ΕΝΑΣ & ΕΝΑΣ

Πώς η τετράποδη Μάρθα έγινε το… πέμπτο μέλος των Beatles

Posted by trihes × 25/02/2015 at 15:45

Το θηλυκό English Sheepdog ξεκίνησε ως το πρώτο κατοικίδιο του Πολ Μακάρτνεϊ, έγινε τραγούδι και τελικά του έκλεψε την καρδιά.

Συναντήθηκαν για πρώτη φορά το χειμώνα του 1966. Ήταν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Ο Πολ Μακάρτνεϊ είχε βγει για μια απογευματινή βόλτα στα μαγαζιά του Λονδίνου. Στάθηκε για λίγο μπροστά στη βιτρίνα ενός pet shop – και τότε την είδε. Ήταν μια μικρή γκριζόασπρη χνουδωτή μπάλα. «Ατίθασα» τσουλούφια έπεφταν μπροστά στα μάτια της, αλλά δεν τα έκρυβαν. Τον κοιτούσε έχοντας σχεδόν κολλήσει τη μουσούδα της πάνω στο τζάμι κι εκείνος δεν μπορούσε να τραβήξει το βλέμμα του από πάνω της. Το ίδιο βράδυ επέστρεψε στο ολοκαίνουργιο σπίτι του στην Cavendish Avenue -μόλις τον προηγούμενο Αύγουστο είχε μετακομίσει εκεί- έχοντας μαζί του, σ’ ένα μεγάλο χαρτονένιο κουτί, το κουτάβι. Κι από τότε, και για πολλά χρόνια, έμελλε ένας Παλαιός Αγγλικός Ποιμενικός κι ένα «σκαθάρι» να γίνουν αχώριστοι…

Ήταν το πρώτο του pet. Εμπειρία από κατοικίδια δεν είχε μέχρι τότε. Γι’ αυτό και η απόφασή του να την υιοθετήσει εξέπληξε τους ανθρώπους του στενού του περιβάλλοντος. «Είσαι σίγουρος ότι μπορείς να αναλάβεις μια τέτοια δέσμευση;» τον ρώτησε η ηθοποιός Τζέιν Ασερ, με την οποία διατηρούσε σχέση από το 1963 και ετοιμάζονταν να παντρευτούν. «Γιατί όχι;» απάντησε ο Πολ. ∆εν χρειάστηκε να επιχειρηματολογήσει περαιτέρω, γιατί από τους πρώτους κιόλας μήνες της συμβίωσής του με τη Μάρθα, όπως την ονόμασε, απέδειξε ότι και έτοιμος ήταν, και το απολάμβανε ιδιαίτερα. Την έπαιρνε μαζί του παντού. Oχι μόνο στις μεγάλες βόλτες που συνήθιζε να κάνει καθημερινά στη γειτονιά του, αλλά ακόμα και στo στούντιο ηχογραφήσεων της Abbey Road, όπου εκείνη απολάμβανε την προσοχή και τα χάδια και των υπόλοιπων Beatles. «Ποτέ δεν σε έχω δει έτσι με άλλο πλάσμα. Και δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσες να γίνεις τόσο χαδιάρης», τον πείραζε ο Τζον Λένον.

Ένα τραγούδι για την… τετράποδη μούσα του

Τα επόμενα χρόνια, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το πανέμορφο Μπόμπτεϊλ έγινε το… πέμπτο μέλος του συγκροτήματος. Στις αρχές του 1967, οι Beatles γυρίζουν το βιντεοκλίπ του «Strawberry fields forever». Η Μάρθα είναι παρούσα: κάνει ένα μικρό αλλά εντυπωσιακό πέρασμα στον «επίλογό» του. Αργότερα, την ίδια χρονιά, ο Λένον και ο Μακάρτνεϊ δίνουν μια σειρά κοινών συνεντεύξεων στο BBC για τις ανάγκες ενός ωριαίου ραδιοφωνικού προγράμματος με τίτλο: «Τhe Lennon and McCartney Songbook». Τα χαρούμενα γαβγίσματά της έχουν καταγραφεί και σ’ αυτό… Το 1968, η τετράποδη σύντροφος του Πολ βρίσκεται στο πλευρό του -και επιδεικνύει υποδειγματική συμπεριφορά- την ώρα που εκείνος διευθύνει την ορχήστρα χάλκινων πνευστών Black Dyke, για την ηχογράφηση μιας διαφορετικής εκδοχής του «Yellow Submarine» (η σχετική φωτογραφία δημοσιεύτηκε στην Daily Mail), αλλά αποκτά και το δικό της τραγούδι, το «Martha, my dear»!

«∆οκίμαζα διάφορες μελωδίες στο πιάνο, χωρίς συγκεκριμένους στίχους. Απλώς μουρμούριζα. Η Μάρθα ήταν συνεχώς στα πόδια μου. Έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιήσω, άρχισα να τραγουδώ: “Martha, my dear, you have always been my inspiration, please, be good to me”. (Μάρθα, αγαπημένη μου, πάντα ήσουν η έμπνευσή μου, σε παρακαλώ να είσαι καλή μαζί μου…) Μην αναζητήσετε, λοιπόν, κάποιο ιδιαίτερο, “κρυμμένο” μήνυμα σ’ αυτό το κομμάτι. Η ιστορία του είναι απλή: είμαι εγώ που τραγουδάω στο σκυλί μου!» (Από το βιβλίο «Paul McCartney in his own words» του Πολ Γκαμπατσίνι.) Το τραγούδι, που περιλαμβάνεται στο «White Album» των Beatles, ηχογραφήθηκε σε στούντιο του Σόχο στις 4 και 5 Οκτωβρίου του 1968. Η Μάρθα ήταν, φυσικά, εκεί…

