Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

∆ιάβαζα αµέριµνη τον κυριακάτικο Τύπο, όταν µε την άκρη του ματιού µου είδα τον Τάκο, τον μεγαλύτερο γάτο µας, έναν γιγαντόσωμο ασπρόμαυρο «Συλβέστρο», να κόβει βόλτες στην κουζίνα. Πάνω στον πάγκο βρίσκονταν οι μπριζόλες για το μεσημεριανό μπάρμπεκιου. «∆εν φαντάζομαι να κάνεις αυτό που σκέφτομαι!» του φώναξα, ήρεµα, χωρίς να χρωματίσω τη φράση µου µε κάποια ιδιαίτερη απειλή, χωρίς καν να σηκώσω τα µάτια µου από την εφημερίδα. Κι εκείνος αμέσως έκανε μεταβολή και βγήκε από το δωμάτιο, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο. Προφανώς εξέφραζε τη δυσαρέσκειά του («Μα τι ζήτησα ο έρµος; Ένα τόσο δα μεζεδάκι…»).

Μεγάλωσα σε επαρχία. Εκεί -και τότε- η επικοινωνία των περισσότερων ανθρώπων µε τις γάτες βασιζόταν κυρίως στο «ψι-ψι-ψι» (για να τις καλέσουν κοντά τους) και στο «ξουτ» (για το ακριβώς αντίθετο). Όταν λοιπόν ο Τάκος μπήκε στο σπιτικό µας, πριν από δεκατέσσερα χρόνια, ένας νέος κόσμος µού αποκαλύφθηκε. Πριν καλά-καλά κλείσει τον πρώτο του χρόνο, είχε μάθει το «όχι», το «κάτω» και το «έλα». Με τον καιρό, το λεξιλόγιό του εµπλουτιζόταν ολοένα και περισσότερο. Έμαθε το «περίμενε», το «βγες έξω», το «άφησέ το», το «πάμε μέσα» και έτρεχε ανυπόμονα προς το μέρος µου κάθε φορά που ρωτούσα «Πού είναι ο χοντρούλης µου;» (άκομψο, το ομολογώ) ή «Τι θα φάει ο Τάκος µου;» – πριν ανοίξω µία από τις αγαπημένες του κονσέρβες. Αλλά και ο Σέβος, ο μικρότερος αδελφός του, πολύ γρήγορα μπήκε στο… νόημα. Έντεκα ετών πλέον -ένας πανέμορφος και τρυφερός γάτος- φεύγει κάθε βράδυ «βολίδα» για το υπνοδωμάτιο µε το που θα ακούσει το «Είναι αργά, πάμε για ύπνο;». Και κάθε πρωί, όταν ανακοινώνω, σχεδόν µε επισημότητα, ότι «εγώ τώρα φεύγω για τη δουλειά», ξαπλώνει μπροστά στην εξώπορτα, για να μην μπορώ, τάχα µου, να την ανοίξω και µε ένα μακρόσυρτο νιαούρισμα µε εκλιπαρεί να μείνω…

Βέβαια, από την άλλη, κι εγώ έχω εκπαιδευτεί στο να αναγνωρίζω όσα εκείνοι µου λένε στη δική τους γλώσσα. H Αμερικανίδα ψυχολόγος Μίλντρεντ Μελκ στην πρωτοποριακή μελέτη της «Vocalizing in the house-cat; a phonetic and functional study», που δημοσιεύτηκε το 1944 στο American Journal of Psychology, υποστήριξε ότι οι οικόσιτες γάτες έχουν αναπτύξει τουλάχιστον δεκαέξι «νιάου» -µε διαφορετικά φωνήεντα και σε διαφορετικούς τόνους- για να επικοινωνήσουν µε τα αφεντικά τους και να καταφέρουν αυτό που θέλουν. Τα γατιά µου έχουν γίνει εξπέρ σε αυτό. Ο Τάκος μπορεί να µε ακολουθεί για ώρα από δωμάτιο σε δωμάτιο, βγάζοντας κοφτά «νιάου», μέχρι να ακούσει αυτό που περιμένει: «Τι θέλεις, αγόρι µου;». Τότε, θα µε οδηγήσει στην κουζίνα -αφού βεβαιωθεί, φυσικά, κοιτώντας κάθε τόσο πίσω του, ότι τον ακολουθώ- και θα στυλώσει τα πόδια του μπροστά στο ντουλάπι µε τις κροκέτες του. Ο Σέβος, από την άλλη, προκειμένου να εξασφαλίσει µια γερή μερίδα από… χάδια, θα µε κοιτάξει µε παράπονο και θα µου νιαουρίσει ψιθυριστά, µε τα χειλάκια του να τρέμουν. Έχει γίνει ειδικός στους ψυχολογικούς εκβιασμούς. Σου σπαράζει την καρδιά…

Είναι νύχτα. Η γειτονιά έχει από ώρα ησυχάσει. Βγαίνω στο µπαλκόνι. Η Ρίνα απολαµβάνει τη δροσιά κουλουριασµένη µέσα σε µια µεγάλη γλάστρα. «Θα έρθεις µέσα;» τη ρωτάω. «Πρέπει να κλείσω». Χωρίς καθόλου να καθυστερήσει, σηκώνεται, κατεβαίνει από το «ανάκλιντρό» της, τεντώνεται και µπαίνει στο δωµάτιο. Τρίβεται στα πόδια µου. Την παίρνω αγκαλιά. «Είσαι η πιο όµορφη γάτα του κόσµου», της λέω, σφίγγοντάς τη δυνατά. Εκείνη µε κοιτάζει κατάµατα κι έπειτα αρχίζει να τρίβει τη µουσούδα της πάνω στη µύτη µου, γουργουρίζοντας µε έναν ήχο σχεδόν µεταλλικό. «Κι εγώ σ’ αγαπώ», µου απαντά στη δική της «γλώσσα»…

διαφήμιση

Επόμενο μάθημα
Μάθημα 3°: Ποιος επιμένει ότι είναι μοναχικά ζώα;

Χάσατε το πρώτο μάθημα;
Μάθημα 1°: Η εμπιστοσύνη µιας γάτας «κοστίζει» ακριβά…

Όλα «όσα μου έμαθαν οι γάτες»…