Περπατάς αμέριμνος απολαμβάνοντας τη βόλτα με τους σκύλους σου, όταν κάποιος σε σταματάει για να σε ρωτήσει αν τα έχεις στειρώσει. Κάνεις το λάθος να του απαντήσεις ναι και αρχίζει ένας καταιγισμός αντιρρήσεων και υποδείξεων. Ααα κακώς έκανες, τα σκυλιά πρέπει να ζευγαρώνουν…

Πας παρακάτω για να σε σταματήσει ο επόμενος, που θα σε ρωτήσει αν έχεις το σκύλο μέσα στο σπίτι ή στο μπαλκόνι. Και εδώ θα απαντήσεις, λαθεμένα. Ναι, μέσα το έχω. Για να επακολουθήσει το δεύτερο μάθημα της ημέρας. Όχι τα σκυλιά δεν κάνουν για μέσα, στο μπαλκόνι να το βάλεις. Εγώ ξέρω γιατί είχε η μακαρίτισσα η μάνα μου στο χωριό και ποτέ δε το βάζε μέσα στο σπίτι…

Συνεχίζεις προσπαθώντας να μη βρίσεις ώσπου θα πέσεις στον επόμενο, ο οποίος με τη σειρά του θα σου δώσει οδηγίες για το τι τροφή πρέπει να ταΐζεις (παίρνω τη τάδε από το δείνα μαγαζί 20 ευρώ το 20 κιλό, αυτή να παίρνεις και συ) ενώ ταυτόχρονα θα σε επιπλήξει γιατί δεν τους φοράς πνίχτη. Έτσι δεν σε τραβάει, θα σου υποδείξει!

Ακόμα πιο πέρα ο επόμενος θα σου συστήσει να απειλείς το σκύλο σου με την εφημερίδα και να τον χτυπάς αν κάνει κάποια αταξία ή κάνει την ανάγκη του μέσα στο σπίτι. Φυσικά και αυτός ξέρει γιατί ο άντρας της ξαδέλφης του είχε κάποτε σκύλο…

Ο επόμενος που θα σου μιλήσει, θα σου υπερηφανευτεί, ότι ο σκύλος του είναι δέκα χρονών και ποτέ δεν έχει κάνει την οποιαδήποτε εξέταση. Γιατί απλούστατα (κατά τη γνώμη του) είναι υγιέστατος! Γελώντας, θα σου πει ότι χαλάς τα λεφτά σου αν πηγαίνεις κάθε χρόνο για να κάνεις τον ετήσιο απαραίτητο αιματολογικό έλεγχο…

Κάποιος άλλος παρακάτω, θα σου συστήσει να μην κάνεις εμβόλια. Αυτά τα βγάλανε για να τρώνε λεφτά οι γιατροί, άσε που είναι και επικίνδυνα για την υγεία του σκύλου, θα σου τονίσει!

Ανοίγεις εφημερίδα ή περιοδικό και βρίσκεις πάντα μια στήλη για το σκύλο που θα σε διδάσκει ότι κατέβει στην γκλάβα του αρθρογράφου ή ακόμα καλύτερο ότι του φέρει το google στην οθόνη του. Χωρίς να αναρωτηθεί, χωρίς να ψάξει, χωρίς να ρωτήσει κάποιον ειδικότερο από τον ίδιο (υπάρχει άραγε;).

Μπαίνεις σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης και διαβάζεις αναρτήσεις του τύπου, ο σκύλος μου έκανε εμετό τι έχει;; Και από κάτω δεκάδες απαντήσεις. Τύφο, καρκίνο, μόρβα, γαστρεντερίτιδα, έφαγε φόλα και ότι του έρθει του καθενός.

Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι πολύ μακρύτερος. Γιατί τόσα χρόνια που κυκλοφορώ με σκύλο (σκύλους καλύτερα, σπάνια και για μικρό διάστημα είχα μόνο έναν) έχω ακούσει και διαβάσει πραγματικά τα πάντα.

