Οι μεγαλύτερες φιλοζωικές οργανώσεις του εξωτερικού όπως η ASPCA, BEST FRIENDS κτλ. έχουν τοποθετηθεί επίσημα στις ιστοσελίδες τους ενάντια στο μέτρο αυτό ως βεβαιωμένα αποτυχημένο. Στην Ελλάδα θέλουμε να επαναλάβουμε το ίδιο πείραμα με τα ίδια δεδομένα και περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα.  Στην επιστήμη αυτό ονομάζεται ηλιθιότητα.

Ακολουθούν οι θέσεις της ASPCA όπως παρουσιάζονται στην ιστοσελίδα της οργάνωσης.

Ιστορικό

Η κατά κεφαλή εισαγωγή [σκύλων και γατών] σε καταφύγια [των ΗΠΑ] και η ευθανασία έχουν παρουσιάσει σταθερή μείωση, σε εθνικό επίπεδο, τις τελευταίες δεκαετίες. Η έρευνα δείχνει ως έναν λόγο για αυτό το φαινόμενο την αύξηση του ποσοστού στειρωμένων ζώων στον πληθυσμό των ζώων συντροφιάς (Zawistowski et al., 1998; Irwin, 2001; Clancy & Rowan, 2003, Miller et al, 2014). Είναι γεγονός ότι προσφάτως η κτηνιατρική κοινότητα αναγνώρισε επίσημα τη σημασία των ασφαλών, αποτελεσματικών και προσβάσιμων προγραμμάτων στείρωσης ως το «καλύτερο αντίδοτο προς τη μαζική ευθανασία γατών και των σκύλων λόγω υπερπληθυσμού» (Looney et al., 2008). Ωστόσο, αυτή η μείωση δεν ήταν ομοιόμορφη. Τα επίπεδα εισαγωγής σε καταφύγια και ευθανασίας διαφέρουν ανά κοινότητα καθώς και για το αν πρόκειται για σκύλους ή γάτες. Αυτός είναι ο λόγος που πολλές κοινότητες συνεχίζουν να αναζητούν μεθόδους για να προσεγγίσουν όσους εξακολουθούν να συμβάλλουν δυσανάλογα στην παραγωγή αδέσποτων. Οι προσπάθειες μείωσης των αδέσποτων μέσω νομοθεσιών που προβλέπουν υποχρεωτική στείρωση για τα ζώα συντροφιάς συγκεντρώνουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Σύμφωνα με όσα γνωρίζει η ASPCA, η μόνη αποτελεσματική και ανθρώπινη μέθοδος ελέγχου του πληθυσμού που έχει συσχετιστεί μακροπρόθεσμα με σημαντική μείωση του αριθμού των ζώων που καταλήγουν σε καταφύγια ζώων, είναι η οικειοθελής στείρωση των δεσποζόμενων ζώων (Clancy & Rowan 2003; FIREPAW, 2004 Secovich, 2003). Υπάρχουν επίσης στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η στείρωση πολύ συγκεκριμένων υπο-πληθυσμών ζώων συντροφιάς που βρίσκονται σε κίνδυνο -όπως είναι οι άγριες αδέσποτες γάτες και τα ζώα που φτάνουν στα καταφύγια- συμβάλλει στη μείωση του πληθυσμού (Zawistowski et al., 1998; Clancy & Rowan 2003; Levy et al., 2003; Lord et al., 2006; Natoli et al., 2006). Ωστόσο, η ASPCA δεν έχει στα χέρια της αξιόπιστα στοιχεία που να δείχνουν μια στατιστικά σημαντική μείωση των αδέσποτων, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής νόμων υποχρεωτικής στείρωσης με γενική εφαρμογή για όλα τα δεσποζόμενα ζώα, σε μια κοινότητα. Αντίθετα, η υποχρεωτική στείρωση των δεσποζόμενων ζώων μπορεί να επιφέρει ως ακούσιες συνέπειες την αύξηση των εισαγωγών σε καταφύγια καθώς και την παρεμπόδιση της επιστροφής των ζώων στους ιδιοκτήτες τους στις περιπτώσεις που το κόστος της στείρωσης είναι απαγορευτικό.

Επομένως, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί κατά την ερμηνεία υπαρχόντων ισχυρισμών σχετικά με τα αποτελέσματα των κατά τόπους υποχρεωτικών νόμων για στείρωση.