Στα τέλη της άνοιξης του 1970, τα «Σκαθάρια» έχουν ολοκληρώσει το «Let It Be». «Είναι το άλμπουμ μιας νέας εποχής για τους Beatles», αναγράφεται στο γυαλιστερό οπισθόφυλλό του. ∆εν είναι όμως. Στην πραγματικότητα, η απόφαση να κυκλοφορήσει το LP έχει ληφθεί από το συγκρότημα με «μισή καρδιά». Τα τραγούδια δεν τους αντιπροσωπεύουν. Επιπλέον, δεν μπορούν πια να επικοινωνήσουν μεταξύ τους όπως παλιά. Για τις ανάγκες μιας διαφημιστικής φωτογράφισης -που θα αποδειχτεί η τελευταία κοινή τους- συγκεντρώνονται στο Tittenhurst Park, στο σπίτι του Τζον Λένον και της Γιόκο Όνο. Ποζάρουν, εμφανώς απρόθυμα, στο φακό του Αμερικανού φωτογράφου Ιθαν Ράσελ. Οι μόνες εικόνες που τους δείχνουν λίγο πιο χαλαρούς και χαμογελαστούς είναι εκείνες στις οποίες η Μάρθα έχει μπει στο πλάνο.

Η διάλυση των Beatles ήταν μια μεγάλη αλλαγή για τον Πολ Μακάρτνεϊ. ∆εν ήταν όμως και η μοναδική. Λίγο νωρίτερα, είχε χωρίσει με την Τζέιν Άσερ και στη ζωή του είχε μπει μια Αμερικανίδα φωτογράφος, η Λίντα Ίστμαν, η μετέπειτα σύζυγός του. Αυτό που οι δυο τους ήθελαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο εκείνη τη δύσκολη μεταβατική περίοδο ήταν να φεύγουν μακριά από την πόλη σε κάθε ευκαιρία. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 αγόρασαν μια μικρή φάρμα στη Σκωτία, μ’ ένα ξύλινο σπιτάκι μόλις δύο δωματίων, με λιγοστά έπιπλα. Σ’ αυτές τις αποδράσεις τους, η Μάρθα πάντα τους συνόδευε. Κι όταν η οικογένεια άρχισε να μεγαλώνει, μια μεγαλύτερη φάρμα προστέθηκε στα περιουσιακά στοιχεία των Μακάρτνεϊ – στο Σάσεξ. Εκεί, η Λίντα ετοίμαζε μόνη της το φαγητό τους. Ο Πολ με τα μικρά -τη Χέδερ, τη Μέρι, τη Στέλα και τον Τζέιμς- φρόντιζαν τα ζώα, έπαιζαν στο γρασίδι και κυλιoύνταν στις λάσπες με τη Μάρθα. Η Λίντα κατέγραφε καθετί με το φακό της. Σε δεκάδες ευτυχισμένα ενσταντανέ είναι παρούσα και η Μάρθα – αδιαμφισβήτητο μέλος της οικογένειας Μακάρτνεϊ.

Ο Τζετ και οι άλλοι

Η Μάρθα έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, σε ηλικία 15 ετών, το 1981. Θάφτηκε στη φάρμα της Σκωτίας. Λίγους μήνες αργότερα, ένα Λαμπραντόρ πήρε τη θέση της στο σπίτι των Μακάρτνεϊ, όχι όμως και στην καρδιά τους. Ηταν η Πόπι. «Ήταν πολύ ατίθαση», έχει πει σε συνέντευξή του ο Πολ Μακάρτνεϊ. «Αν και το σπίτι μας στο Λονδίνο είχε γύρω του έναν αρκετά ψηλό τοίχο, εκείνη κατάφερε, έπειτα από πολλές απόπειρες, να αποδράσει και να ζήσει μια νύχτα όπως… “Η λαίδη και ο αλήτης”. Επέστρεψε εγκυμονούσα! Λίγους μήνες μετά, γέννησε στο γκαράζ επτά κατάμαυρα κουτάβια. Τα έξι υιοθετήθηκαν από φίλους μας. Κρατήσαμε ένα αρσενικό, το πιο μικροκαμωμένο, το πιο αδύνατο. Τον βαφτίσαμε Τζετ». Τον αγάπησαν πολύ. Ο Πολ, μάλιστα, έγραψε και για τον Τζετ ένα τραγούδι. Έχει τίτλο το όνομά του και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Band on the Run», που ηχογράφησε το 1973 με το συγκρότημα που είχε στο μεταξύ φτιάξει, τους Wings.

Η Λίντα δεν ζει πια. Τα παιδιά μεγάλωσαν και τράβηξαν το δρόμο τους. Ο Πολ, έπειτα από το πολυσυζητημένο διαζύγιό του από τη Χέδερ Μιλς, πρόσφατα παντρεύτηκε για τρίτη φορά. Είναι πια 68 ετών. Συνεχίζει τη ζωή του με τις όμορφες αναμνήσεις του. Κι όσα σκυλιά κι αν έχουν περάσει από τη ζωή του -και θα περάσουν στο μέλλον-, η Μάρθα θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. «Το λάτρευα αυτό το σκυλί. Την αγκάλιαζα και ένιωθα πόσο πολύ με αγαπάει. Τα βράδια ξάπλωνα πάνω της. Ήταν το μαξιλάρι μου…»