Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

13.12.1977

Αγαπητέ ∆ήµου,
Παλαιός φίλος και εγώ, μελετητής και συνομιλητής κεραµιδόγατων, καταλαβαίνω πόσο τους έχεις αγαπήσει, πόσο τους έχεις νιώσει. Ζηλεύω που δεν αξιώθηκα έως τώρα να κάνω κάτι ανάλογο γι’ αυτά τα περήφανα και αυτάρκη πλάσματα. Και μετά το δικό σου βιβλίο, αυτό θα ’ναι δύσκολο, για να μην πω αδύνατον.
Να ’σαι καλά. Σ’ ευχαριστώ και σε χαιρετώ.
Με όλη µου την αγάπη,
Οδυσσέας Ελύτης.

«Το γράμμα αυτό µου έστειλε ο Ελύτης το ’77, όταν διάβασε το «Βιβλίο των γάτων». Ήταν ποιήματα για γάτες, δεσποζόµενες και αδέσποτες, που είχαν περάσει έως τότε από τη ζωή µου. Έχω ζήσει χωρίς ανθρώπους, αλλά χωρίς γάτες ποτέ. Στην τρίτη έκδοση αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τις φωτογραφίες των πρωταγωνιστών µου. Ο Ελύτης επέμενε ότι έτσι φτηναίνω το βιβλίο. Ώσπου τις είδε και συμφώνησε ότι είναι ακριβώς στο πνεύμα του, και μάλιστα προεκτείνουν τα ποιήματα. Τότε του ζήτησα να βάλω το γράμμα του σαν πρόλογο και είναι το µόνο βιβλίο που προλόγισε ποτέ ο Ελύτης.

Στωικός σαν Ρωμαίος φιλόσοφος.
Ακίνητος ώρες, μέρες.
Με μιαν άλλη διάσταση στα µάτια.
Ούτε μία περιττή κίνηση, ούτε μία περιττή σκέψη.
Όταν οι άνθρωποι μιλάνε για ενδοσκόπηση,
για αυτοσυγκέντρωση, για περισυλλογή,
σκέφτομαι πάντα τον Μούψη,
συμπαγή και σωστό σαν θεώρημα.

Ο Μούψης ήταν ο πρώτος γάτος που απέκτησα το ’67. Πάντα αγαπούσα τα ζώα, αλλά ο πατέρας µου δεν τα ήθελε στο σπίτι. Ο Μούψης ήταν ο πιο κοντινός µου φίλος για έντεκα χρόνια – και ο µόνος στη ζωή που δεν µε πρόδωσε ποτέ. Πέρυσι έφυγε και το Σατανάκι, το γατί µε την πιο έντονη προσωπικότητα που έχω γνωρίσει. Ο,τι ήθελε θα γινόταν, δεν του άλλαζες γνώμη. Ήταν η πιο κινηµατογραφηµένη γάτα του κόσμου, είχε µανία δημοσιότητας. Όποτε ερχόταν συνεργείο για συνέντευξη, το BBC, NBC, CBS, France-2, ZDF, το Σατανάκι πρώτο. Πέθανε µε αξιοπρέπεια, όπως µόνο οι γάτες ξέρουν. Απ’ όσα έµβια όντα έχω γνωρίσει, ο άνθρωπος έχει τον χαμηλότερο δείκτη αξιοπρέπειας.

Ως άθεος δεν έχω σχέση µε θρησκείες και μεταφυσικές. Η ιστορία του ασπρόμαυρου Ντον είναι η μόνη ένδειξη για την ύπαρξη μεταφυσικών πραγμάτων. Ιούλη του ’98 ονειρεύομαι ότι παίζω µε ασπρόμαυρο γατάκι. Ξυπνάω και ξαναβλέπω το όνειρο. Την επόμενη μέρα ακούω νιαούρισμα στην αυλή και αντικρίζω το γατί που ονειρεύτηκα, άθλιο, πεινασμένο, άρρωστο. Ήταν πολύ φοβισμένο και δεν πιανόταν. Εξημερώθηκε έπειτα από μήνες προσπαθειών και αυτό όσον αφορά εµένα. Η γυναίκα µου δεν κατάφερε να το χαϊδέψει ποτέ. Ο 14χρονος Ντον µε ακολουθεί παντού, είναι αυτοκόλλητος, γι’ αυτό τον έβαλα σαν avatar στο blog µου doncat.

Η παρουσία των γατιών είναι συνεχής στη ζωή µου. ∆ουλεύω, τρώω, διαβάζω μαζί τους. Όταν βλέπω τηλεόραση, ο Ντον και το Τάκι κάθονται από τη μία και από την άλλη πλευρά σαν λιοντάρια σε οικόσημο.

Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Το εξοχικό µας στα Κιούρκα αρχικά µου φαινόταν αδιάφορο, νεκρό. Όταν εμφανίστηκε η πρώτη γάτα, απέκτησε ψυχή και άρχισα να έχω κι εγώ σχέση µε το σπίτι. Τώρα έχουμε ταΐστρες για τα 15 – 20 γατιά έξω, ενώ δύο μένουν μέσα. Το Γκνάκι και το Τάκι είναι από τα Κιούρκα. Το Γκνάκι ήταν παιδί ενός ωραίου γάτου που τον λέγαμε Γκρίνγκο, γιατί ήταν σαν καουμπόης. Το φωνάζαµε λοιπόν Γκρινγκονάκι, Γκνάκι. Το Τάκι είναι από τον φίλο µου Τάκη Χορν. Χρησιμοποιούμε ουδέτερο, γιατί στειρώνονται νωρίς, οπότε ουδετεροποιούνται. Λέμε όµως ο Ντον, γιατί η προσωπικότητά του αποκλείει το «το».