Πρώτον, επειδή η κατά κεφαλή εισαγωγή σε καταφύγια και η ευθανασία επηρεάζονται από διάφορους λόγους, είναι αδύνατο να προσδιοριστεί η επίδραση ενός νόμου υποχρεωτικής στείρωσης χωρίς να συγκριθούν οι τάσεις μιας κοινότητας ως προς την εισαγωγή σε καταφύγια και την ευθανασία για αρκετά χρόνια, πριν και μετά την εφαρμογή του νόμου, με τις αντίστοιχες τάσεις σε γειτονικές, παρόμοιες κοινότητες όπου η στείρωση δεν είναι υποχρεωτική.

Δεύτερον, για να προσδιοριστούν με σιγουριά οι επιπτώσεις οποιουδήποτε προγράμματος στείρωσης στον πληθυσμό των ζώων, ο οποίος φυσικά κυμαίνεται από έτος σε έτος, θα πρέπει οι τάσεις του πληθυσμού να εξεταστούν για αρκετά μεγάλη περίοδο ώστε να απορροφήσουν αυτές τις φυσικές διακυμάνσεις. Τα συμπεράσματα που βασίζονται σε δεδομένα ενός ή δύο ετών μπορεί να είναι παραπλανητικά.

Επιπλέον, δεν είναι συνετή η γενίκευση των αποτελεσμάτων που επιφέρουν νόμοι υποχρεωτικής στείρωσης. Ένας λόγος είναι ότι ο ορισμός του «υποχρεωτικού» ποικίλλει σημαντικά μεταξύ των κοινοτήτων. Σε ορισμένες περιοχές, η υποχρέωση μπορεί να εκδοθεί για κάθε ζώο ηλικίας άνω των τεσσάρων μηνών, που φαίνεται αμετάβλητη, ενώ σε άλλες κοινότητες, η υποχρέωση προκύπτει μόνο όταν έχει διαπραχθεί κάποιο αδίκημα ελέγχου του ζώου ή εάν στο νοικοκυριό ζουν περισσότερα από ένα αστείρωτα θηλυκά ζώα. Μια άλλη επιπλοκή είναι ότι μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο ακόμη και για έναν κτηνίατρο να προσδιορίσει οπτικά εάν ένα ζώο, ιδιαίτερα θηλυκό, έχει στειρωθεί, πόσο μάλλον για έναν κρατικό υπάλληλο. Για αυτούς τους λόγους αλλά και λόγω των διαφορών μεταξύ των κοινοτήτων στη χρηματοδότηση της επιβολής του νόμου και στη δυνατότητα διάθεσης προσωπικού για την επιβολή του, η πραγματική επιβολή των νόμων υποχρεωτικής στείρωσης ποικίλλει ευρέως [στις ΗΠΑ], καθιστώντας πολύ δύσκολη τη σύγκριση μεταξύ των νόμων ή τις προβλέψεις σχετικά με το αποτέλεσμά τους.

Ένας ακόμα λόγος που θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί κατά την ερμηνεία των επιπτώσεων της υποχρεωτικής στείρωσης είναι ότι τα στατιστικά στοιχεία για τις εισαγωγές σε καταφύγια και την ευθανασία παρουσιάζονται συχνά ως συνολικός αριθμός σκύλων και γατών. Σε ορισμένες κοινότητες, ο αριθμός των σκύλων που εισέρχονται στα καταφύγια και υποβάλλονται σε ευθανασία μειώνεται σημαντικά, ενώ ο αριθμός των γατών μειώνεται πιο αργά ή ακόμη και αυξάνεται. Επομένως, είναι ζωτικής σημασίας να εξεταστούν τα στατιστικά στοιχεία του πληθυσμού και των καταφυγίων ξεχωριστά για σκύλους και γάτες, έτσι ώστε η μείωση στις εγκαταλείψεις σκύλων να μην αποκρύπτει υποκρύπτει την αύξηση στις εγκαταλείψεις και ευθανασία γατών. Αυτό το ζήτημα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο κατά την ανάλυση της επίδρασης των νόμων υποχρεωτικής στείρωσης, καθώς οι άγριες και αδέσποτες γάτες εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού που καταλήγει στα καταφύγια. Αυτός ο σημαντικός παράγοντας δεν είναι δυνατό να αντιμετωπιστεί από νόμους υποχρεωτικής στείρωσης καθώς, από τη φύση τους, στοχεύουν μόνο ζώα που έχουν ιδιοκτήτη.