Οδηγίες για την συμπεριφορά και την εκπαίδευση τους, για τη δική μου συμπεριφορά απέναντι στα σκυλιά, για τη διατροφή τους, για το τόπο διαμονής τους, για τον κτηνίατρο που πρέπει να πηγαίνω, για το πώς και με ποιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπίζω την οποιαδήποτε ασθένεια, για το τι παιχνίδια πρέπει να του αγοράσω, για το πώς και πόση ώρα πρέπει να ή δεν πρέπει να τα αφήνω μόνα τους, για το αν πρέπει ή δεν πρέπει και πώς να πλησιάζω άλλους σκύλους. Και όλα αυτά, χωρίς να τα ζητήσω…

Και φυσικά όλοι όσοι δίνουν με αυτή την ευκολία συμβουλές και οδηγίες ισχυρίζονται ότι ξέρουν. Τα πάντα και πολύ καλά μάλιστα, όσον αφορά τον κόσμο του σκύλου.

Και αν ρωτήσεις, είστε εκπαιδευτής ή κτηνίατρος, θα σου απαντήσουν, όχι αλλά εγώ ξέρω, γιατί είχα κάποτε σκύλο, είχε κάποιος συγγενής ή κάποιος γνωστός και άλλωστε αυτά τα ξέρουν όλοι, δεν χρειάζονται ειδικοί για το σκύλο! Και αν τύχει να είχαν ή να έχουν οι ίδιοι έναν σκύλο, τότε ο κομπασμός τους και οι γνώσεις που ισχυρίζονται ότι έχουν, είναι τουλάχιστον διπλάσιος.

Στην πραγματικότητα ωστόσο, μιλάμε για «φωτεινούς παντογνώστες» με γνώσεις που κυμαίνονται από την ημιμάθεια μέχρι και την πλήρη αμάθεια και την ασχετοσύνη.

Για άτομα που είναι ανίκανα να διαχειριστούν τον υπερφίαλο εγωισμό τους και την ματαιοδοξία τους και που στην προσπάθεια τους να επιδείξουν αρτιότητα και ποικιλία γνώσεων οδηγούνται στην αυτό-γελοιοποίηση με το να εκφράζουν απλές ανοησίες.

Το ερώτημα όμως είναι, γιατί. Γιατί όλοι να θεωρούν ότι ξέρουν και δεν διστάζουν να διακηρύττουν αυτά που ισχυρίζονται ότι ξέρουν.

διαφήμιση

Εδώ η απάντηση είναι πολλαπλή.

Πρώτα από όλα γιατί ο σκύλος θεωρείται (κακώς κατά τη γνώμη μου) κάτι εύκολο. Και σαν εύκολη υπόθεση είναι φυσικό όλοι να έχουν γνώμη.

Ύστερα, υπάρχει μια λέξη που ταιριάζει στην όλη υπόθεση. Υπερηφάνεια. Κακή υπερηφάνεια. Εγώ ξέρω, εγώ έχω γνώσεις, εγώ θα σου δείξω, εγώ είμαι κάποιος.

Επίσης, όλοι ψάχνουν την εύκολη λύση. Μια ανέξοδη και χωρίς προβλήματα εφαρμογής λύση, που θα τους αφαιρέσει τους μπελάδες και θα τους λύσει τα χέρια. Και όσο εύκολα ψάχνουν αυτή την εύκολη λύση, άλλο τόσο εύκολα την αναμεταδίδουν και άλλο τόσο είναι έτοιμοι να τη πιστέψουν. Και αν η εφαρμογή αποτύχει, τότε ποτέ δε θα φταίει αυτός που την εφάρμοσε αλλά ο σκύλος που είναι τόσο χαζός, που δεν λέει να καταλάβει και αντιδρά!

