Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Όταν ήταν ακόμα πολύ μικρός, ο Μίμης είχε τη συνήθεια να με ακολουθεί. Κατά πόδας. Και συνεχώς. Καθόμουν στον καναπέ, με το γάτο να κοιμάται δίπλα μου μακάρια. Με το που σηκωνόμουν, έστω για να κάνω δύο βήματα, πεταγόταν αλαφιασμένος από τη θέση του για να με προλάβει. Στην αρχή πίστευα πως, επειδή είναι τυφλός, ένιωθε ανασφάλεια. Μετά, όμως, τα δείγματα άρχισαν να πληθαίνουν.

Κάθε φορά που έμπαινα στο μπάνιο και έκλεινα πίσω μου την πόρτα, ο μικρός καθόταν απέξω ακοίμητος φρουρός. Τώρα πια η συνήθεια αυτή έχει εξελιχθεί σε πραγματικό ψυχαναγκασμό. Εάν μείνω μέσα περισσότερο από όσο κρίνει ο Μίμης ότι μπορεί να περιμένει, αρχίζει να χοροπηδάει πάνω στην πόρτα, μιλώντας μια ακατανόητη γατίσια διάλεκτο που μοιάζει με κελάηδισμα.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και όταν με περιμένει να γυρίσω από τη δουλειά. Με το που ακούει το αυτοκίνητο στο γκαράζ, τρέχει και στήνεται πίσω από την πόρτα, κολλώντας τη μουσούδα του στην κάσα. Για να μπω στο σπίτι, αναγκάζομαι να τον σπρώχνω, είτε με το πόδι, είτε με τις σακούλες από το σούπερ μάρκετ, είτε με την ίδια την πόρτα.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, ένα βράδυ που άργησα να επιστρέψω τον άκουσα από μακριά να κλαίει σπαρακτικά, παραπονούμενος για τις ώρες που είχε μείνει μόνος του.

Η αποκάλυψη, όμως, ήρθε με τη μορφή μιας μικρής μπαλίτσας. Ενα από τα πρώτα παιχνίδια του Μίμη ήταν ένα ασημομπαλάκι – το γνωστό μπαλάκι από αλουμινόχαρτο. Το έφτιαξα, το πέταξα στο πάτωμα και εκεί που περίμενα να αρχίσει να το κυνηγάει με μανία, ο μικρός το εντόπισε, το έβαλε στο στόμα και το απίθωσε μπροστά στα πόδια μου.

«Λες;» σκέφτηκα και του το πέταξα πάλι. Με φτερά στα πόδια, ο Μίμης το κυνήγησε και μου το ξανάφερε.

διαφήμιση

Από τότε, είναι το αγαπημένο μας παιχνίδι. Τα βράδια που κάθομαι στον καναπέ γράφοντας στον υπολογιστή χωρίς να του δίνω σημασία, έρχεται και μου αφήνει το μπαλάκι πάνω στο πληκτρολόγιο για να του το πετάξω. Αυτό μπορεί να διαρκέσει για ώρα.

Με τον καιρό αναπτύξαμε έναν ολόκληρο κώδικα παιχνιδιού, με ειδική ηχητική εντολή για το «άσ’ το!», ώστε να μου αφήνει το μπαλάκι στο χέρι, και τρίψιμο της μπάλας για να μπορεί να ακούει προς ποια κατεύθυνση θα του την πετάξω.

Και το πιο βολικό είναι ότι ο Μίμης είναι πρόθυμος να μοιραστεί τη χαρά του παιχνιδιού με όλους τους επισκέπτες του σπιτιού. Δεν θα ξεχάσω πώς σηκωνόταν στα δύο πόδια για να αφήσει το μπαλάκι στην αγκαλιά της γιαγιάς μου που καθόταν στην καρέκλα.

Το καλύτερο από όλα, όμως, είναι όταν ξυπνάω το πρωί και διαπιστώνω ότι μου έχει αφήσει το μπαλάκι του στη χούφτα μου… «Αντε, υπναρού, άργησες σήμερα και βαριέμαι!»

(συνεχίζεται…)

Διαβάστε περισσότερο Μίμη εδώ.
Ο εισβολέας της μιας σπιθαμής (Επεισ. 1)
Πιο ψηλά από όσο φαντάζεσαι (Επεισ. 2)
Ευτυχώς που δεν γαβγίζει! – Μέρος 2ο (Επεισ. 4)
Μας ψεκάζουν! – Eποχική παρένθεση στις περιπέτειες του Μίμη

Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com