Ακόμα και όταν ένας νόμος υποχρεωτικής στείρωσης φαίνεται να έχει θετική επίδραση σε μια πτυχή της ευζωίας των ζώων, μπορεί να έχει αρνητική επίδραση σε μια άλλη. Για παράδειγμα, τουλάχιστον σε μια κοινότητα που θέσπισε νόμο υποχρεωτικής στείρωσης, το αποτέλεσμα ήταν να αποκτήσουν οικογένειες λιγότερα ζώα συντροφιάς, είτε λόγω της απροθυμίας των εν δυνάμει ιδιοκτητών να πληρώσουν το υψηλό τέλος για τη διατήρηση ενός αστείρωτου ζώου είτε λόγω του κόστους της στείρωσης (Γραφείο Νομοθετικής Εποπτείας) 1997).

Η ASPCA ανησυχεί επίσης ότι ορισμένες κοινότητες μπορεί να επαναπαύονται στη νομοθεσία υποχρεωτικής στείρωσης για τη μείωση των αδέσποτων, παρόλο που ο πληθυσμός στα καταφύγια ζώων είναι στην πραγματικότητα πολύ ετερογενής χωρίς μια μόνο αιτία (πηγή National Council on Pet Population Study and Policy, 2001, American Humane Association, 2013, Weiss et al 2014). Πολλοί κοινωνικοί, πολιτιστικοί και οικονομικοί παράγοντες καθώς και θέματα υγείας και συμπεριφοράς των ζώων συμβάλλουν στην κατάληξη ζώων σε καταφύγια. Επομένως, δεν είναι δυνατό να βασιστούμε αποκλειστικά σε ένα πρόγραμμα ή νόμο για την επίλυση του προβλήματος.

Επιπροσθέτως, ένα από τα κύρια εμπόδια για τη στείρωση των ζώων συντροφιάς είναι η προσβασιμότητα στις υπηρεσίες [στείρωσης], η οποία δεν αντιμετωπίζεται απλώς καθιστώντας υποχρεωτική τη στείρωση. Το κόστος της στείρωσης είναι ένα από τα κύρια εμπόδια σε πολλές κοινότητες (Patronek et al., 1997; Ralston Purina, 2000; Frank, 2001). Στην πραγματικότητα, το χαμηλό εισόδημα και η φτώχεια συνδέονται στατιστικά με την ύπαρξη αστείρωτων δεσποζόμενων γατών (Patronek et al, 1997; Chu et al., 2009), την παράδοση ζώων σε καταφύγια (Patronek et al., 1996) και την εγκατάλειψη (Frank, 2003). Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, η εισαγωγή σε καταφύγια είναι μεγαλύτερη σε περιοχές όπου τα ανθρώπινα επίπεδα φτώχειας είναι υψηλά (Miller, et al 2014, Patronek, 2010). Ως αποτέλεσμα, ένα υψηλότερο ποσοστό ζώων συντροφιάς από φτωχές κοινότητες εισέρχονται σε καταφύγια και τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα κατοικίδια ζώα ενδέχεται να διατρέχουν σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο ευθανασίας (Patronek, 2010).

Κάθε κοινότητα είναι μοναδική όσον αφορά τις συγκεκριμένες αιτίες που οδηγούν στην αύξηση των αδέσποτων ζώων, καθώς τις δυσκολίες που παρουσιάζονται σε σχέση με τη στείρωση των δεσποζόμενων ζώων. Επομένως, δεν είναι δυνατό να επιλέγεται η ίδια λύση παντού. Κατά την εξέταση των κοινοτήτων σε όλη τη χώρα [των ΗΠΑ] που έχουν σημαντικά επιτύχει τη μείωση των αδέσποτων, ο κοινός παρονομαστής φαίνεται να είναι ένα πολύπλευρο, στοχευμένο κοινοτικό πρόγραμμα που:

• βασίζεται σε προσεκτική έρευνα προκειμένου να προσδιοριστεί ποια τμήματα του ζωικού πληθυσμού συμβάλλουν ουσιαστικά στην αύξηση των αδέσποτων και στη συνέχεια στοχεύει τις προσπάθειες ελέγχου σε αυτά τα τμήματα του πληθυσμού.
• επικεντρώνεται στους επικρατέστερους λόγους που δυσκολεύουν ή εμποδίζουν την πρακτική της στείρωσης [πχ υψηλό κόστος, δυσπρόσιτες περιοχές, επιμόρφωση] και προσπαθεί να τα ξεπεράσει.
• έχει καλή υποστήριξη και χρηματοδότηση και διαθέτει μια αποτελεσματική εθελοντική υποδομή στειρώσεων για την εξυπηρέτηση των πληθυσμών στους οποίους στοχεύει.