Όμως όσο αλλάζει με τις μαγικές λύσεις, η συμπεριφορά ενός ανθρώπου άλλο τόσο αλλάζει και η συμπεριφορά ενός σκύλου. Για την ακρίβεια, μπορεί να αλλάξει, αλλά προς το χειρότερο. Αυτό φυσικά, το αγνοούν όλοι.

Στην πραγματικότητα για τους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους, ο σκύλος είναι όχι μόνο εύκολη υπόθεση αλλά και πράγμα αναλώσιμο. Βλέπεις σκύλους βρίσκεις εύκολα και παντού… και στην τελική αν πάθει και τίποτα ο σκύλος, σκύλος είναι, δεν έχει αξία…

Συνήθως τέτοιοι άνθρωποι, αντιμετωπίζουν με τα ζώα τους ένα σωρό προβλήματα. Αν συζητήσεις λίγο μαζί τους, θα σου πουν ότι γαυγίζει συνέχεια, ότι είναι ενός έτους και τα κάνει ακόμα μέσα στο σπίτι, ότι είναι επιθετικό με τα άλλα ζώα ή και τους ανθρώπους, ότι κάνει συχνά διάρροιες ή ότι δεν τρώει την πολύ καλή τροφή των 20 ευρώ κλπ.

Φυσικά δεν χρειάζεται πολύ για να καταλάβεις ότι διαπνέονται από ανύπαρκτα συναισθήματα, έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος, προσκόλληση σε ξεπερασμένες θεωρίες του παρελθόντος και άρνηση να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα.

Ωστόσο, ο σκύλος δεν είναι το κατάλληλο πειραματόζωο για μαθητευόμενους μάγους. Ο σκύλος είναι ζώο, πλάσμα ζωντανό, με συναισθήματα. Αγαπάει, φοβάται, νιώθει πόνο και… δαγκώνει. Κάτι που μπορεί να κάνει εξαιρετικά εύκολα αν ο χειρισμός του είναι ακατάλληλος.

Επίσης ο σκύλος δεν είναι παιχνίδι με επαναφορτιζόμενες μπαταρίες και δεν είναι δώρο. Είναι σύντροφος μια ζωής. Και του αξίζει και του πρέπει και βόλτες να κάνει και την κατάλληλη τροφή να τρώει, και να μη φοβάται και να μη πεινάει και να μη κρυώνει και εξετάσεις να κάνει και εμβόλια και να έχει ένα σπίτι και μια οικογένεια, που θα τον αγαπάει και δεν θα του συμπεριφέρεται βάναυσα.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι η κατοχή και η ιδιοκτησία (ναι ιδιοκτήτες είναι, τίποτα περισσότερο δυστυχώς…) δεν σε κάνει, κτηνίατρο, δεν σε κάνει εκπαιδευτή και δεν σε κάνει ειδικό συμπεριφοράς.

Καλό θα είναι λοιπόν ο καθένας να μη δίνει οδηγίες και αν θέλει να επιμένει στις απόψεις του, χωρίς να ψάξει αν αυτές είναι σωστές ή όχι, να τις κρατάει για τον εαυτό του.

Από τη μεριά μου θα πρότεινα να μην ψάχνει κανείς τις εύκολες και μαγικές λύσεις, ούτε το κουμπί που θα το πατήσεις και θα αλλάξουν τα πάντα. Στη χώρα μας υπάρχουν πιστοποιημένοι και νόμιμοι θετικοί εκπαιδευτές όπως και άριστοι κτηνίατροι. Σε αυτούς πρέπει να απευθυνόμαστε και όχι να αναμεταδίδουμε και να ακούμε ότι θεωρεί ο καθένας για σωστό.

Τέλος, όταν σας τύχει να σας κάνουν μάθημα για το τι πρέπει και τι δε πρέπει για το σκύλο σας, μη προσπαθήσετε να τους αλλάξετε γνώμη. Θα σπάσουν τα νεύρα σας. Απλά αγνοήστε τους…

Γιώργης Ταξιδευτής