εξ ου και το Biscuit, δηλαδή μπισκότο) τετράποδης αγαπημένης του προέκυψε ένα συναρπαστικό βιβλίο, το «Another insane devotion» («Άλλη μια παράλογη αφοσίωση»). Σε αυτό καταγράφει τις αναμνήσεις του από τη ζωή που μοιράστηκε με την Biscuit -την οποία είχε βρει, πριν από αρκετά χρόνια, μωράκι, σκαρφαλωμένη σε ένα δέντρο στη διάρκεια μιας καταιγίδας- και απαριθμεί τα χαρίσματά της. «Είναι η καλύτερη σύντροφος που είχα ποτέ: καλόβολη, στοργική και απολύτως ισορροπημένη. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που επέλεξε να με αγαπήσει…» γράφει. Αφηγούμενος την ιστορία της, ουσιαστικά εξιστορεί τη δική του ζωή: τις νίκες και τις ήττες του, τα αδιέξοδα και τα όνειρά του.

Το αν η γάτα βρέθηκε δεν θα σας το αποκαλύψω, ούτε αν η σύζυγος επέστρεψε, δίνοντάς του μια δεύτερη ευκαιρία. Έτσι θα «ακύρωνα» ένα υπέροχο ανάγνωσμα – 283 σελίδες γεμάτες τρυφερότητα και ανθρωπιά. Τη συγκίνησή μου διαβάζοντάς το μπορώ μόνο να καταθέσω. Και τη «συγγένεια» που ένιωσα να με δένει με τον συγγραφέα. Είναι αυτονόητο ότι το ίδιο θα έκανα – και για τον Τάκο, και για τον Σέβο, και για τη Ρίνα. Για μένα δεν είναι «ζώα συντροφιάς», είναι μέλη της οικογένειάς μου, που πρέπει πάση θυσία να προστατεύσω. Το ίδιο νιώθουν, φαντάζομαι, όσοι ζουν με γάτες και σκύλους – σέβονται και απολαμβάνουν αυτή τη συμβίωση.

διαφήμιση

Αντί υστερογράφου. Ο γηραιός γάτος της θείας μου της Πολυξένης έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο το περασμένο καλοκαίρι. Ήταν δεκαοκτώ ετών. Τρυφερός δεν υπήρξε ποτέ. Τουναντίον, ήταν δύστροπος, οξύθυμος και κάθε άλλο παρά ευεπίφορος σε… οικειότητες. Όμως, τόσο η ίδια όσο και τα ξαδέλφια μου, τον σέβονταν για την προσωπικότητά του και τον αγαπούσαν. «Είναι άδειο το σπίτι χωρίς εκείνον», μου είπαν πρόσφατα. Γιατί ο Κωτσόρος (μη με ρωτάτε τι σήμαινε το όνομά του, θα σας γελάσω) μπορεί να ήταν sui generis, αλλά ήταν ο γάτος τους. Και στις οικογένειες, ακόμη και τις παραξενιές έχουμε μάθει να τις συγχωρούμε. Το θυμό που συχνά ίσως προκαλούν τον νικάει η αγάπη.

Χάσατε τα προηγούμενα Μαθήματα Γάτας;

Μάθημα 9°: Το παιδί σου και το γατί σου, όπως… σε μάθουν
Μάθημα 8°: Όταν σε υιοθετήσει μια γάτα, της ανήκεις για πάντα
Μάθημα 7°: Η ζήλια τους είναι… μεταδοτική
Μάθημα 6°: Στα όνειρά τους βλέπουν την παλιά ζωή τους
Μάθημα 5°: Δύσκολοι αποχαιρετισμοί
Μάθημα 4°: Ζημιάρες γάτες, ευτυχισμένοι άνθρωποι
Μάθημα 3°: Ποιος επιμένει ότι είναι μοναχικά ζώα;
Μάθημα 2°: Το «Ψι-Ψι-Ψι» βλάπτει την επικοινωνία
Μάθημα 1°: Η εμπιστοσύνη µιας γάτας «κοστίζει» ακριβά…

Χάσατε τη γάτα σας;