Η Θέση της ASPCA

Η ASPCA δεν υποστηρίζει νόμους που επιβάλλουν την στείρωση όλων των δεσποζόμενων ζώων σε μια κοινότητα. Ωστόσο, βάσει των επί του παρόντος διαθέσιμων επιστημονικών πληροφοριών, υποστηρίζει σθεναρά τη στείρωση ως ένα αποτελεσματικό μέσο για τη μείωση της κατάληξης ζώων σε καταφύγια. Συγκεκριμένα, η ASPCA υποστηρίζει εθελοντικά, προσιτά, οικονομικά προγράμματα στείρωσης για δεσποζόμενα ζώα, προγράμματα Παγίδευσης-Στείρωσης-Επανένταξης (Trap-NeuterReturn – TNR) για άγριες γάτες και την υποχρεωτική στείρωση ζώων στα καταφύγιο καθώς και σκύλων και γατών πριν την πώλησή τους από καταστήματα κατοικίδιων ζώων¹. Για όλους τους λόγους που διατυπώνονται εδώ, η ASPCA δεν υποστηρίζει νόμους που επιβάλλουν την στείρωση δεσποζόμενων ζώων που φτάνουν σε καταφύγια ως αδέσποτα [χαμένα ζώα] ως προϋπόθεση για την επιστροφή τους στους ιδιοκτήτες τους. Ωστόσο, οι διατάξεις που ενθαρρύνουν την στείρωση σε αυτές τις καταστάσεις μπορεί να είναι μια αποτελεσματική στρατηγική χωρίς ανεπιθύμητες αρνητικές συνέπειες, όπως θα ήταν η αποτροπή των ιδιοκτητών χαμηλού εισοδήματος από την ανάκτηση του ζώου τους λόγω αδυναμίας καταβολής των σχετικών τελών. Για παράδειγμα, τα καταφύγια ενδέχεται να εξετάσουν το ενδεχόμενο να παραιτηθούν από την είσπραξη των τελών που προβλέπονται, εφόσον οι ιδιοκτήτες επιλέξουν να στειρώσουν τα ζώα τους (χωρίς ή με χαμηλό κόστος) προωθώντας έτσι τη στείρωση και διασφαλίζοντας ταυτόχρονα ότι δεν είναι απαγορευτική για τους ιδιοκτήτες η επανένωση με το ζώο τους, με αποτέλεσμα περισσότερα ζώα να επιστρέψουν στις οικογένειές τους.

Προκειμένου να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότητα οποιουδήποτε προγράμματος στειρώσεων που έχει σχεδιαστεί για τη μείωση των αδέσποτων, η ASPCA πιστεύει ότι κάθε κοινότητα θα πρέπει να διεξάγει αξιόπιστη έρευνα για τις συγκεκριμένες αιτίες της εγκατάλειψης και της εισαγωγής ζώων στα καταφύγια, συμπεριλαμβανομένων των παραγόντων που κάνουν πρακτικά δύσκολη τη στείρωσης για τους πληθυσμούς που συμβάλλουν δυσανάλογα στο πρόβλημα. Κάθε κοινότητα θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτά τα ζητήματα με μια προσαρμοσμένη, πολύπλευρη προσέγγιση όπως περιγράφεται παρακάτω:

1| Η κοινότητα θα πρέπει να διαθέτει ένα επαρκώς χρηματοδοτούμενο, εύκολα προσβάσιμο, ασφαλές, αποτελεσματικό, προσιτό πρόγραμμα στειρώσεων.

2| Έρευνα σε τοπικό επίπεδο θα πρέπει να προσδιορίσει τα συγκεκριμένα κομμάτια του πληθυσμού που συμβάλλουν δυσανάλογα στο φαινόμενο των αδέσποτων, και η κοινότητα θα πρέπει να δημιουργεί προγράμματα που να στοχεύουν συγκεκριμένα σε αυτούς τους πληθυσμούς.