Τελευταίο απόκτημα από τα Κιούρκα το Ατζούρο, λόγω των γαλανών ματιών του. Πολύ ιδιότροπο γατί, έτρωγε µόνο μια μάρκα κονσέρβας και ανεχόταν να το χαϊδεύεις λιγάκι. Κάποια μέρα εξαφανίστηκε. Το βρήκαµε μισοπεθαμένο, πιασµένο σε δόκανο για νυφίτσες. Προσπαθώντας να ελευθερωθεί, είχε διαλύσει το πόδι του οπότε έγινε ακρωτηριασμός. Εκεί δεν θα επιβίωνε κι έτσι το πήραµε στην Αθήνα. Το Ατζούρο κόντεψε να πεθάνει δεύτερη φορά όταν η εταιρεία έπαψε να εισάγει τη μόνη κονσέρβα που έτρωγε. ∆οκιµάσαµε τα πάντα, βράζαµε ψάρια, κρέατα, τίποτα. Ευτυχώς, βρήκαµε μια κονσέρβα σε μία µόνο γεύση της που την τρώει.

Τρία θεόρατα λυκόσκυλα μπήκαν στον κήπο.
Προλάβαινε. Τα δέντρα δίπλα του. Έμεινε.
Γύρισε επάνω τους, τρίχα ορθή κι ετοιμάστηκε.
Οι Θερμοπύλες του Μούψη. Κι οι γάτοι
ούτε στεφάνι περιμένουν, ούτε Σιµωνίδη.

Κυρίως μπροστά στο θάνατο, φαίνεται πόσο ανώτερο από µας είναι το ζώο. Η μοίρα το ’φερε σε μια ανθρώπινη ζωή να χωράνε πολλές γατίσιες. Εύχομαι να μην πεθάνω πριν τα ζώα µου, γιατί θα είναι δύσκολο να τους εξηγήσουν γιατί τα εγκατέλειψα. ∆ιάβασα μελέτη του Χάρβαρντ ότι οι γάτες που πεθαίνουν από µαρασµό χάνοντας το αφεντικό τους είναι τριπλάσιες από τους σκύλους. Η γάτα δένεται πιο δύσκολα µ’ έναν άνθρωπο, για να αφεθεί θέλει χρόνο, γι’ αυτό και δεν αλλάζει εύκολα. Μια φίλη ερωτεύτηκε μια γάτα µου και µε παρακαλούσε να την πάρει. Στο σπίτι της 10 μέρες ήταν κρυμμένη και φυσικά την πήρα πίσω.

Οι πιο ζωντανές γάτες: της Colette. Οι πιο θηλυκές:
του Baudelaire. ∆ίπλα στις αιλουροειδείς του γυναίκες,
οι μαγνητικές του γάτες. Οι πιο μουσικές: του Verlaine.
Κι η νεραϊδοπαρμένη Minnaloushe του Yeats.
Οι γάτες της Νέµεσης: Hoffman και Poe.

Μια έρευνα που έγινε στη Γαλλία σε πνευματικούς ανθρώπους, ποιητές, ζωγράφους, συγγραφείς, απέδειξε ότι το 90% όσων είχαν ζώα ήταν γάτες. Σε αντίθεση µε το σκύλο που σε αποσπά, η γάτα κάθεται ακίνητη εκεί όπου δουλεύεις. Είναι υπόδειγμα συγκέντρωσης, σαν να νετάρεις σε ένα θέμα. Πολλά δεν θα υπήρχαν στη ζωή µου χωρίς τις γάτες. Συνέτειναν στην ψυχική µου ισορροπία, τη δημιουργικότητα, τη δυνατότητα να συγκεντρώνομαι. Ελπίζω να μην τις απογοήτευσα.»

διαφήμιση

* Ευχαριστούµε τον Νίκο ∆ήµου για τα αποσπάσµατα από το «Βιβλίο των γάτων», που µπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του: www.ndimou.gr.

Διαβάστε ολόκληρο το «Βιβλίο των γάτων» εδώ.

Διαβάστε επίσης

Ο Διονύσης Σχοινάς δεν μπορεί να δεχτεί ότι όταν βοηθάμε τα ζώα είναι εις βάρος των παιδιών.

Νίκος Ορφανός (Κίτσος) & Φώντας, Ντα Βίντσι, Όπρα

Νίκος Δήμου & Μούψης, Τάκι, Γκνάκι, Σατανάκι, Ντον…

Αντώνης Καφετζόπουλος & Λίο

Σία Κοσιώνη & Άρης

Στάθης Παναγιωτόπουλος & Σαρδέλα

Δημήτρης Σκαρμούτσος, Σκνίπας & Λέμον

O Άρνι του Γρηγόρη Αρναούτογλου

George Clooney & Einstein

Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com