3| Η κοινότητα θα πρέπει να προσπαθήσει να μεγιστοποιήσει την προσβασιμότητα σε υπηρεσίες στείρωσης και να προσφέρει δελεαστικά κίνητρα για τη στείρωση.

4| Το πρόγραμμα στειρώσεων θα πρέπει να αναπτύσσεται με την καθοδήγηση επαγγελματιών κτηνιάτρων που έχουν δεσμευτεί να παρέχουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες στείρωσης σε όλους τους ασθενείς (Looney et al., 2008).

διαφήμιση

5| Το πρόγραμμα θα πρέπει να αντιμετωπίσει επαρκώς τη συμβολή των άγριων και αδέσποτων ζώων στον υπερπληθυσμό.

6| Το πρόγραμμα θα πρέπει να υποστηρίζεται επαρκώς όσον αφορά τη χρηματοδότηση, το προσωπικό και τις υποδομές.

7|Η αποτελεσματικότητα όλων των πτυχών του προγράμματος θα πρέπει να παρακολουθείται και να γίνονται αναθεωρήσεις όταν απαιτείται, προς την επίτευξη των στόχων του.

Συνοπτικά, η ASPCA αναγνωρίζει ότι η στείρωση είναι, προς το παρόν, η καλύτερη μέθοδος για τη μείωση του υπερπληθυσμού των ζώων συντροφιάς και επομένως για τη μείωση των αδέσποτων. Το πιο σημαντικό βήμα που μπορεί να κάνει μια ανθρώπινη κοινότητα για να μειώσει τον υπερπληθυσμό των ζώων συντροφιάς είναι η οργάνωση ενός ασφαλούς, αποτελεσματικού προγράμματος οικειοθελούς στείρωσης, που να είναι διαθέσιμο και εύκολα προσβάσιμο σε όλους, ενώ ταυτόχρονα να προσφέρει προγράμματα [επιμόρφωσης] και κίνητρα που να στοχεύουν ειδικά στους πληθυσμούς που συμβάλλουν δυσανάλογα στην εγκατάλειψη ζώων.

¹ Σκύλοι και γάτες που βρίσκονται σε καταστήματα κατοικίδιων ζώων και σε καταφύγια, είναι συχνά άγνωστης προέλευσης και ως εκ τούτου το γενετικό, συμπεριφορικό και ιατρικό ιστορικό τους είναι αβέβαιο. Για αυτούς τους πληθυσμούς ζώων –που δεν είναι δεσποζόμενα ζώα, και έχουν ασαφές ιστορικό– η στείρωση είναι ένα σημαντικό εργαλείο προκειμένου να διασφαλιστεί ότι τα γενετικά και ιατρικά προβλήματα δεν θα μεταδοθούν ακούσια στους απογόνους τους, γεγονός που μπορεί στη συνέχεια να συμβάλει στην αύξηση του πληθυσμού των ανεπιθύμητων ζώων συντροφιάς.

ASPCA

Η ASPCA® (Αμερικανική Εταιρεία για την Πρόληψη της Σκληρότητας στα Ζώα, American Society for the Prevention of Cruelty to Animals®) ήταν η πρώτη φιλοζωική οργάνωση που ιδρύθηκε στη Βόρειο Αμερική και σήμερα είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο.

Μέλημα της οργάνωσης είναι η πεποίθηση ότι τα ζώα έχουν δικαίωμα σε ευγενική και με σεβασμό μεταχείριση στα χέρια των ανθρώπων και πρέπει να προστατεύονται βάσει του νόμου.

Πες ΟΧΙ στην ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ στείρωση ΟΛΩΝ των δεσποζόμενων ζώων

Διάβασε επίσης

Αύξηση εγκαταλείψεων και ευθανασιών ζώων συντροφιάς λόγω της υποχρεωτικής στείρωσης στο Λος Άντζελες

Εγκατάλειψη και απώλεια: πόσο νοιάζεται ο νέος Νόμος για το ζώο;

Το σχέδιο νόμου για τα ζώα ή πώς η ελπίδα πέθανε νωρίς

Σαρωτική επικράτηση των μητρώων επί της ευζωίας στο νέο νόμο για τα ζώα συντροφιάς

Χρειαζόμαστε φιλοζωικό νόμο ευρείας αποδοχής

Ποιος έχει διαβάσει το νέο νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς;